15 Doroczna Wystawa GTF – 1970

„fotografować sercem, dawać radość i wzruszenie innym, przez ukazanie zakątka własnej duszy”… Jan Bułhak
Nowa polityka kulturalna, wyzwalająca siły społeczne, przyniosła poważny rozwój społecznego ruchu kulturalnego. Trzy czwarte z ogólnej liczby regionalnych i lokalnych towarzystw kulturalnych powstało po roku 1956. Żywiołowo rozwijający się w początkowej fazie ruch kulturalny okrzepł. Towarzystwa wykrystalizowały swoje programy działania, sprawdziły w praktyce metody i formy pracy. Ucichły już spory kompetencyjne i modelowe, co zwielokrotniło rezultaty społecznego działania.
Ten etap mamy już poza sobą. Zamyka on jedną z kart naszej najnowszej 25-letniej historii.
Za sobą ma to również Gorzowskie Towarzystwo Fotograficzne, które na Ziemi Lubuskiej było jednym z prekursorów nowych tendencji w ruchu regionalnym.
Dominującym czynnikiem, który doprowadził do spojenia przed piętnastu laty kilkunastu zapaleńców była sztuka. Sztuka nowoczesna, w pełni odpowiadająca wymaganiom naszego wieku, sztuka posługująca się ostatnimi zdobyczami techniki i chemii, a jednocześnie bardzo w tej wymowie ludzka – fotografia.
W piętnastoletniej działalności, znaczonej okresami wzlotów i potknięć, najeżonych trudnościami i często brakiem zrozumienia w środowisku, Towarzystwo udokumentowało niezbicie swoją obecność, a jego dorobek wszedł na stałe do tradycji kulturalnych miasta.
Obok zawodowych instytucji i organizacji kulturalnych jako ich równorzędny partner w obecnym modelu kultury występuje społeczny ruch kulturalny. Mimo wielorakich funkcji jakie ma do spełnienia, na pierwsze miejsce wysuwa się aktywizacja kulturalna regionu oraz tworzenie nowych więzi społecznych opartych na wspólnym działaniu. Im to działanie jest bardziej jednolite, tym zadzierżgnięte więzi staja się silniejsze. Nie bez podstawy więc mówimy często o członkach Towarzystwa, że stanowią jedną rodzinę.
Zaangażowanie emocjonalne jest inspirującym czynnikiem w ciągłym procesie poszukiwań artystycznych tej garstki ludzi. Człowiek wyzbyty z pierwiastków emocjonalnych przestaje być człowiekiem, staje się automatem. Trzeba więc pieczołowicie kultywować zdolność doznania szlachetnych emocji. Nie ma we współczesnym świecie zawodu, który nie wymaga polotu i śmiałości myśli a pierwszym przejawem zaufania dla własnej wyobraźni jest przede wszystkim doświadczenie dane przez sztukę. Kontakt ze sztuka, a dla nielicznych jej uprawianie jest najlepszą szkołą kształcenia wyższych uczuć bez myśli i robienia kariery o oszałamiających sukcesach, miejsca na łamach magazynów i w albumach.
Szereg wystaw indywidualnych i zbiorowych przedstawionych widzowi fotogramy pełne uczucia dla miasta w którym żyją, dla pasji pokazywania tego co przeciętnemu odbiorcy jest niedostrzegalne – to najlepszy przykład pracy z „sercem”.
W jednej z książek Ignacy Witz stwierdził, że nie ma sztuki dawnej i nowej. Jest jedynie sztuka, która wzbudziła nasze uczucia i nie pozostawia nas obojętnymi. Z okazji dzisiejszej wystawy myśl tę można przetworzyć – nie ma fotografii zawodowej i amatorskiej będącej konsekwencją długoletnich studiów czy owocem samouctwa. We współczesnej kulturze ostaje się tylko to co jest śmiałe, wynalazcze, odkrywcze i co jest pełne ducha i namiętności co jest w sferze uczuć oryginalne i autentyczne.
Gorzowskie Towarzystwo Fotograficzne w swej 15-letniej nieprzerwanej pracy udokumentowało swoją obecność w trwałym dorobku kultury. Udział w wystawach krajowych i zagranicznych, szereg nagród i wyróżnień przyznanych za osiągnięcia z okazji poszczególnych wystaw członkom jak i całej organizacji to najbardziej oczywisty tego dokument.
Jeżeli mamy osiągnięcia w dziedzinie fotografii to są one wynikiem naszej tradycji artystycznej i kulturalnej a zarazem zasługą poszczególnych osobowości. Wystawa obecna jest nie tylko miejscem konfrontacji ścierających się indywidualności lecz także miejscem obrazującym rzecz piękniejszą i bardziej fascynującą – wspólnotę, ludzi, których połączyła fotografia.
Kazimierz Krych – Kierownik Wydziału Kultury