37 Doroczna Wystawa GTF – 1992

Doroczna Wystawa Fotografii GTF zawsze była i jest podsumowaniem rocznego dorobku członków. pracy Zarządu i Prezesa. Autorzy prezentują swoje najlepsze prace, które uważają za godne publicznego przedstawienia. Jest to plon całorocznych dokonań, przemyśleń, swojego stosunku do fotografii, fascynacji i poszukiwań.
W kolejnej – już 37 wystawie – bierze udział niewielka ilość członków przedstawiając największą ilość zdjęć i trzeba przyznać: zdjęć na wysokim poziomie , nie spotykanym od wielu lat. Wprawdzie wystawa pokazana w ubiegłym roku zapowiadała to wydarzenie, ale mógł to być przypadek. Od lat kilkunastu doroczne wystawy GTF prezentowały średni poziom polskiej fotografii i wydawało się, że przekroczenie tej granicy leży poza możliwościami GTF.
Tak więc ubiegłoroczny skok jakościowy przeszedł nie zauważony. Znaczna – w stosunku do ubiegłego roku – poprawa jakości, poziomu prezentowanych prac, stanowi czynnik trwały, zapowiadający równanie do czołówki polskiej fotografii. I to jest poważne osiągnięcie Gorzowskiego Towarzystwa Fotograficznego.
O uzyskanych nagrodach mówi zamieszczony wyciąg z protokołu Jury. Należałoby jednak zwrócić uwagę, iż nagrody podzieliły dwa środowiska: wywodzące się z Młodzieżowego Domu Kultury (Sajkowski, Miłosz, Szepal) i z Drezdenka (Tomczuk, Perczyński, Górski). Tak dzieje się od paru lat. Wyciąganie z powyższego faktu pochopnych wniosków jest co najmniej ryzykowne ale rzecz warta jest zastanowienia.
Drugim pozytywnym czynnikiem jest udział w finansowaniu wystawy poza Prezydentem m. Gorzowa (poprzez Wydział Kultury) sponsorów z Gorzowa i Drezdenka nie związanych bezpośrednio z fotografią i działalnością kulturalną. W dzisiejszych trudnych finansowo czasach gdy skutkiem pustki w kasie państwowej upadają dobre placówki – jest to krok we właściwym kierunku.
Z innych pozytywów pracy Towarzystwa należy odnotować wystawy i sympozjum XXI Konfrontacji Fotograficznych, które mimo szczupłych środków, gdyż zawiódł mecenat państwowy, odbyły się i były nie mniej interesujące niż w latach poprzednich.
Pomimo trudnej sytuacji finansowej Towarzystwo w 1991 roku nie tylko nie ograniczyło swojej działalności ale pracowało jak za dobrych czasów mecenatu państwowego. Utrzymano lokale, odbywano plenery fotograficzne, organizowano wystawy autorskie i zbiorowe itp.
Niewątpliwie ogromnym sukcesem indywidualnym było przyjęcie w końcu listopada 1991 roku w poczet członków Związku Polskich Artystów Fotografików prezesa GTF Mariana Łazarskiego. Ile to kosztowało wysiłku, wyrzeczeń osobistych i członków jego rodziny – nie mówiąc o wkładzie finansowym – może powiedzieć sam zainteresowany o ile będzie chciał na ten temat rozmawiać. Razem z Marianem Łazarskim został przyjęty do ZPAF Bronisław Bugiel z Zielonej Góry, reporter “Gazety Lubuskiej” – tak więc Gorzowska Delegatura ZPAF wzbogaciła się o dwóch nowych członków i będzie mogła rozwinąć swoją działalność. Zaś Marian Łazarski oprócz satysfakcji osobistej zdobył nowy dodatkowy zawód, w którym chyba czuje się najlepiej – a mianowicie oprócz posiadanych umiejętności technika samochodowego i inżyniera budowy maszyn – jest artystą foto-grafikiem. Znając jego pracowitość i zamiłowanie do dobrze wykonanej pracy – wierzę, iż nie jest to ostatni zdobyty zawód.
W 37 Dorocznej Wystawie GTF bierze udział łącznie 17-tu autorów w tym jeden poza konkursem, prezentując ca 153 zdjęcia i 5 zestawów przeźroczy. Wystawa prezentowana w lutym 1992 r. w Małej Galerii-GTF.
Józef Czerniewicz