Łazarski Marian (1951)Absolwent Politechniki Szczecińskiej. Fotografią zainteresował się od momentu wykonania pierwszych zdjęć w 1965 r. W Gorzowie mieszka od 1972 r. W 1973 r., wstąpił do Gorzowskiego Towarzystwa Fotograficznego, w latach 1975-83 był członkiem Zarządu GTF, w maju 1983 objął funkcję prezesa Towarzystwa i pełni ją przez kolejne kadencje do chwili obecnej. W 1991 roku został przyjęty do Związku Polskich Artystów Fotografików. Jest kuratorem wystaw w Małej Galerii GTF oraz organizatorem i komisarzem Gorzowskich Konfrontacji Fotograficznych. W latach 1986-1992, czyli do rozwiązania, był we władzach Polskiej Federacji Stowarzyszeń Fotograficznych. w Warszawie Z jego inicjatywy zbiory fotografii, biblioteka oraz archiwum Federacji prze-niesione zostały do Wojewódzkiej i Miejskiej Biblioteki Publicznej w Gorzowie. ( obecnie fotografie znajdują się w Bibliotece Naukowej PWSZ w Gorzowie Wlkp.) Ciągle inicjuje nowe formy działalności środowiska fotograficznego, w centrum jego uwagi jest artystyczne (fotograficzne) kształcenie młodzieży. Organizuje plenery i szkolenia, promując młodych autorów. Pomaga im uzyskać wojewódzkie i miejskie stypendia twórcze. Od 1997 r. zajmuje się przekazywaniem wiedzy o fotografii artystycznej młodzieży szkół średnich, gimnazjów, a także studentom i nauczycielom w Młodzieżowym Domu Kultury, w Wojewódzkim Ośrodku Metodycznym, w LO nr 2, W Centrum Kształcenia Zawodowego. Nieustannie realizuje projekty promocji polskiej fotografii. Był w 1997 r. pomysłodawcą, realizatorem i komisarzem Międzynarodowego Pleneru Artystów Fotografików „Dziedzictwo i współczesność”, którego finał miał miejsce w czasie XXVIII Konfrontacji Fotograficznych w maju 1998 r. W plenerze udział wzięli fotograficy z regionu gorzowskiego i z Niemiec. Wielokrotnie brał udział W konferencjach naukowych organizowanych przez WSP w Częstochowie i Muzeum śląskim w Katowicach na temat archiwalnych unikatowych zbiorów fotografii artystycznej. Wybrane nagrody na Dorocznych Wystawach GTF:1979 – H nagroda i nagroda za reportaż „Nad Wartą”;1981 – III nagroda i wyróżnienie za reportaż„Kulturysta”;1982 – III nagroda za zdjęcia pejzaży;1986 – I nagroda za całość propozycji i wyróżnienie za pejzaż – „Obrazki z Zarnojszczyzny”;1987 – II nagroda za zestaw „Kopy”;1 990 – I nagroda za zestaw „Karkonosze” i nagroda specjalna za zestaw satyryczny „Urynkowienie”;1991 – II nagroda za zestaw „Maszty”. Jest autorem wystaw prezentowanych w Gorzowie i Eberswalde (Niemcy):- „Spotkania z Litwą”; „Karkonosze”,- „Fotografia banalna”,- „Romane Dyvesa”,- „Wczoraj, dziś i jutro” W 1998 roku miał wystawę indywidualną w Belgii w Lobbes, w miejskiej galerii z okazji święta regionalnego, a rok później – w tym mieście oraz w Ronchin/Lille we Francji, gdzie prezentował indywidualną wystawę „Wczoraj , dziś, jutro” Wykonuje fotografie miasta do celów konserwatorskich. Albumy ze zdjęciami Mariana Łazarskiego:- „Zabytki sztuki sakralnej na ziemi gorzowskiej” Gorzów W11cp. brak r. wyd.,- „Gorzów wczoraj i dziś”, Gorzów Wlkp. 2001,- „Kościół w Dąbroszynie. Panteon chwały rodów szlachty dąbroszyńskiej”, Gorzów Wlkp. 2003 oraz w wielu opracowaniach przygotowanych w gorzowskiej Delegaturze Urzędu Ochrony Zabytków. W 2006 r. Muzeum Narodowe we Wrocławiu zakupiło 16 jego zdjęć z lat 60- i 70-tych z cyklu „Wieś polska”, które weszły do albumu opublikowanego przez muzeum. W 2012 =uze= Zamku Królewskiego w Warszawie wydało publikację “Joannici i ich związki z ziemiami polskimi” w którym zamieszczono zdjęcia Mariana Łazarskiego z terenów województwa Za działalność społeczną na rzecz kultury i sztuki odznaczony został w 1985 r. Brązowym Krzyżem Zasługi, W 1986 odznaką honorową za zasługi w rozwoju społeczno-gospodarczym i kulturalnym. Gorzowa Wlkp., a W 1994 odznaką Zasłużonego Działacza Kultury. Za osiągnięcia W fotografii i na rzecz ruchu fotograficznego odznaczony złotą odznaką PFSF W 1988 r. oraz W 1992 r. medalem za zasługi w rozwoju fotografii. Laureat nagrody artystycznej im. Waldemara Kućki przyznanej przez wojewodę gorzowskiego w 1990 r. W 2004 r. otrzymał nagrodę Kulturalną Prezydenta Miasta Gorzowa („Motyla”) za całokształt działalności na rzecz kultury miasta. W 2005 r. Walny Zjazd Członków Związku Polskich Artystów Fotografików nadał mu honorowe członkostwo Związku za wybitne zasługi dla polskiej fotografii. W wywiadzie udzielonym Krystynie Kamińskiej(„Lamus” nr 15, 2006 r.) Powiedział: W fotografii najbardziej fascynuje mnie jej funkcja dokumentacyjna. Czas płynie, świat się zmienia, my nie pamiętamy, jak kilka lat temu wyglądało nasze miasto, jak sami wyglądaliśmy W modnych wtedy ubraniach lub fryzurach. Za swój obowiązek uważam zachowanie 1 skala logowanie jak największej ilości zajęć o takim charakterze. Krystyna Kamińska
Ryszard Patorski (1946) swoje pierwsze kroki artystyczne stawiał pod okiem wybitnego fotografa Czesława Luniewicza. Członkiem GTF został w 1975 roku, następnie przez około 10 lat aktywnie uczestniczył w życiu Towarzystwa. Jednocześnie działał w środowisku fotograficznym skupionym przy Międzyrzeckim Domu Kultury. Zawodowo był związany przez 45 lat z Muzeum w rodzinnym Międzyrzeczu, gdzie mieszka do dziś. Jest wnikliwym dokumentalistą Ziemi Międzyrzeckiej, szczególnie znane są jego zdjęcia ukazujące zabytki i układy urbanistyczne. Jego skrupulatnie prowadzone dokumentacje są obecnie podstawowym źródłem ikonograficznym do ilustracji powojennych dziejów Międzyrzecza. Przykładem wykorzystania zasobów jego archiwum jest wystawa (wraz Andrzejem Niczewskim) pokazująca pochód pierwszomajowy z 1974 roku, która była prezentowana w holu Klubu Wojskowego w 2012 roku w Międzyrzeczu. Jego prace były drukowane w wielu publikacjach m.in. w książce Marcelego Tureczka “Zabytki w krajobrazie kulturowym Międzyrzecza i okolic”, wydanej przez Agencję Reklamową BM w Międzyrzeczu w 2012 roku. Patorski z Tureczkiem również wspólnie wydali w 2015 roku dwutomową „Kronikę siedemdziesięciolecia”, ukazującą w fotografii i dokumentach historię Międzyrzecza w latach 1945-2015. Wykonywał również zdjęcia poza Międzyrzeczem, min. przygotował liczne dokumentacje fotograficzne parków, alei drogowych (drzewostan), zespołów zabytkowych (np. Wiejce, Rogi), pałaców (np. Mierzęcin), dworów i cmentarzy (menonicki Toruń, tatarski Piła, żydowskie w 6 województwach). Pracował na terenie byłych województw: gorzowskiego, koszalińskiego, pilskiego, słupskiego i toruńskiego oraz częściowo szczecińskiego. Jest autorem wielu zdjęć publikowanych w wydawnictwach, czasopismach, katalogach zabytków itp. Patorski jest nie tylko znanym fotografem, ale również badaczem dziejów Ziemi Międzyrzeckiej, której poświęcił szereg autorskich tekstów z zakresu historii i historii sztuki. Jest członkiem zarządu Towarzystwa Historycznego Ziemi Międzyrzeckiej i Stowarzyszenia Czas ART. Za swoją działalność regionalistyczną otrzymał w grudniu 2015 roku, z rąk starosty Grzegorza Gabryelskiego oraz przewodniczącego Rady Powiatu Jarosława Szałaty, nagrodę za promowanie powiatu. Jego największa aktywność artystyczna przypada na przełom lat 70. i 80. XX wieku, kiedy wielokrotnie pokazywał swoje prace na licznych wystawach poplenerowych i Dorocznych Wystawach Fotografii GTF, na których prezentował zdjęcia o różnorodnej tematyce (portret, akt, pejzaż, architektura). Jego pierwszym znaczącym sukcesem było otrzymanie I i III nagrody na konkursie „Debiuty-74″ zorganizowanym przez Lubuskie Towarzystwo Fotograficzne w Zielonej Górze, natomiast największym osiągnięciem zdobycie II nagrody za zestaw pt. „Rodowody” podczas IX Konfrontacji Fotograficznych w 1978 roku. „Rodowody” (wystawione jako praca zespołowa Grupy „M”, w której skład wchodzili: Marek Mich, Andrzej Niczewski i Ryszard Patorski) to zestaw fotografii portretowych zmontowanych w formie tableau. Jego górna część składa się z reprodukcji starych zakładowych zdjęć portretowych, a dolna ze współczesnego (o znacznie większym rozmiarze) zbiorowego portretu rodzinnego wykonanego w mieszkaniu. Małe zdjęcia antenatów w zestawieniu ze zbiorowym portretem rodzinnym miały ukazywać związki genologiczne polskich rodzin mieszkających na ziemiach zachodnich. Zestaw „Rodowody” w przestrzeni ideowej PRL, przesiąkniętej mitem tworzenia nowego państwa i społeczeństwa, był silnym głosem uzmysławiającym znacznie bardziej skomplikowane historie polskich rodzin i ich pochodzenia. Odznaczony brązową odznaką FASFP oraz odznaką Zasłużony Działacz Kultury, wyróżniany odznaczeniami regionalnymi i nagrodami pieniężnymi. Otrzymał również wyróżnienie Stowarzyszenia PAX oddział w Gorzowie w 1974 roku. Maciej Szymanowicz Wystawa „Fotografie z szuflady” jest wynikiem porządkowania negatywów z lat 70 – 90 ub. wieku. w archiwach autorów. Zdjęcia wykonywane były na plenerach fotograficznych organizowanych przez kol. Ryszarda Tomczuka z Drezdenka. Pierwszy plener odbył się w 1976 roku w Drezdenku wsparty przez Miejsko – Gminny Ośrodek Kultury. W plenerze udział wzięli ( jak również w kolejnych ) m.in. Waldemar Kućko, Jerzy Szalbierz „Józef Czerniewicz, Janina Trojan. Organizowane były 3-dniowe pobyty ( przeważnie w czerwcu). Uczestnicy (członkowie GTF) wykonywali zdjęcia na materiałach negatywowych czarno-białych. Następnie jesienią ( na ogół we wrześniu) odbywała się wystawa poplenerowa w Ośrodku Kultury. Zdjęcia z wystawy deponowane były w Muzeum. Oprócz wspomnianego pomysłodawcy I organizatora R.Tomczuka bardzo zaangażowany był również dyrektor Ośrodka Kultury Jan Maćkowski. W latach 80 i 90 w organizacji tychże plenerów brał udział Piotr Perczyński (obecnie działa w Lublinie) oraz Marcin Andrzejewski (obecnie mieszka w Londynie).Tematyka zdjęć zawsze była ustalana i dotyczyła miasta Drezdenka lub gminy w zakresie zdarzeń, przyrody, ludzi czy rzemiosła.
