30 Doroczna Wystawa GTF – 1985

Obecna, Doroczna Wystawa Fotograficzna zamyka okres 30-letniej działalności Gorzowskiego Towarzystwa Fotograficznego, okres aktywnej obecności w życiu artystycznym miasta i kraju. Czuję się wielce zaszczycony propozycją Zarządu GTF napisania wstępu do katalogu, jako że uczestniczyłem czynnie w życiu Towarzystwa przez okres 20 lat, a obecnie jako członek honorowy nadal jestem z nim związany Każdy jubileusz, a tym bardziej na tych ziemiach, gdzie przed laty wszystko zaczynało się od początku — skłania do refleksji nad przebytą drogą, która nie zawsze była łatwa. Chciałbym, aby ta praca stała się źródłem wiedzy o Towarzystwie, jako że wielu z jego organizatorów i działaczy odeszło na zawsze, a ich nazwiska dla obecnych członków Towarzystwa są nieznane i nic nie mówiące. Sięgając myślą do pierwszego okresu działalności Towarzystwa należałoby przypomnieć, że początki lat pięćdziesiątych należy zaliczyć do okresu powojennego, w którym tu na ziemiach przywróconych Macierzy w zasadzie była już zakończona społeczna integracja zewnętrzna, wynikająca ze wspólnoty zamieszkania i pracy. Natomiast proces integracji wewnętrznej trwał jeszcze, szczególnie w dziedzinie kultury Świadczyło o tym obserwowane na terenie miasta Gorzowa powstawanie i upadanie różnych organizacji społeczno-kulturalnych. Były towarzystwa, po których wie-le sobie obiecywano, które mimo postawionych do ich dyspozycji środków i bazy materialnej szybko popadały w letarg. Zaangażowanie w zachowanie bytu organizacyjnego nie miały siły na pracę kulturalną, żywot ich był krótki i anemiczny Narodzinom zorganizowanego ruchu miłośników fotografii nie towarzyszyły zabiegi czynników oficjalnych, ruch ten powstał z potrze-by serca pasjonatów Inicjatorzy ujęcia w ramy organizacyjne ruchu fotograficznego pod-świadomie widzieli głęboki sens w ich działaniu wynikający z potrzeby tworzenia nowych, polskich tradycji kulturalnych. Początki powstania zorganizowanego ruchu fotograficznego na Ziemi Lubuskiej przypadają na rok 1954.
W miesiącu czerwcu powstaje jako pierwszy oddział wojewódzki Polskiego Towarzystwa Fotograficznego w Zielonej Górze, a następnie z inicjatywy Zbigniewa Łąckiego oddział Polskiego Towarzystwa Fotograficznego w Gorzowie Wlkp. Pierwsze zebranie organizacyjne odbyło się 19 września 1954 roku przy udziale założyciela i Prezesa Zielonogórskiego Oddziału PTF Ber-narda Bluma na którym wyłoniono pierwszy zarząd Towarzystwa w składzie: Zbigniew Łącki — prezes, dr Kazimierz Bystrzycki — wiceprezes, Alojzy Karpyza — skarbnik, Roger Barański — sekretarz, Halina Sieja — gospodarz. Na samym początku w łonie Zarządu wytworzyły się rozdźwięki na tle ambicjonalnym, ponieważ praca w Zarządzie była ściśle społeczna bez dekretów i angaży Z pracy tej zrezygnowali Roger Barański, Alojzy Karpyza i Halina Sieja. Kiedy w dniu 14 listopada 1954 roku zostałem przyjęty do PTF wymienionych osób w Za-rządzie już nie było. Zostałem z miejsca do-kooptowany do Zarządu i powierzono mi funkcję skarbnika, którą pełniłem do 1969 roku. W końcu 1954 r Towarzystwo liczyło już 71 członków, skład spontanicznie powstałego Towarzystwa z socjologicznego punktu widzenia był bardzo ciekawy Do Towarzystwa wstąpili pracownicy umysłowi, księgowi, elektro-monterzy, mechanicy, fotografowie, kierowcy, piekarze, tokarze, stolarze, oraz zegarmistrz, grawer, fryzjer, lekarz weterynarii, robotnik, drukarz, operator kinowy, pielęgniarka, adwokat, inżynier i leśnik. Pierwsze lata istnienia Towarzystwa były bardzo trudne, nie było środków, nie było lokalu, był tylko pionierski zapał, który był naj-ważniejszym motorem wszystkich poczynań i społecznego działania w owym czasie.
Składki członkowskie były z początku jedynym źródłem dochodów, w miarę rozwoju Wy-dział Kultury Urzędu Miejskiego finansował potrzeby Towarzystwa w zakresie organizacji wystaw fotograficznych i opłaty lokalu. Kwestię lokalową Towarzystwa rozwiązano przez wynajęcie w roku 1958 maleńkiego pokoiku od Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego przy ul. Chrobrego. Tam znalazło miejsce archiwum Towarzystwa oraz ciemnia fotograficzna, do której zakupiono powiększalnik „Krokus” i kilka kuwet. Stworzyło to możliwość wykonywania prac laboratoryjnych przez kolegów, którzy nie mieli warunków w domu. Tam też odbywały się zebrania Towarzystwa, siedzieliśmy na ławkach i taboretach wykonanych z listew przez stolarza na zamówienie. Po roku pracy Towarzystwo zorganizowało pierwszą doroczną wystawę fotograficzną pt. „Piękno Ziemi Lubuskiej” Oceny prac dokonało pierwsze Jury w składzie: Tadeusz Zarow z Zielonej Góry, Leon Haegenbarth, Jan Korcz, Maria Przybylska, W Szembek; J. Szembek, Z. Jasiniak. Nagrody otrzymali. I-szą Kazimierz Nowik, II-gie W Karpyza i Ryszard Gruszkiewicz, III-cią Zbigniew Łącki. Wystawa spotkała się z przychylnym przyjęciem wśród społeczeństwa, władz miejskich i lokalnej prasy Udany start debiutantów zdopingował pozostałych członków Towarzystwa. Systematycznie organizowane doroczne wystawy, a następnie obok nich indywidualne wy-stawy cieszyły się ogromną sympatią społeczeństwa i środowisk twórczych Gorzowa. Mo-że dlatego, że wernisaże wystaw GTF w minionym 30-leciu były jedyną w mieście okazją do spotkań ludzi zainteresowanych twórczością, a także możliwością dyskusji i wymiany poglądów na temat sztuki nie tylko fotograficznej. Tradycyjne stały się na wernisażach wystąpienia Mieczysława Rzeszewskiego, Hieronima Świerczyńskiego, Wiesława Szlachciuka, Jacka Przybylskiego, Michała Puklicza, Jana Korcza, Andrzeja Gordona i wielu innych, a między nimi stałego uczestnika dyskusji Zdzisława Morawskiego, który z uporem do dzisiaj twierdzi, że fotografia nie jest sztuką. Wszystko to odbywało się do roku 1972 w salach Muzeum przy ul. Warszawskiej, dzięki przychylności jego kierownictwa Państwa Przybylskich, a później ich następcy Zofii Nowakowskiej. Dyskusje i krytyczne uwagi ludzi sztuki miały niewątpliwy wpływ na ciągłe podnoszenie poziomu prezentowanych fotogramów, a wspólna praca i jednocześnie pasjonująca zabawa ze sztuką, wytworzyła wśród członków Towarzystwa specyficzny typ działacza-społecznika. Biorąc pod uwagę przedstawione warunki i klimat, w jakim prowadzona była nieprzerwana działalność Towarzystwa można powiedzieć, że minione 30-lecie należy określić jako sukces inicjatywy, serca i społecznej postawy członków GTF. Swoją pracą, opartą głównie na własnych, prywatnych środkach materialnych, służyliśmy społeczeństwu naszego miasta. Dostarczaliśmy mu, poprzez różne formy fotograficznej działalności wielu wzruszeń płynących z pięknej sztuki fotograficznej. Jesteśmy świadomi posiadania swojego wkładu w zachodzący w Ludowej Ojczyźnie proces ogólnonarodowego edukowania gustów i wrażliwości na zachodzą-ce zjawiska we współczesnym świecie. Motorem działania była i jest fotografia, posiadająca spośród wszystkich hobby największą liczbę wielbicieli. Cały cywilizowany świat ją uprawia bez różnicy wieku, płci czy pochodzenia, liczba jej miłośników jest niemożliwa do uchwycenia, a wertowanie statystyki sprzedaży sprzętu fotograficznego daje tylko skromne Pojęcie. Osiągnięte sukcesy i miejsce jakie zajęło Towarzystwo w pejzażu kulturalnym miasta i kraju jest zasługą wielu jego członków, których należy odnotować, aby choć nikły ślad pozostał w tym zapisie dla obecnych i przyszłych miłośników fotografii. Do najbardziej aktywnych i wyróżniających się w pierwszej połowie 30-lecia należy zaliczyć niżej wymienionych, ujętych w porządku alfabetycznym.
Bystrzycki Kazimierz, Czerniewicz Józef, Drabent Leon, Góra Feliks, Gruszkiewicz Ryszard, Kmiecik Zenon, Korsak Włodzimierz, Kućko Waldemar, Kwieciński Tadeusz, Linkiewicz Tadeusz, Ludwikowski Konstanty, Łącki Zbigniew, Nowik Kazimierz, Nowogórska Władysława, Pietrzykowski Andrzej, Śliwian Zdzisław, Szynkiewicz Gerard, Trojan Janina, Witkowski Franciszek.
Sylwetki niektórych spośród wymienionych chciałbym w skrócie przedstawić.
ZBIGNIEW ŁĄCKI dobrze jest znany osobom starszym, urodził się 11 grudnia 1917 roku w Gdańsku. Uczestnik kampanii wrześniowej 1939 roku, internowany na Węgrzech, gdzie zdobył tytuł mistrza w zawodzie zegarmistrzowskim, ożenił się z Węgierką. Po powrocie do kraju osiedlił się w Gorzowie otwierając za-kład zegarmistrzowski. Był znanym działaczem społecznym, aktywnym członkiem budowy pomnika Adama Mickiewicza. Po zorganizowaniu PTF składa egzamin czeladniczy i otrzymuje uprawnienia do prowadzenia zakładu fotograficznego, od tego momentu rezygnuje z zegarmistrzostwa, poświęca się bez reszty fotografii, działalności organizacyjnej w Towarzystwie. W roku 1968 stan zdrowia Zbyszka pogorszył się, pobyt w szpitalu w Poznaniu uświadomił jemu konieczność zrezygnowania z wszelkiej działalności mogącej wywoływać stany napięć nerwowych i stresów Na Walnym Zebraniu Towarzystwa w roku 1969 Zbyszek rezygnuje z pracy w Zarządzie. Choroba niszcząca system nerwowy Zbyszka szybko postępowała, po upływie 5 lat doszło do tego, że nie mógł przy jego wrażliwości pogodzić się ze swoim stanem i w dniu 20 sierpnia 1973 r podjął tragiczną decyzję zakończenia życia. Należy podkreślić, że Zbyszek Łącki był człowiekiem prawym, koleżeńskim, wrażliwym na wszelkiego rodzaju krzywdy i nieprawości. Chętnie dzielił się swoim doświadczeniem, służył pomocą w każdej potrzebie. Przez 15 lat, to jest połowę 30-lecia nieprzerwanie pełnił funkcję prezesa GTF, zostawił poważny dorobek artystyczny, uhonorowany został Dyplomem Honorowym Federacji Amatorskich Stowarzyszeń Fotograficznych w Polsce oraz był jedynym na Ziemi Lubuskiej posiadaczem Dyplomu i Odznaki Międzynarodowej Federacji Stowarzyszeń Fotograficznych ESEIAP w Bernie. Laureat nagrody Gorzowskiego Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego. Jego zasługi w rozwoju GTF są bezsporne, pozostanie faktem, że on pierwszy podjął rud powołania i prowadzenia Towarzystwa w naj-trudniejszym początkowym okresie.
WŁODZIMIERZ KORSAK, pisarz, grafik i fotografik, osoba jego w Gorzowie jest szeroko znana. W pierwszym okresie naszych zmagań w opanowaniu prawideł kompozycji służył nam swoją radą i doświadczeniem, na jego fotogramach uczyliśmy się podglądania tajemnic przyrody i piękna krajobrazu. W okresie przynależności do Towarzystwa Włdzimierz Korsak już nie uprawiał sztuki fotograficznej zajmował się pisarstwem i grafiką. Na zebrania GTF przychodził w charakterze starszego kolegi, aby móc porozmawiać o fotografii, o swoich bogatych przeżyciach, brał udział w wernisażach i publicznych dyskusjach o fotografii. Był człowiekiem bardzo skromnym mimo posiadanego poważnego dorobku artystycznego, w deklaracji członkowskiej GTF napisał fotografamator. Do GTF należał przez 14 lat. Zmarł w 1973 r w Krakowie, pochowany jest w Gorzowie.
KONSTANTY LUDWIKOWSKI, mieszkał i pracował w Starym Kurowie, fotografię uprawiał zawodowo, był jednym z nielicznych, którzy poza rzemiosłem fotograficznym uprawiają fotografię artystyczną. Dziedziną jego działalności fotograficznej było piękno ziemi Strzelecko–Krajeńskiej. Pozostawił poważny dorobek artystyczny i dokumentacyjny zabytków, folkloru i roślinności tej ziemi. W uznaniu jego twórczości GTF ustanowiło stałą doroczną nagrodę im. Konstantego Ludwikowskiego za najlepszy pejzaż. Zmarł w listopadzie 1965 r
FELIKS GÓRA, pedagog i wychowawca młodzieży, dobrze zapowiadający się fotografik, aktywny działacz Towarzystwa, przyczynił się do restauracji byłego klubu „Palenisko” w miejsce którego powstała Galeria GTF Zmarł nagle w roku 1972.
LEON DRABENT, jeden z najstarszych członków, przez wiele lat pełnił funkcję dyrektora Technikum Elektr.-Mechanicznego w Gorzowie — udzielał w początkowym okresie sal swej szkoły na zebrania Towarzystwa a szkolną pracownię fotograficzną do celów szkoleniowych. Służył zawsze radą i pomocą. Brał przez wiele lat aktywny udział we wszystkich akcjach i imprezach Towarzystwa.
WALDEMAR KUĆKO, urodził się w 1932 roku na Wileńszczyźnie, mieszkaniec Gorzowa od 1945 r Członek Związku Polskich Artystów Fotografików, honorowy członek żagańskiego Towarzystwa Fotograficznego wyróżniony Dyplomem Honorowym Federacji Stowarzyszeń Fotograficznych w Polsce, posiadacz odznaki „Za zasługi w rozwoju województwa zielonogórskiego” i odznaki „Zasłużony działacz kul-tury” Laureat nagrody kulturalnej miasta Gorzowa 1971 roku, autor szeregu wystaw indywidualnych w kraju i zagranicą, otrzymał złoty medal na wystawie FOTO-EXPO 73. Przez szereg lat pełnił funkcję wiceprezesa GTF Waldek Kućko był jedną z postaci na-dających specyficzny koloryt klimatowi całej działalności GTF Jego sposób bycia, traktowanie wszystkiego pół żartem pół serio miało wpływ na ukształtowanie specyficznego klimatu wewnątrz Towarzystwa. On właśnie swoim uszczypliwo-żartobliwym sposobem bycia rozładowywał sytuacje konfliktowe, mobilizował i pobudzał do działania opieszałych. Był pierwszym na terenie Ziemi Lubuskiej Artystą Fotografikiem. Bardzo miło wspominam współpracę z Waldkiem, z którym po objęciu prezesury Towarzystwa zainicjowaliśmy działania wyprowadzające GTF na szersze wody Był zwyczajnym, prawdziwym człowiekiem, z którym warto było się przyjaźnić i wadzić w sporach o sztukę, o ludzi, o bieg spraw małych i wielkich. Zmarł nagle 22 listopada 1981 r
JANINA TROJAN jest jedyną kobietą, która aktywnie działa w GTF od 10 grudnia 1954 r Brała udział we wszystkich wystawach Towarzywstwa, a także eksponowała szereg wy-staw indywidualnych zdobywając nagrody i wyróżnienia. Za działalność społeczną i artystyczną została wyróżniona odznakami „Zasłużony Działacz Kultury” oraz „Za zasługi dla rozwoju województwa gorzowskiego” Pierwsza jej wystawa indywidualna „Drzewa” była eksponowana w dniu otwarcia Galerii GTF 24 września 1972 r
WŁADYSŁAWA NOWOGÓRSKA to następna aktywnie działająca w GTF kobieta, do Towarzystwa należy od 1962 r., brała udział we wszystkich wystawach dorocznych GTF, a także w wystawach ogólnopolskich i między-narodowych, a także eksponowała szereg wy-staw indywidualnych. Od roku 1978 członek Związku Polskich Artystów Fotografików. Należałoby również wspomnieć o kobietach, które krótko prezentowały swoje prace na wystawach GTF, to Urszula Kmiecik, Elżbieta Kućko i Wanda Śliwian.
ANDRZEJ PIETRZYKOWSKI, oficer Wojska Polskiego, aktywny uczestnik wystaw fotograficznych, przez szereg lat pełniący funkcję skarbnika GTF Przyczynił się do restauracji byłego Klubu „Palenisko”, w miejsce którego powstała Galeria GTF Wyjechał w roku 1976 do Wrocławia.
TADEUSZ LINKIEWICZ, dobrze zapowiadający się fotografik, brał aktywny udział w wystawach fotograficznych. W roku 1974 przeniósł się do Zielonej Góry, gdzie jako członek Zarządu Lubuskiego Towarzystwa Fotograficznego podjął aktywną działalność. Zginął tragicznie w czasie wykonywania zdjęć 9 sierpnia 1975 r w Żaganiu.
Do aktywnych uczestników imprez fotograficznych GTF zaliczyć jeszcze należy Ryszarda Gruszkiewicza, Zenona Kmiecika, Tadeusza Kwiecińskiego, Zdzisława Śliwiana, Gerarda Szynkiewicza, Franciszka Witkowskiego. Na podkreślenie zasługuje również dobrze układająca się współpraca z kolejnymi kierownikami Wydziału Kultury Urzędu Miejskiego Jadwigą Streit, Mieczysławem Miszkinem, Kazimierzem Krychem, Januszem Słowikiem.
Analizując okres 30-letniej działalności GTF widzimy wyróżniające dwa etapy.
Pierwszy etap to lata 1954-1968 pod prezesurą Zbigniewa Łąckiego; w tym okresie dokonała się integracja ruchu fotograficznego.
Drugi etap obejmuje lata 1969-1983, w którym funkcję prezesa Towarzystwa sprawowali Kazimierz Nowik (1969-1973) i Józef Czerniewicz (1973-1983).
Pod koniec pierwszego etapu dało się zauważyć, że osiągnięcia organizacyjne i twórcze doszły do poziomu, na którym dotychczasowe ramy działania okazały się za ciasne. Stawia-liśmy pytanie, co dalej? Nie można przecież ciągle powtarzać tej samej formuły — dorocznych wystaw.
W 1969 r Walne Zebranie wyłania nowy Zarząd, na czele którego stanął Kazimierz Nowik jako prezes, Waldemar Kućko — wiceprezes i Józef Czerniewicz jako sekretarz. Działaniem nowego kierownictwa GTF, rozszerzającym dotychczasowe formy działania było zorganizowanie w ramach Gorzowskich Konfrontacji Kulturalnych pierwszej między-narodowej wystawy fotograficznej z udziałem 7 Towarzystw z Ziem Zachodnich i Północnych i Foto Clubu z Cottbus (NRD). Ta wy-stawa dała początek imprezie fotograficznej o zasięgu ogólnopolskim, a która przyjęła nazwę Gorzowskich Konfrontacji Fotograficznych. W tym też roku zorganizowano plener foto-graficzny pt. „Gorzów — miasto i ludzie” również z udziałem Towarzystw Ziem Zachodnich i Północnych. W roku 1970 odbyła się poplenerowa wystawa fotograficzna „Gorzów — miasto i ludzie”; prace fotograficzne w ilości 80 szt. zakupił Wydział Kultury Urzędu Miejskiego. Następne II Konfrontacje Fotograficzne odbyły się w roku 1971 z udziałem 7 Towarzystw — następne III Konfrontacje w roku 1972 zostały przekształcone w imprezę ogólnopolską. W roku 1969 GTF nawiązuje również ścisłą współpracę z Komisją Fotograficzną Kulturbundu w Cottbus. Współpraca polegała na uczestnictwie w plenerach i wymianie wystaw fotograficznych; w następnych latach do Cottbus dołączyli fotograficy z Frankfurtu i Eberswalde.
Wymiana szeregu wystaw fotograficznych stanowiła jeden z elementów współpracy przy-granicznych okręgów w dziedzinie wzajemne-go poznania i zacieśnienia przyjaźni między sąsiadami. Wraz z rozszerzeniem działalności zaszła konieczność rozwiązania problemu lokalowego GTF, w roku 1971 zwróciłem się do dyrekcji Ogniska Muzycznego o przekazanie nieczynnych od 10 lat pomieszczeń byłego klubu „Palenisko”, przy dużej pomocy kierownika Wydziału Kultury p. Janusza Słowika otrzymaliśmy te pomieszczenia wraz z pewną kwotą pieniędzy na remont.
Bez dokumentacji i ekipy remontowej przy-stąpiliśmy do remontu. Kolega Feliks Góra —przy pomocy swoich wychowanków, uczniów szkoły zawodowej oraz kolega Andrzej Pietrzykowski przy pomocy żołnierzy wyburzyli dotychczasowy wystrój klubu i oczyścili po-mieszczenia. Przy tym społecznie pracowali również wszyscy członkowie GTF. Pracowałem wówczas zawodowo w Okręgowym Przedsiębiorstwie Przemysłu Drzewnego, udało mi, się załatwić w Tartaku w Witnicy odpowiednie listwy modrzewiowe i deski sosnowe na podłogę. Dostarczone do pomieszczeń klubu listwy i deski należało wynieść i zawieźć do strugania i po ostruganiu zładować ponownie do pomieszczeń klubu. Po zgromadzeniu materiałów zwróciliśmy się do kolegów Mietka Rzeszewskiego i Hirka Świerczyńskiego o do-radzenie jak wyłożyć ściany listwami — pionowo czy poziomo. Po kilku miesiącach dyskusji wymienieni nie doszli do wspólnego stanowiska, mieli obaj argumenty, musiałem sam podjąć decyzję — listwy położyliśmy poziomo. Jedynie położenie podłogi zleciliśmy osobom spoza Towarzystwa. Tak powstała Galeria GTF, która później wszystkim wielce przypadła do gustu. Otwarcie Galerii nastąpiło 24 września 1972 r ekspozycją indywidualnej wystawy Janiny Trojan „Drzewa”. W roku 1973 opuszczam Gorzów przekazując prezesurę GTF Józefowi Czerniewiczowi.
JÓZEF CZERNIEWICZ, urodzony 6 marca 1920 r w ZSRR. W GTF od 5 maja 1959 r., długoletni jego sekretarz, a następnie prezes. Znany działacz GTSK i kultury na terenie Gorzowa. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, odznakami za zasługi dla województwa zielonogórskiego i gorzowskiego, odznakę Zasłużony Działacz Kultury, medalem im. Jana Bułhaka, srebrną odznaką FASFP, dyplomami honorowymi FASFP i Ministra Kultury i Sztuki. Jako prezes GTF w latach 1973-83 walnie przy-czynił się do rozwoju współpracy ze stowarzyszeniami fotograficznymi NRD, CSRS i radzieckiej Litwy a także do rozwoju i ogólnopolskiego uznania gorzowskiej imprezy „Konfrontacje Fotograficzne”.
Nowy Zarząd kontynuuje podjęty kierunek działania stopniowo rozszerzając zakres. W roku 1975, VI Konfrontacje Fotograficzne zostają poszerzone o imprezy towarzyszące, to jest Poplenerową Wystawę Związku Polskich Artystów Fotografików Okręgu Poznańskiego „Kobiety Stilonu” i Prelekcje Stefana Wojneckiego oraz Zbigniewa Staszyszyna. Konfrontacje te zostają objęte patronatem Federacji Amatorskich Stowarzyszeń Fotograficznych w Polsce.
Konfrontacjom towarzyszą wystawy fotograficzne z NRD, Litwy, Czechosłowacji, Węgier, a sympozja przyciągają znane sławy z zakresu teorii i krytyki sztuki fotograficznej. Od roku 1978 współorganizatorem Konfrontacji stają się: Gorzowska Delegatura ZPAF i „Chemitex-Stilon”.
Organizacja o ciągle zmieniającym się pro-gramie Gorzowskich Konfrontacji Fotograficznych nie była wyłącznym działaniem GTF. Towarzystwo owszem brało udział w Konfrontacjach ale nie zaniechało tradycyjnych dorocznych przeglądów swojej twórczości. Konfrontacje przynosząc Towarzystwu większe możliwości finansowe pozwoliły na rozszerz-nie działalności, zwłaszcza po 1975 r., kiedy miasto stało się wojewódzką metropolią.
GTF jako jedyne w województwie pozyskało nowych członków powiększając swój stan. Jednocześnie sporo osób odeszło, tak że obecnie wertując katalogi wystaw z ostatnich lat widzimy spore zmiany Z czasów mojej kadencji w szeregach Towarzystwa pozostali tylko Ryszard Tomczuk, Janina Trojan, Józef Czerniewicz i ja. Jest to prawo rozwoju i postępu, wszystko się zmienia, jedni odchodzą, drudzy przychodzą.
Cieszy mnie fakt, że nowa zmiana w GTF nie zaprzepaściła dorobku jaki pokazali ich poprzednicy Wśród nowej generacji również nie brak aktywnych działaczy i posiadających dorobek twórczy.
Chyba nie pomylę się jeżeli obok Ryszarda Tomczuka, Janiny Trojan i Józefa Czerniewicza wymienię Mariana Łazarskiego — obecnego prezesa GTF, Lecha Dominika, Mirosławę Granops, Marka Micha, Ryszarda Patorskiego, Lucjana Lebiedzia, Ryszarda Nowogórskiego, Andrzeja Niczewskiego. Przy rocznicowej okazji należy wymienić jeszcze jednego przyjaciela GTF Ryszarda Talaskę, którego nazwisko figuruje na wszystkich katalogach, wydanych przez GTF, jako twórcy szaty graficznej.
Doroczne wystawy i Konfrontacje Fotograficzne są niewątpliwie imprezami sztandarowymi Towarzystwa. Nie zamykają one artystycznych i organizacyjnych sukcesów Do nich należą liczne indywidualne lub zbiorowe wy-stawy krajowe i zagraniczne uhonorowane na-grodami, medalami i dyplomami. Do niewątpliwych sukcesów należą twórcze aspiracje środowiska, potwierdzeniem tego jest uzyskanie artystycznego statusu przez członków GTF Waldemara Kućkę, Władysławę Nowogórską i Jerzego Szalbierza. Jest to niekwestionowany sukces ich osobisty ale i niemała zasługa Towarzystwa, które pomagało i przez ciągłe podsycanie ambicji stwarzało warunki rozwoju indywidualności.
Dla gorzowskiej publiczności stworzona została szansa oglądania wystaw artystów fotografików z całego kraju dzięki powołaniu w Gorzowie delegatury ZPAF.
Tak szerokie kontakty ze sztuką fotograficzną unaoczniają nam fakt, że fotografowanie stało się w naszych — nasyconą techniką czasach — niezbędne, jak umiejętność pisania czy czytania.
Ujmowanie rzeczywistości w kadr klatki błony fotograficznej i transponowanie jej na pa-pierze światłoczułym stało się najbardziej demokratyczną — bo powszechną — formą dostępnej każdemu działalności plastycznej. Różnorodność sprzętu i rozliczne typy wyposażenia fotograficznego pozwalają każdemu stać się nieprofesjonalnym twórcą w dziedzinie sztuki fotograficznej. Fotografia stała się dla wielu odtrutką na zmechanizowanie, automatyzowanie, jednostajność wykonywanych co-dziennych czynności. By jednak odtrutka ta działała zgodnie z przeznaczeniem — fotografowania nie można sprowadzać do rzędu jeszcze jednej mechanicznej czynności, bez angażowania w to szarych komórek. Każdy fotografujący ma możność przeżycia przygody artystycznej, nie każdy jednak — z różnych przyczyn może ją wykorzystać. Konieczny jest odpowiedni zasób wiedzy technicznej i umiejętności patrzenia na odtwarzaną rzeczywistość.
Znaczenia fotografii w każdej dziedzinie obecnego życia nikt nie może negować, dlatego też każda działalność fotograficzna niezależnie od formy organizacyjnej i podporządkowania spełnia pozytywną i kulturotwórczą rolę. Z okazji tak szacownego jubileuszu, jak i u-danej wystawy należy życzyć wszystkim członkom Towarzystwa, jego Zarządowi z prezesem.
MARIANEM ŁAZARSKIM na czele, dalszych osiągnięć, w ich twórczości i społecznej służbie dla dobra kultury i naszego Miasta.
KAZIMIERZ NOWIK Honorowy Członek GTF

KAZIMIERZ NOWIK, urodz. w 1923 r w pow wołkowyskim, obecnie zamieszkały w Zielonej Górze. W GTF od 1954 r — członek założyciel, długoletni skarbnik, a następnie prezes. Obecnie członek honorowy GTF i prezes Lubuskiego Towarzystwa Fotograficznego w Zielonej Górze. Znany działacz kultury na te-renie Gorzowa i Zielonej Góry Absolwent Wyższej Szkoły Nauk Społecznych i Wyższej Szkoły Ekonomicznej we Wrocławiu. Odznaczony między innymi Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrną Odznaką FASFP, Odznaką Zasłużony Działacz Kultury, w 1984 r otrzymał nagrodę pieniężną Ministra Kultury i Sztuki. Uhonorowany w 1969 r Dyplomem Honorowym FASFP i w 1972 r Nagrodą Kulturalną Miasta Gorzowa. Udział we wszystkich dorocznych wystawach w Gorzowie i Zielonej Górze, otrzymał szereg nagród i wyróżnień.