21 Doroczna Wystawa GTF – 1976

Gorzowscy fotoamatorzy przedstawiają Publiczności swoją kolejną wystawę — XXI Doroczną Wystawę Fotograficzną GTF Nie jest ona przeglądem pracy wszystkich członków Towarzystwa, jest ich ponad trzydziestu, a wystawia jedenastu Pierwsza myśl, że to mało, jest jednak niesłuszna. Nie jest celem GTF produkcja fotografów i wystaw Tak jak nie jest celem amatorskiego ruchu artystycznego do-starczanie szyldu każdemu, kto odróżnia migawkę od światłomierza, a akwarelę od kolorowej grafiki Specjalnie mówię nie tylko o fotoamatorach lecz także o plastykach amatorach (można by także o miłośnikach innych dziedzin sztuki). Chcę przez to powiedzieć. że jakże niesłusznie, bardzo często, choć chyba bez złej woli wyrządza się krzywdę wielu ludziom, mniej lub bardziej zapalonym do robienia czegoś jeszcze poza zawodem wyuczonym, co ich rozwija lub zwyczajnie przynosi odprężenie, gdy usilnie namawia się ich na przegląd, konkurs, wystawę, salon czy festiwal, gdy przedstawia im się perspektywy wypłynięcia na tak zwane szerokie wody Szerokie wody płynąć będą zawsze, wartościowe dzieła znajdą zawsze do nich drogę, a popychanie w kierunku wody (nawet niekoniecznie szerokiej) grozi utopieniem sensu amatorskiego uczestniczenia w kul turze. Sens ten, sądzę, polega na tym, że ludzie zaczynający odczuwać, że bierny kontakt z kulturą już im nie wystarcza, podejmują któregoś dnia nieśmiałą próbę zamiany miejsca — próbują mówić zamiast słuchać. Zło rodzi się wtedy, gdy ta próba mówienia obliczona jest nie na podnoszenie własnego poziomu kultury, wrażliwości sprawności lecz na celowaniu w wygodny regulaminowo konkurs czy przegląd Zło jest jeszcze większe, gdy próbując mówić rezygnuje się ze słuchania, ze skromności, a podejmuje się bezkrytyczną decyzję zostania artystą, bo to przynosi splendory Zupełnie źle jest jednak wtedy, gdy nie-skromny amator pcha się na wszystkie afisze (lub jego pchają), a obrony przed krytyką szuka w swoim… amatorstwie.
Sądzę, że tych wszystkich grzechów GTF uniknęło — jako organizator i animator amatorskiego ruchu fotograficznego. Z pewnością rada artystyczna GTF i my wszyscy przyklasnęlibyśmy z radością, gdyby na którejś dorocznej wystawie cała trzydziestka czy (chyba niedługo) pięćdziesiątka członków GTF przedstawiła wiele dobrych, świadomie i celowo, celnie i czysto zrobionych fotogramów-wypowiedzi Nie jest to jednak celem koniecznym. Konieczne jest natomiast, żeby każdy decydujący się pokazać publicznie rezultaty swej pasji był pewien, że to jest najlepsze, co właśnie potrafi, najszczersze, co chciał powiedzieć i żeby był przygotowany na krytykę nie liczącą się z jego statusem amatora Taryfę ulgową stosuje się często wobec wielu rzeczy, niewolno jej jednak stosować wobec tych wytworów ludzkich, które chcą nosić miano dzieł sztuki.
GTF uniknęło jeszcze jednego orzechu Mam na myśli uniknięcie roli producenta ozdób i „urozmaiceń” dla innych imprez Wszyscy znamy przecież ten gatunek na-rośli na ruchu amatorskim, te wszystkie robione chybcikiem wystawki „tematyczne z okazji” Tego GTF — jako się rzekło — także uniknęło i chwała mu za to. Wszyscy zgadzamy się z Norwidem, że „sztuka ma być jak chorągiew na prac ludzkich wieży”, ale wszyscy powinniśmy też pamiętać, że jest zasadnicza różnica między chorągwią a ozdobą czy „urozmaiceniem”.
Zostałem dopuszczony do podsłuchiwania obrad Jury tegorocznej wystawy Nie zdradzę ich tajemnicy, jeśli powiem, że niektóre ze zrobionych wyżej uwag nasunęły mi się przy tym podsłuchiwaniu Już sam fakt, że Jury składało się wyłącznie z zawodowych artystów (paskudnie to brzmi — przyznaję) dowodzi, że GTF ani myśli dopuszczać taryfę ulgową do oceny poziomu prac swoich członków Tak zresztą było już dawniej, tak będzie co roku 8urzliwość dyskusji na posiedzeniu dowodzi, że było się o co spierać. I to jest jeszcze jeden sukces GTF Oto garść „morałów”, które chciałem przedstawić przy okazji dorocznego święta miłośników fotografii.
JERZY SIKORA