X Gorzowskie Konfrontacje Fotograficzne
Gorzów Wielkopolski 6-30 maja 1979 r.
Od ponad dwudziestu lat z najwyższą satysfakcją obserwujemy artystyczne i organizacyjne poczynania gorzowskich fotografików. Od dziesięciu lat wspólnie z nimi przeżywamy Konfrontacje Fotograficzne, które z nieśmiałej, lecz zawsze ambitnej imprezy gorzowskiej, urosły do rangi wydarzenia przyciągającego uwagę artystów z całej Polski.
Cieszy, że wybitni twórcy, krytycy i teoretycy znajdują u nas klimat sposobny do konfrontacji własnej sztuki i myśli o sztuce, że artyści dzielą się z gorzowską publicznością tym, co w swoim dorobku mają najcenniejsze.
Witając serdecznie Gości i Uczestników Konfrontacji – tych, którzy u nas po raz pierwszy i tych, wypróbowanych już entuzjastów imprezy, którzy odwiedzają nas co roku – życzę im, by wyjeżdżali stąd bogatsi w artystyczne estetyczne doświadczenia, a Gorzów kojarzył się ze spotkaniami, w których warto uczestniczyć.
Edward Korban (Dyrektor WKiS UW)
Tegoroczne Konfrontacje Fotograficzne zamykają dziesięcioletni okres swej obecności w życiu artystycznym Gorzowa, a jako jubileuszowe, skłaniają do refleksji nad dotychczasowymi sukcesami, ale i nad perspektywami. Organizatorzy zdają się jednak nie zauważać okazji twierdząc, że powodów do krytycznej oceny dostarczają każde Konfrontacje, że bilansu osiągnięć i niedomagań dokonuje się na bieżąco, dzięki czemu gorzowskie spotkania fotografików nadal cieszą się popularnością, podczas gdy imprezy zakrojone z większym rozmachem, realizowane większym nakładem środków, zlokalizowane w atrakcyjniejszych, niż Gorzów, miejscowościach dawno już straciły blask i siłę przyciągania. Mimo całego szacunku do własnej tradycji powiadają, że bardziej od przeszłości interesuje ich przyszłość: mniej to, co za nami, więcej to, co zaoferują w latach następnych, to, na ile nowe propozycje znajdą uznanie wśród wypróbowanych entuzjastów imprezy i wśród jej potencjalnych uczestników. Trudno takiemu stanowisku cokolwiek zarzucić — wydaje się jednak, że jest w nim tyleż skromności, co kokieterii. W końcu, niewiele mamy w Gorzowie imprez o dziesięcioletniej tradycji i bodaj żadnej o podobnie szerokim rezonansie w ogólnopolskim środowisku artystycznym. Obecne spotkania fotograficzne wyrosty z Gorzowskich Konfrontacji Kulturalnych — największej imprezy artystycznej miasta, organizowanej w tym roku po raz trzynasty, która stanowiła niezwykle żyzne podglebie dla wielu wspaniałych inicjatyw. Rodowód ten potwierdza zresztą nazwa —Konfrontacje Fotograficzne. Rychło też okazało się, że spotkania fotograficzne stały się najbardziej wartościowym nośnikiem konfrontacyjnej idei, a dorobkiem i rangą artystyczną przerosty imprezę macierzystą. Błędem byłoby jednak mniemać, iż wypracowanie koncepcji nowej imprezy — takiej, która w lawinie rozmaitych inicjatyw podejmowanych w kraju na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, stałaby się widoczna, posiadała własne nietuzinkowe a oryginalne oblicze — przyszło łatwo. Konfrontacje Fotograficzne pojawiły się w programie „Wiosny 69″, a więc dopiero w trzecim roku imprezy. I choć debiut uznano za udany, to przecież budził sporo kontrowersji, a auspicje nie były najlepsze. Konwencja gorzowskich spotkań, w myśl której do wystawy konkursowej dopuszczano tylko zestawy — komponujących się w jednolitą całość — prac kilku autorów, była nowatorska, ale i ryzykowna. Twórczości — działaniom skrajnie zindywidualizowanym, w których każdy dąży do niepowtarzalności, do subiektywnego wyrażenia własnego obrazu świata — rygor pracy zbiorowej jest niemal całkowicie obcy. Fotografika na dodatek pozostaje, w dalece osobliwej sytuacji. Nigdy nie miała tradycji muzyki, filmu, sztuki teatralnej, w których o sukcesie artystycznym decyduje praca całych zespołów ludzkich — reżyserów, dyrygentów, scenografów, wykonawców — i które przez to stają się formami wypowiedzi zbiorowej. Fotografia zawsze była głosem jednostki. Wprawdzie mistrzowie kamery, podobnie jak malarze czy poeci, łączyli się często w grupy twórcze hołdujące określonym koncepcjom estetycznym i posługujące się wspólną ideologią artystyczną, lecz grupy te zawsze manifestowały swą wspólnotę duchową dziełami indywidualnymi, mniej lub bardziej wiernie oddającymi istotę nakreślonego przez się programu. Tymczasem Gorzowskim Konfrontacjom szło o coś zgoła innego: nie o to, by fotograficy deklarowali podobieństwo idei, ale by jedność programu potrafili wyrazić w pracy zbiorowej — w dziele integralnie wiążącym wspólnotę przekonań ze zindywidualizowanym sposobem widzenia rzeczywistości przez każdego współautora. Ta oryginalna, niepopularna początkowo formuła zyskała wkrótce wielu zwolenników, czego dowodem jest stale rosnąca ilość prac zgłaszanych do konkursu. Ale niewiele brakowało, by gorzowska inicjatywa skończyła się fiaskiem. Podziwiać należy organizatorów, którzy po niezbyt zachęcających doświadczeniach w latach 1969-71, kiedy do Konfrontacji przystępowało kilka zaledwie towarzystw, nie zaniechali pomysłu. I to właśnie wyhodowanie tak mało, zdawałoby się, atrakcyjnej idei jest bodaj największym sukcesem Gorzowskich Konfrontacji Foto-graficznych. Konfrontacje pozostały wierne pierwotnym założeniom. Ale wierność nie oznacza bezkrytycznego stosunku ani kurczowego trzymania się raz ustalonego kształtu. Impreza od początku była niezwykle żywotna: zawsze coś do niej dodawano, z czegoś wcześniejszego rezygnowano. Słusznie zaniechano formalistycznych kryteriów niedopuszczających do konkursu grup artystycznych działających poza towarzystwami fotograficznymi. Ekspozycję główną stopniowo obudowano impreza-mi towarzyszącymi: wystawami indywidualnymi i zbiorowym:, obrazującymi najciekawsze kierunki poszukiwań artystycznych. Stosując surowe — coraz surowsze — wymogi selekcyjne, organizatorzy nie unikają bynajmniej pokazów nowatorskich, czasem może i szokujących, jeżeli tylko są wartościowe, jeśli odkrywają nieznane dotąd możliwości fotografii. Obca jest im neofobia, ale zdecydowanie przeciwstawiają się bezzasadnej ekstrawagancji i nadużyciom względem sztuki popełnianym w imię nowatorstwa. Nadanie Konfrontacjom wysokiej rangi artystycznej — Federacja Amatorskich Stowarzyszeń Fotograficznych w Polsce zaliczyła je do swych imprez wiodących —dowodzi, że droga, jaką postępują organizatorzy jest drogą właściwą. Miarę żywotności imprezy stanowi również jej stopniowe przekształcanie w forum nie tylko artystycznej, ale i estetycznej wypowiedzi. Od 1977 roku ekspozycjom towarzyszy sympozjum, któremu — w tym roku po raz pierwszy — patronu je Komisja Artystyczna Zarządu Głównego ZPAF. Tematem obecnego spotkania artystów, krytyków i teoretyków jest „Przestrzeń społeczna fotografii” — problem niebywale obszerny i złożony, ale tym bardziej właśnie godny uwagi. Tyle w nim kwestii rozmaicie interpretowanych, prowokujących do sporów, podsycających polemiki, iż trudno oczekiwać, by w trakcie parudniowego posiedzenia zdołano wyjaśnić choćby tylko węzłowe kategorie. Każda z nich to przecież temat do deliberacji na wiele spotkań i wiele lat. I nie tego zresztą oczekujemy, by dokonywano arbitralnych ustaleń. Wartość podobnego sympozjum zasadza się raczej na sformułowaniu i postawieniu problemu, na wyeksponowaniu jego teoretycznej i praktycznej doniosłości, nie zaś na definitywnym rozwiązywaniu kwestii, których jednoznacznie rozstrzygnąć nie sposób. Raczej na podsycaniu niezgodności, niż na uzyskaniu błogiej jednomyślności. To właśnie różni zasadniczo sztukę od wszystkich — z wyjątkiem filozofii — dyscyplin naukowych, które dążą do powszechnej zgodności. Czym byłaby matematyka, gdyby każdy z nas nie uznał za pewnik, iż 1 + 1 = 2, czy fizyka, gdybyśmy nie zgodzili się z konwencjonalnym twierdzeniem, że woda wrze w temperaturze 100°C? Jaka byłaby sztuka, gdyby za absolutną prawdę uznać powszechnie, że jedyną wartościową formą wypowiedzi jest naturalizm, a jedyną treścią godną zabiegów artystycznych — martwa natura? Jaka byłaby sztuka bez swych dewiacji, bez wyklinanych twórców i postponowanych dzieł, które później okazują się być początkami nowych prądów, oryginalnych szkół, historycznie doniosłych nurtów? I czy mogłaby się rozwijać gdyby nie samodzielność przekonań, niezależność artysty, błądzenie na obszarach z jasno wytyczonymi szlakami, podejmowanie na nowo tematów pozornie banalnych, o których, zdawałoby się, wszystko już powiedziano? Jednomyślność w sztuce i w rozmowach o sztuce bardziej nas winna martwić, niż najbardziej burzliwe kontrowersje. Jeśli więc nasze sympozjum zaostrzy konflikt stanowisk w sprawach widzenia społecznej rzeczywistości przez fotografię, jeśli pobudzi do refleksji nad argumentami naszych adwersarzy i jeśli skutkiem tego będzie choć jedno, oryginalne dzieło zawierające ów konflikt i tę refleksję, to czegóż więcej jeszcze oczekiwać po sympozjum?
BOGDAN J. KUNICKI
OGÓLNOPOLSKA WYSTAW FOTOGRAFII „KONFRONTACJE ‘79”
Pod patronatem Federacji Amatorskich Stowarzyszeń Fotograficznych w Polsce
Otwarcie wystawy: niedziela 6 maja 1979 – godz. 11:30
Muzeum Okręgowe – Oficyna – ul. Warszawska 36
Wystawa czynna do 27 maja 1979 r.
Jury Ogólnopolskiej Wystawy Fotograficznej „Konfrontacje – 79”
Maria Wołyńska – ZPAF – przewodnicząca
Stefan Wojnecki – ZPAF – AFIAP – FASFP
Jarosław Stanisławski – ZPAF – AFIAP
Waldemar Kućko – ZPAF – GTF
Jerzy Szalbierz – ZPAF – GTF
Mieczysław Rzeszewski – ZPAP
Józef Czerniewicz – GTF – sekretarz Jury
Na posiedzeniu w dnia 9 kwietnia 1979 roku przyznało nagrody i wyróżnienia:
I nagroda – 5000 zł – Grupa Fot. Art. „Kontur” w WDK w Radomiu
II nagroda – 4000 zł – Gorzowskie Towarzystwo Fotograficzne – Grupa „M”
III nagroda – 3000 zł – Jastrzębski Klub Fotograficzny „Niezależni” – Grupa „Standard”
Wyróżnienie – 1000 zł – Studencka Agencja Fotograficzna Politechniki Krakowskiej
Wyróżnienie – 1000 zł – Klub Fotograficzny „MONOKL” Pałac Kultury w Poznaniu
Dyplom FASFP Jury przyznało zdobywcy II nagrody – Grupie „M” z Gorzowskiego Towarzystwa Fotograficznego
INDEKS STOWARZYSZEŃ I AUTORÓW ZESTAWÓW PRAC ZAKWALIFIKOWANYCH NA OGÓLNOPOLSKĄ WYSTAWĘ „KONFRONTACJE — 79″
1. Częstochowa — Towarzystwo Fotograficzne w Częstochowie. Zestaw: XXX, Autorzy: Andrzej Jakóbczak, Stefan Mewc, Andrzej Zembik
2. Gdańsk — Gdańskie Towarzystwo Fotograficzne. Zestaw: XXX, Autorzy: Krystyna Andryszkiewicz, Michał M. Kamiński, Maciej Kostun, Wojciech Milewski, Bogusław Nieznalski, Adam Nowicki
3. Gdynia — Klub Morski — Sekcja Fotograficzna. Zestaw: XXX, Autorzy: W. Milewski, Jan Netzel, Andrzej Tczewski
4. Gorzów Wlkp. — Gorzowskie Towarzystwo Fotograficzne. Zestaw: Zabawy dzieci… Autorzy: Mirosława Granops, Marian Łazarski, Janina Trojan
5. Gorzów Wlkp. — Gorzowskie Towarzystwo Fotograficzne — Grupa „D” Zestaw: W pracowni garncarza Autorzy: Tadeusz Kowalczyk, Lesław Wajs, Stanisław Matłacki
6. Gorzów Wlkp. — Gorzowskie Towarzystwo Fotograficzne — Grupa „M” Zestaw: Synteza Autorzy: Marek Mich, Andrzej Niczewski, Ryszard Patorski
7. Jastrzębie Zdrój — Jastrzębski Klub Fotograficzny „Niezależni”, Autonomiczna Grupa Twórcza „Muterka” Zestaw: Pomnik gorzkiej wiedzy rocznika naszego… Autorzy: Tadeusz Brzozowski, Bolesław Dymiński, Krzysztof Książek, Ryszard Korba, Zofia Lubczyńska, Jerzy Pachoński
8. Jastrzębie Zdrój — Jastrzębski Klub Fotograficzny „Niezależni”, Autonomiczna Grupa Tymczasowa „IV kwartał” Zestaw: Portret grupowy w kontekście klęski żywiołowej… Autorzy: Witold Englender, Zbigniew Kutyła, Stanisław Paćkowski, Stanisław Sputo, Józef Żak
9. Jastrzębie Zdrój — Jastrzębski Klub Fotograficzny „Niezależni” Autonomiczna Grupa Tytularna „Standard” Zestaw: Czas zaprzeszły dokonany… Autorzy: Jan Chyrzyński, Juliusz Kleeberg, Jerzy Lubczyński
10. Jastrzębie Zdrój — Jastrzębski Klub Fotograficzny „Niezależni” Autonomiczna Grupa Twórcza „DOSTŚ” Zestaw: Boć synowi podziemnych czarnych światów… Autorzy: Henryk Adamczyk, Cezary Gajek, Andrzej Janik, Maria Kieca, Edward Skonieczny
11. Kraków — Studencka Agencja Fotograficzna Rada Uczeln. SZSP Politechniki Krakowskiej Zestaw: Szkice wiejskie Autorzy: Grzegorz Petryk, Andrzej J. Wiśniewski, Krzysztof Wolczak, Jan Zych
12. Poznań — Klub Fotograficzny „MONOKL” Pałacu Kultury w Poznaniu Zestaw: Kiosk „Ruchu” Autorzy: Ryszard Galowski, Jerzy Olbrych, Marian Prętki
13. Radom — Grupa Fotografii Artystycznej „Kontur” Woj. Domu Kultury w Radomiu Zestaw: Chleb Autorzy: Grzegorz M. Pawłowicz, Halina Rosińska, Krzysztof Rosiński, Wiesław Wismont
14. Rzeszów — Rzeszowskie Towarzystwo Fotograficzne Zestaw: Idąc przez życie Autorzy: Irena Gałuszka, Ryszard Gałuszka, Janusz Witowicz, Jacek Stankiewicz, Jerzy Wygoda
15. Szczecin — „FOT-ELEK” — Studencka Grupa Fotograficzna SZSP — Politechnika Szczecińska Zestaw: Trójkąta wizerunek liryczny Autorzy: Leszek Hynda, Andrzej Kamiński, Paweł Kowalski, Sylwester Lechicki, Bogdan Stasiak, Jerzy Załęcki
16. Warszawa — Grupa „FAKT” Zestaw: „One” Autorzy: Jan Chojnowski, Leonard Karpiłowski, Albert Krystyniak
17. Wrocław — Osiedlowy Klub Fotograficzny Sp-ni Mieszkaniowej Amatorska Grupa Fotograficzna „ARA” Zestaw: W kręgu tańca Autorzy: Ryszard Kapeć, Jacek Malinowski, Krzysztof Zjawik
18. Zielona Góra — I Grupa Fotograficzna „Nadodrze” Zestaw: Autorzy: Tadeusz Kalinowski, Zb. Sejwa, Zb. Waleński, K. Wojciechowski
19. Zielona Góra — II Grupa Fotograficzna ,Nadodrze” Zestaw: Autorzy: K. Adamczewski, J. Krzemieniewski, M. Kniaziuk
Na Ogólnopolską Wystawę Fotograficzną „Konfrontacje — 79″ nadesłano w terminie 19 zestawów — 193 prace 75 autorów.
Wszystkim uczestnikom wystawy „Konfrontacje — 79″, Zarządom Towarzystw, Klubów i Grup Fotograficznych, Autorom prac — organizatorzy życzą wielu sukcesów artystycznych na wystawach krajowych i zagranicznych oraz na następnych „Konfrontacjach”.
AUTORSKIE PREZENTACJE FOTOGRAFICZNE
Muzeum Zakładowe ZWCh „Chemitex-Stilon” — ul. Pomorska
Otwarcie: niedziela — 6 maja 1979 r. — godz. 10.3
Autorzy zestawów:
KRZYSZTOF BARANSKI: „Nowy Świat”. Urodzony w 1945 roku, Po studiach filozoficznych podjął pracę w prasie (ITD) w charakterze dziennikarza-fotoreportera zajmującego się od 1969 roku reportażem społecznym (komentującym). Obecnie kieruje działem fotoreportażu w tygodniku „Razem”. Członek ZPAF i SDP, mgr filozofii, mieszka w Warszawie.
PAWEŁ BORKOWSKI: „Krajobraz mechaniczny”. Urodzony w 1951 roku, studia na Politechnice i Uniwersytecie w Gdańsku —kierunek fizyka. W tym czasie działacz studenckiego ruchu fotograficznego, fotoreporter i redaktor naczelny Kroniki Studenckiej. Udział w wystawach „Biennale Młodych” i „Złocisty Jantar”, wystawy autorskie, członek ZPAF, zamieszkały w Sopocie.
ANDRZEJ BRZEZIŃSKI: „Algorytmy” — „Autoportret na granicy II” — „Baza ortonormalna przestrzeni fotograficznej”. Urodzony w 1944 roku w Lublinie. Fotografuje od 1960 roku, uprawia foto-grafię psychologiczną i awangardową. Udział w ponad 100 wystawach, 5 wy-staw autorskich. Członek ZPAF, Kier. grupy „Medium”, mieszka w Warszawie.
RYSZARD GAJEWSKI: „Analogie”. Urodzony w Gorzowie Wlkp., były członek GTF, po ukończeniu PWSFTviT w Łodzi pracuje jako operator filmowy, obecnie mieszka w Warszawie. Wy-stawy autorskie w Gorzowie, Muzeum Sztuki w Łodzi i Edynburgu (Szkocka).
MAREK JANIAK: „Postrzeganie odmienne”. Urodzony w 1955 roku w Łodzi, student V roku Architektury Politechniki Łódzkiej, członek Łódzkiego Tow. Fotograficznego i Komisji Młodych FASFP. Udział w wystawach krajowych, wystawy autorskie.
WALDEMAR KUCKO: „Fotografia reportażowa”. Urodzony w 1932 roku na Wileńszczyźnie. Od 1945 roku mieszka i pracuje w Gorzowie Wlkp. — obecnie fotoreporter „Gazety Lubuskiej” i „Ziemi Gorzowskiej”. Długoletni działacz Gorzowskiego Tow. Fotograficznego, członek ZPAF od 1974 roku. Udział i nagrody w wystawach krajowych i zagranicznych, kilka wystaw autorskich. Specjalizuje się w reportażu i dokumencie.
ANDRZEJ BATURO: „Ostro widzieć”. Urodzony w 1940 roku, dziennikarz, etatowy fotoreporter tygodnika „Razem”, uprawia fotografię publicystyczną. Dwu krotnie I nagroda w Ogólnopolskim Konkursie Fotografii Prasowej, dwu-krotnie „Fotoreporter Roku”. Członek ZPAF, mieszka w Warszawie.
GRZEGORZ BOJANOWSKI: „Struktura fotograficzna”. Urodzony w 1946 roku w Łodzi, fotografuje od 1962 roku. Brał udział w licznych wystawach krajowych i zagranicznych liczne na-grody, wystawa autorska „Zdjęcia” w br. w Łodzi, kandyduje do ZPAF. Mieszka w Łodzi.
MAREK GERSTNANN: „Płaszczyzny dzielące”. Urodzony w 1951 roku, studia na Politechnice Śląskiej – Wydz. Architektury, członek ZPAF i Gliwickiego Towarzystwa Fotograficznego. Wystawy autorskie: „Człowiek i środowisko”, „Materializacje” i in. Zajmuje się projektowanie wnętrz, Mieszka w Warszawie.
MARIUSZ HERMANOWICZ: „Archiwum zdjęć dawnych”. Urodzony w 1950 roku w Olsztynie, od 1968 r. mieszka w Warszawie. W 1974 toku uzyskał dyplom na Wydz. Operatorskim PWSFTiTv w Łodzi. Fotografuje od 14 roku życia. Udział w wielu wystawach krajowych i zagranicznych, Grand Prix w dziale „Fotografia mówi” na Złocistym Jantarze w Gdańsku, wyróżnienie na V Salonie w Royan.
ANDRZEJ JÓRCZAK: „Przedświt”. W Latach 1973-77 wraz z Henrykiem Gajewskim kieruje Galerią „Remont”, od września 1977 kierownik artystyczny Małej Galerii PSP – ZPAR w Warszawie. Od 1972 roku szereg wystaw autorskich i udział w licznych wystawach zbiorowych, członek ZPAF od 1975 roku.
WITOLD KRYMARYS: „Manipulacje”, Urodzony w 1948 roku. Fotografuje od 1969 roku, członek ZPAF od 1974 roku, mieszka w Łodzi. Studia i dyplom na Wydz. Elektrycznym Politechniki Łódzkiej.
JERZY LEWCZYNSKI: „Architektura maszyn lat 50-tych” Mieszka w Gliwicach, członek ZPAF od 1956 roku — obecnie przewodniczący Komisji Artystycznej ZG ZPAF. Udział w wystawach krajowych i za-granicznych, Uczestnik VIII i IX Konfrontacji w Gorzowie (prezentacje: „Fotografia naiwna” i „Negatywy”). ..człowiek budując narzędzie zestawia w nim ślad swojej wyobraźni. Wyobraźnia ta jest wypadkową warunków i czasu powstania narzędzia — maszyny. Warto spojrzeć wstecz i przypomnieć czasy budowania maszyn w latach 50-tych. Nie trzeba porównań, by stwierdzić jak bardzo człowiek zmienia swoją wyobraźnię!…
WŁADYSŁAWA NOWOGÓRSKA: „Studium twarzy”. Członek GTF od 1962 roku. Udział w wielu wystawach krajowych i zagranicznych, liczne nagrody. Kilka wystaw autorskich. Członek ZPAF, mieszka i pracuje w Gorzowie Wlkp.
PAWEŁ PIERŚCIŃSKI: „Widok z okna”. Urodzony w 1938 roku w Kielczach, do tego miasta powrócił po ukończeniu Wydz. Inż. Budowl. Politechniki Warszawskiej, i tu rozwinął działalność fotograficzną. Od 1955 roku uczestniczy w ruchu amatorskim, od 1964 roku Członek ZPAF, Twórca i organizator Świętokrzyskiego Okręgu ZPAF. Zajmuje się ponadto teorią, krytyką i publicystyką fotograficzną. Głównym tematem zainteresowań jest krajobraz i krajoznastwo a ponadto fotografia kreacyjna, fotomontaż.
ZOFIA RYDET: „Zapis Socjologiczny Anno 1978” Mieszka w Gliwicach, Członek ZPAF, tytuł EFIAP. Honorowy członek Gliwickiego Towarzystwa Fotograficznego, odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi. Udział w przeszło 200 wystawach krajowych i zagranicznych. m.in. w Paryżu, Mediolanie, Nowym Jorki, Maksyku, Kassel, Kolonii, Genewie, Turynie. Liczne nagrody i medale, trzy wystawy autorskie, wydany album „Mały człowiek”, dwa albumy w druku.
JAROSŁAW STANISŁAWSKI: „XXX”. Urodzony w 1931 roku w Poznaniu, gdzie mieszka i pracuje do dnia dzisiejszego. Fotografuje od 1947 roku. Pierwsze swoje prace prezentuje na Ogólnopolskiej Wystawie Fotografii w Muzeum Narodowym w Poznaniu w 1948 roku. Brał udział w kilkudziesięciu wystawach krajowych i zagranicznych zdobywając uznanie w postaci medali, nagród i wyróżnień. Dwie wystawy autorskie i kilka prezentacji prac.
LESZEK SZURKOWSKI: „Sześcian” i „Kula”. Urodzony w 1949 roku w Poznaniu, gdzie mieszka i pracuje do dnia dzisiejszego. Studia na Wydz. Leśnym AR w Poznaniu. W latach 1964-1979 15 pokazów autorskich i udział w około 80 wystawach krajowych i zagranicznych. Uczestniczył w prezentacjach fotografii polskiej w W. Brytanii, RFN, Meksyku, Japonii, Francji. Członek ZPAF.
RYSZARD TABAKA: „Poza Formą”. Urodzony w 1948 roku w Łodzi. Ukończył studia na Politechnice. Fotografuje od 1965 roku. Od roku 1976 członek ZPAF. Udział w wielu wystawach Krajowych i zagranicznych, m.in. w Edynburgu (Szkocja) i Nowym Jorku. Mieszka w Gliwicach.
PIOTR TYMCZYK: „Fotografia z Portfela”. Urodzony w 1946 roku, fotografuje od 1968 roku, członek GTF. Brał, udział w ponad 60 wystawach krajowych i zagranicznych – we Francji, Czechosłowacji, Włoszech. Mieszka w Łodzi. Uczestnik „Konfrontacji – ‘78”.
STEFAN WOJNECKI: „Hiperfotografia”. Urodzony w 1929 roku. Mieszka w Poznaniu. Długoletni działacz ruchu fotograficznego (prezes PFT i Wielkopolskiego Okręgu ZPAF, wiceprzewodniczący FASFP) doradca d.s. programowych Gorzowskich Konfrontacji Fotograficznych, kier. Zakładu Fotografii PWSSP w Poznaniu. Posiada tytuł honorowy AFIAP. Od 1967 roku prezentuje zbiorowo i indywidualnie w ramach nurtu fotografii ekspansywnej.
MARIA WOŁYŃSKA: „Fotografie barwne”. Członek ZPAF – mieszka w Poznaniu. Wystawy indywidualne: „Artyści poznańscy” (1967). „Fotografia Barwna” (1968), „Kobiety Poznania” (1969), „Skowronki” (1970), „Ludzie nauki Wielkopolski” (1974). Udział i nagrody w kilkudziesięciu wystawach krajowych i zagranicznych. Inicjator i współorganizator wystawy „Sygnały” (1971), komisarz i organizator wystawy „Polska Fotografia Reklamowa” (1978).
ZDZISŁAW PACHOLSKI: „U F O”. Urodzony w 1947 roku, zamieszkały w Koszalinie. Od 1964 roku członek Koszalińskiego Tow. Fotograficznego, od grudnia 1977 roku członek ZPAF. Organizator akcji fotograficznej „Rewizja”.
...czy ONE istnieją czy też nie? Jak wiadomo zdania są podzielone. Pozostawiam ten problem do rozwiązania ufologom. Natomiast zjawisko UFO istnieje i rozrasta się, jawiąc się w naszej świadomości z coraz większą siłą. Przewiduję skomercjalizowanie i społeczną akceptację tego zjawiska. To właśnie stanowi tematykę moich fotografii.
JÓZEF ROBAKOWSKI: „Czeluście”. Członek ZPAF, mieszka w Łodzi. Uprawia fotografię kreacyjną (mechaniczną), zajmuje się teorią fotografii, krytyką, dydaktyką.
ANDRZEJ ROZYCKI: Członek ZPAF, zamieszkały w Łodzi, uprawia fotografię reportażową, kreacyjną, reklamową. Zainteresowania: zabytki sztuki (głównie sztuko ludowa), krajobraz. Zajmuje się teorią fotografii.
BRONISŁAW SCHLABS: Fotografią artystyczną zajmuje się od 1952 roku, malarstwem od roku 1957. Pierwszy raz wystawiał w 1953 roku. Od 1962 roku jest członkiem ZPAF, a od 1963 — członkiem ZPAP. Jest posiadaczem tytułów honorowych AFIAP (1957) i EFIAP (1972). Brał udział w wielu wystawach plastycznych i foto-graficznych w kraju i za granicą, m.in. dwukrotnie w Museum of Modern Arf w Nowym Jorku, gdzie w zbiorach tegoż Muzeum znajdują się jego prace z okresu uprawiania fotografii abstrakcyjnej. Mieszka i pracuje w Poznaniu.
JERZY SZALBLERZ: Urodzony w 1948 roku w Gorzowie Wlkp. gdzie mieszka i pracuje do dziś. Od 1974 roku członek Gorzowskiego Tow. Fotograficznego. Członek ZPAF. Brał udział w wielu wystawach. Miał 6 wystaw autorskich.
MIROSŁAW WOZNICA: „Identyfikacja procesu teoriotwórczego w sztuce”. Urodzony w 1948 roku i zamieszkały w Łodzi. Ukończył z tył. mgr sztuki studia w PWSSP w Łodzi. Członek ZPAP, współuczestnik (członek) Seminarium Warszawskiego. …Treścią prezentacji jest fałszywa zgodność zachodząca między pewnymi realizacjami uważanymi za dzieła sztuki a innymi realizacjami należącymi do innych obszarów…
SEMINARIUM WARSZAWSKIE
Seminarium Warszawskie powstało, z inicjatywy jego uczestników i nie jest patronowane przez żadną instytucję. W skład jego wchodzą osoby związane studiami lub pracą z Państwową Wyższą Szkolą Sztuk Plastycznych w Łodzi: Zbigniew Dłubak, Jarosław Kudaj, Mariusz Łukawski i Mirosław Woźnica. Do współpracy skłoniły nas podobne zainteresowania i chęć prowadzenia wspólnie pracy samokształceniowej. Forma pracy jaka ukształtowała się w Seminarium Warszawskim wydaje się być właściwym sposobem działania, przekonani jesteśmy bowiem, że podstawowym zadaniem obecnie jest wytworzenie nowej świadomości i o-pracowanie nowego modelu sztuki. Tworzenie nowej świadomości uważamy za istotny element naszej praktyki artystycznej. Dotychczasowe wyniki naszej pracy wskazują na to, że w obecnej sytuacji sensowne jest tylko takie działanie w sztuce, które ma charakter analityczny. Uważamy, że jednym zadaniem realizacyjnym artysty jest ustosunkowanie się do własnej sytuacji tak w historycznym rozwoju sztuki jak i w bieżących wydarzeniach artystycznych. Jako Seminarium Warszawskie spotykamy się systematycznie co dwa ty-godnie od października 1976 r. w pracowni Zbigniewa Dłubaka w Warszawie. Dwóch nas dojeżdża z Lodzi. W spotkaniach biorą udział również zaproszeni przez nas goście. W czasie zajęć omawiamy bieżące lektury oraz referaty przygotowane przez uczestników. Dyskutowane są wybrane zagadnienia związane z aktualną sytuacją w sztuce. Ponieważ nie ma charakteru grupy artystycznej, mniej interesuje nas to, co łączy nasze poglądy, a kładziemy nacisk na polemikę i podkreślanie różnic ideologicznych. Metody naszej pracy dostosowujemy do aktualnych potrzeb. Poza spotkaniami seminaryjnymi bierzemy udział w działaniach organizowanych przez różne środowiska artystyczne. Występujemy albo indywidualnie albo zbiorowo, jako Seminarium Warszawskie zawsze jednak każdy z nas jest wyrazicielem własnych poglądów. Przykładem tego są wystąpienia Z. Dłubaka i M. Woźnicy w Świnoujściu w lutym 1977 r. na imprezie Konfrontacje CDN. In-ne przykłady to referat Z. Dłubaka oraz udział Z. Dłubaka i M. Łukawskiego w wystawie towarzyszącej imprezie Stany Graniczne Fotografii w Katowicach i referat Z. Dłubaka we Wrocławiu na imprezie FOTO-MEDIUM-ART. W maju 1977 r. wzięliśmy udział w konferencji w Kazimierzu nad Wisłą, zorganizowaną przez Galerię Arcus z Lublina. Było to spotkanie zwolenników kontekstualnego poglądu na sztukę. Udział nasz w międzynarodowej konferencji „Sztuka jako działanie w kontekście rzeczywistości”, która odbyła się w lipcu 1977 r. w Galerii Remont w Warszawie, polegał na wygłoszeniu przez Z. Dłubaka referatu „Przyczynek do sporu o społeczną rolę sztuki 1946-1950″, podaniu informacji o Seminarium Warszawskim i o naszym programie pracy oraz na udziale w dyskusjach. Konferencja ta była międzynarodową konferencją poglądów na społeczne funkcje sztuki. W maju 1978 r. Seminarium Warszawskie wzięło udział we wrocławskim „Fotoforum” prezentując swoje wypowiedzi i inicjując dyskusję na temat „fotografia jako ideologia”. Od-był się tam równocześnie pokaz prac uczestników Seminarium. W tym.. samym miesiącu otwarta została wystawa prac członków Seminarium w Małej Galerii PSP-ZPAF w Warszawie. Po wernisażu odbyło się spotkanie z autorami. Tematem tego spotkania był problem teorii i praktyki w sztuce.
SEMINARIUM FOTO MEDIUM ART
„Foto-Medium-Art” to nie wąsko rozumiany program artystyczny, ani ortodoksyjnie określona tym terminem ideologia, lecz intelektualny ruch twórczy, który tę konkretnie postać przybrał w 1976 r. Poza wieloma działaniami indywidualnymi złożyły się nań takie m. in. inicjatywy i akcje jak dyskusja artystów, krytyków i teoretyków tocząca się na łamach Nurtu pod winietą „fot-art” (zainaugurował ją artykuł J. Olka pt. Między znakiem i „znaczeniem” w maju 1976 r.), sympozja Stany Graniczne Fotografii (Katowice 11-13.III.1977 r.) i FOTO-MEDIUM-ART (Wrocław 22-24.IV. 1977 r.), czy wreszcie cykle artykułów, rozpraw i esejów teoretyków i filozofów, publikowanych pn. „foto-medium-art” w miesięczniku Odra oraz rozmów o fenomenie fotografii, które Nurt prezentuje pod hasłem „medium: fotografia” od stycznia 1977 r. Kolejnym elementem ruchu była seria siedmiu spotkań, organizowanych co miesiąc, od grudnia 1977 r., we wrocławskim Domku Romańskmi jako dyskusyjne Forum „Foto-Medium-Art”. Po tych doświadczeniach, w październiku 1978 r., skupiliśmy się w czwórkę — Alek Figura, Ireneusz Kulik, Jerzy Olek i Ryszard Ta-baka — wokół powołanej w tym czasie przez J. Olka autorskiej Galerii „Foto-Medium-Art”, której działalność programujemy odtąd wspólnie. Jednym z przejawów naszej aktywności jest powołane przy wrocławskiej galerii w październiku 1978 r. Seminarium „Foto-Medium-Art”, grupujące poza naszą czwórką także kilku innych artystów, teoretyków i filozofów, razem pracujących nad wybranymi zagadnieniami teoretycznymi, metodologicznymi, ideowo-artystycznymi i filozoficznymi. W ramach Seminarium realizowany jest m.in. „ogląd idoli”, polegający na krytycznej ocenie twórczego dorobku takich dla przykładu twórców i myślicieli jak Władysław Strzemiński, Walter Benjamin, Marshall McLuhan czy Joseph Kosuth oraz pojawiających się w sztuce najnowszej odniesień do postawionych przez nich tez i sformułowanych poglądów. Trzon Seminarium który stanowi czteroosobowa grupa twórcza, nawiązuje w swojej działalności do tradycji konstruktywizmu, unizmu, minimal-artu i sztuki pojęciowej. Za narzędzie poznania służą nam foto-media, traktowane jednak nie jako cel sam w sobie a środek wypowiedzi — na tych samych prawach funkcjonujący w sztuce co i poza nią, środek, integrujący oba t e obszary: w sferze refleksji epistemologicznej, wyzwolonej z formy. To co uprawiamy jest rodzajem sztuki spekulatywnej, w której główny akcent kładzie-my na dociekania teoretyczne. Uznając obszar po którym się poruszamy za gałąź filozofii, traktujemy po-szczególne działania jako jednostkowe doświadczenia i eksperymenty, realizowane wprawdzie za pośrednictwem „mechanicznego” instrumentarium, ale faktycznie rozgrywające się poza nim, jakby stające się poza formą. Choć z drugiej strony owa forma kształtem swym warunkuje niesioną sobą treść, będąc istotnym bodźcem wzrokowym dla refleksji intelektualnej i impulsem dla wyobraźni. Wystawą, która nasze stanowiska w tym względzie prezentowała były „Media” A. Figury, I. Kulika, J,. Olka i R. Tabaki, po raz pierwszy pokazane w październiku 1978 r. w Galerii „Foto-Medium-Art”, a następnie rozwinięte w marcu 1979 r. w lubelskim „Labiryncie”. Od kilku miesięcy współpracujemy z Seminarium Warszawskim, czego przejawem jest m.in. cykl indywidualnych wystaw członków, które począwszy od końca lutego 1979 r. co trzy ty-godnie zmieniane są w Galerii „Foto-Medium-Art”.
„FOTOGRAFIA LITEWSKA”
Wystawa prac członków Związku Fotografii Artystycznej Litewskiej SRR Galeria GTF — ul. Chrobrego 4 — otwarcie 6 maja 1979 r.
Wystawa czynna do dnia 27 maja 1979 r. w godz. 16-19
W roku bieżącym po raz trzeci prezentujemy w ramach Gorzowskich Konfrontacji Fotograficznych prace fotografików litewskich — członków Związku Fotografii Artystycznej Litewskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. Prace fotografików litewskich — niezwykle starannie wykonane — prezentują głęboko humanistyczny nurt w fotografii światowej, przy jednoczesnym zachowaniu niepowtarzalnych cech charakteru narodowego. Przepięknie fotografowany pejzaż, stara i nowa architektura, dawne ludowe obyczaje i współczesne festyny ludowe, scenki rodzajowe z jarmarków, ludzie wsi litewskiej, młodzież, portrety artystów, naukowców — wszystkie te prace odznaczają się głębokim umiłowaniem ludzi, ojczystego kraju, jego tradycji i dnia dzisiejszego. Na obecnej wystawie prezentują swoje prace:
Romualdas POŻERSKIS Urodzony w 1951 roku, zamieszkały w Kownie, fotografuje od 1973 roku. Obecnie pracuje jako fotograf-artysta w Stowarzyszeniu Foto-Sztuka Litewskiej SRR. Brał udział w wystawach krajowych i zagranicznych, uczestnik Pleneru Krajów Nadbałtyckich w Słupsku w 1976 roku. Prezentował swoje prace również w Polsce m.in. na „Konfrontacjach — 77″ w Gorzowie Wlkp.
Virgilius SONTA Urodzony w 1952 roku, zamieszkały w Kownie, fotografuje od roku 1973, pracował jako foto-korespondent w Litewskim Oddziale Agencji Informacyjnej TASS-ELTA. Brał udział w wystawach fotograficznych w kraju i za granicą. Uczestnik Pleneru Krajów Nadbałtyckich w Słupsku. Wystawiał swoje prace również w Polsce m.in. w czasie „Konfrontacji — 77″ w Gorzowie Wlkp.
Julius VAICKAUSKAS
WYSTAWA FOTOGRAFICZNA OKRĘGU FRANKFURT n/Odrą — NRD
Kulturbund der DDR Bezirkskommission Fotografie Frankfurt (Oder)
Klub Międzynarodowej Prasy i Książki — ul. Sikorskiego
Otwarcie wystawy — dnia 6 maja 1979 r. — czynna do 30 maja 1979 r.
Autorzy prac:
Dieter FRANKE – Furstenwalde, Eckhard GRIESHAMMER – Schdneiche, Thomas GRIESHAMMER – Schdneiche, Rudolf HARTMETZ – Schwedt, Burkhard KEDING – Frankfurt (Oder), Jrgen RAHNE – Schóneiche, Max RAUH – Frankfurt (Oder), Ginter RINNHOFER – Eberswalde-Finow, Godwin SCHUBERT – Altreetz, Helga WEHRENS – Eberswalde-Finow, Helmut WENDA Frankfurt (Oder)
Wielu przyjaciół fotografii w Polsce wie, że fotograficy zawodowi i amatorzy w NRD mają jedną wspólną organizację, która kieruje ich pracą. Organizacja ta składa się z kilku Komisji. Ko-misje te są organami Związku Kultury NRD. Komisja Fotografii zrzesza fotografujących o różnym poziomie umiejętności. Jest zrozumiałe, że przy takim połączeniu poziom w obrębie tej organizacji jest bardzo zróżnicowany. Od kilku lat czynimy starania, aby podnieść poziom umiejętności najmniej zaawansowanych fotografików. Działają w tym kierunku również koła zainteresowań zarówno dla początkujących jak i dla zaawansowanych. Od około dwóch lat istnieje w naszym Okręgu interesująca a zarazem i wiele obiecująca forma: fotograficy, którzy prezentują najwyższy poziom umiejętności (amatorzy i zawodowcy) pracują w jednej grupie. Członkowie tej grupy spotykają się raz w miesiącu w różnych miejscowościach Okręgu, stawiają sobie konkretne zadania, które następnie są wspólnie realizowane. Fotografie —tej pracy — są oceniane kolektywnie. W taki sposób powstało wiele ciekawych wystaw, jak np.: „Kobiety i Struktury”, „Akt” a także wystawy autorskie poszczególnych członków grupy. Jesienią br. planujemy zorganizowanie dużej wystawy, która zostanie pokazana szerszej publiczności. Pracami organizacyjnymi kieruje Rudolf Hermetz ze Schwedt, artysta-fotografik, znany w Polsce poprzez swoje wystawy w Poznaniu, Międzyrzeczu i w Gorzowie. Kolekcja zdjęć prezentowana podczas X Konfrontacji Fotograficznych w Gorzowie Wlkp. zawiera w większej części fotografie najlepszej grupy Okręgu Frankfurt n/O. Zwiedzających naszą wystawę prosimy o ocenę naszych prac. Dziękujemy serdecznie organizatorom za zaproszenie i życzymy wielu sukcesów uczestnikom i organizatorom X Konfrontacji Fotograficznych.
Gottfried Papperitz
„HUTA — DOM — RODZINA”
Wystawa Świętokrzyskiego Okręgu ZPAF w Kielcach
Muzeum Zakładowe ZWCh „Chemitex-Stilon” — ul. Pomorska
Otwarcie dnia 6 maja 1979 r. — godz. 10.30
Autorzy zdjęć:
Edmund DOLECKI, Andrzej PĘCZALSKI, Jerzy PIĄTEK, Paweł PIERŚCIŃSKI, Aleksander SALIJ, Jerzy SOIŃSKI, Jan SPAŁWAN, Stanisław SUDNIK
Kielecka Delegatura Związku Polskich Artystów Fotografików zgłosiła w 1976 roku projekt zorganizowania cyklu wystaw pod wspólnym tytułem „Rodzina Robotnicza”. Dopiero w roku 1978 zaistniały warunki do zrealizowania pierwszej wy stawy z planowanej serii. Wystawa dokumentalnej fotografii socjologicznej pn. „Huta — Dom — Rodzina” (fotograficzna dokumentacja 12 rodzin hutniczych) poświęcona jest ukazaniu warunków życia i pracy rodzin hutniczych w Ostrowcu Świętokrzyskim w roku XXXV-lecia PRL. Ambicją fotografów nie byt wyczyn artystyczny. Jako zasadę pracy autorzy przyjęli postawę dokumentalisty wypowiadającego się w sposób zobiektywizowany i ujmującego fotografowane problemy w kompleksowej formie. Twórcy przedstawiają proste zdarzenia i w najprostszy sposób, przy użyciu najskromniejszych środków formalnych, właściwych technice fotograficznej. Rodziny hutnicze zostały wybrane do fotografowania w sposób losowy spośród pracowników zasłużonych dla Huty i związanych od wielu lat z tym zakładem. Huta jest miejscem pracy Ostrowiaków. Miasto — to ich dom. Ostrowiec jest więc domem wielkiej rodziny hutniczej. Te oczywiste powody unaocznia wystawa HUTA — DOM — RODZINA. Ponadto wystawa jest poważnym i zobiektywizowanym głosem w dyskusji na temat kształtu rodziny polskiej lat siedemdziesiątych XX wieku. Ten niezwykły dokument naszych czasów pozo-stanie w Muzeum Ruchu Robotniczego w Ostrowcu — jako świadectwo naszych dni.
Kielce — maj 1979 — Ostrowiec
SYMPOZJUM: PRZESTRZEŃ SPOŁECZNA FOTOGRAFII
Muzeum Zakładowe ZWCh „Chemitex-Stion” — ul. Pomorska w dniach 7 — 8 — 9 maja 1979 r. — od godz. 10.00
Program:
ZBIGNIEW DŁUBAK – Warszawa — Puławska 24a czł. ZPAF — ZPAP prezes ZG ZPAF
Trzy postawy wobec problemu społecznej roli sztuki
1. Rozumienie sztuki jako przeżycia estetycznego i ekspresji osobowości
2. Rozumienie sztuki jako instrumentu używanego do ingerencji w świadomość społeczną
3. a) Rozumienie sztuki jako elementu destrukcji w strukturze umysłu ludzkiego, b) Rozumienie sztuki jako zbioru dynamicznego c) Rozumienie sztuki jako procesu nadawania przedmiotom spoza obszaru sztuki znaczenia sztuki.
LESZEK BROGOWSKI – Gdańsk — czł. ZPAF — asyst. PWSSP w Gdańsku
Sens wiarygodności. Przemyślenia na temat istoty fenomenu fotografii, fenomenu, który czyni ją tak „wiarygodnym” i „autentycznym” zapisem świata… Model… jest bardziej całościowym spojrzeniem i wskazuje bardziej na nas (umysł, społeczeństwo) jako na istotę fenomenu, niż na fotografię samą…
STEFAN WOJNECKI – Poznań — kier. Zalet. Fotografii PWSSP w Poznaniu — czł. ZPAF
Obraz impulsograficzny — nadrzędne pojęcie obrazów fotograficznego I wzrokowego. Próba określenia psychologicznych podstaw fenomenu społecznego fotografii.
ANDRZEJ SAJ – Wrocław — prac, nauk. Politechniki Wrocławskiej —wykładowca PWSSP we Wrocławiu
Poza formą — w rzeczywistości pośredniej. Interpretacje relacji między dziełem u odbiorcy. Rzeczywistość pośrednia. Funkcje poznawcze sztuki. Aktywna postawa odbiorcy. Forma dzieła fotograficznego.
WITOLD KUZNOWICZ — wykładowca PWSFTviT w Łodzi i ASP w Warszawie czł. rzecz. University Film Associaiion
Fotografia — wizualna bomba czy środek komunikacji międzyludzkiej. …temat stanu funkcji treściowo znaczeniowej fotografii w komunikacji społecznej. Problemy i skutki wynikające ze stosowania określonych treści obrazu fotogr. w komunikacji międzyludzkiej, problem odpowiedzialności… twórcy lub propagującego obraz fot. wobec … odbiorc.
MARCELI BACCIARELLI – Bydgoszcz —krytyk sztuki czł. SDP i AICA
Przestrzeń społeczna fotografii a fotografia w przestrzeni społecznej. Tytuł nie jest tylko grą słów czy spieraniem się o słowa. Przestrzeń spo-łeczna fotografii to spojrzenie na jej społeczne funkcje niejako od wewnątrz, z punktu widzenia relacji stanowiących cechy konstruktywne fotografii. Na-tomiast fotografia w przestrzeni społecznej to ten zespół relacji, które decy-dują o społecznych rolach fotografii. Pola obu relacji w pewnym sensie po-krywają się, ale nie można ich utożsamiać ani traktować wymiennie.
JERZY BUSZA – Warszawa — dziennikarz — krytyk
Perswazyjne aspekty społecznych przestrzeni fotografii. Od około 20 lat refleksja humanistyczna sugeruje istnienie w każdej in-formacji … mechanizmów perswazyjnych, zorientowanych na podświadomy, bezrefleksyjny odbiór … nikt już nie wątpi, że tekst fotograficzny … mógłby być pozbawiony tych właściwości. Warte więc zastanowienia jest, w jakim stopniu właściwe fotografii mechanizmy perswazyjne sq „nośnikami obiektywnych informacji”
SŁAWOMIR MAGALA – Poznań — dr filozofii — adiunkt Zakł. Psych. Osobowości i Socjologii PAN
Paryż Brassani’a: studium w przestrzeni społecznej miasta współczesnego. … fotografia stanowi zapis przestrzeni społecznej, która zredukowana zostaje do: – rejestracji dystansów społecznych — teatralizacji ról społecznych — zapisu „aury” … możliwość takiej interpretacji przestrzeni społecznej chwytanej przez fotografie miasta, która pozwala zrozumieć abstraktyzacje życia jednostki narzuconą przez środowisko miejskie i stałą konkretyzację artystyczną poprzez postacie — cytaty z ulic. … wpływ przestrzeni społecznej konstruowanej przez fotografie miasta na traktowanie sztuki fotograficznej.
GRZEGORZ SZTABIŃSKI – Łódź —mgr sztuki i filozofii czł. ZPAP — prac. nauk. Uniwersytet w Łodzi
Społeczeństwo i fotografia: związki genetyczne i funkcjonalne. Wychodząc od rozważań zawartych w moim artykule „Fotografia i malarstwo w sferze myśli” i przedstawionej tam koncepcji fotografii, skonfrontuję ją w relacjach genetycznych i funkcjonalnych ze społeczeństwem.
JERZY OLEK – Wrocław —krytyk i teoretyk fotografii kier. Galerii „Foto-Medium-Art” wykład. PWSSP we Wrocławiu red. kwart. „Fotografia”
„Po — fotografia” … kiedy prezentacja poglądów następuje za pośrednictwem obrazu, przekazywanego przez któreś z foto-mediów, występują nieuniknione szumy. … Nie stanowi to jednak żadnego problemu dla sztuki, choć jest nim z pewnością dla stałych i mimowolnych abonentów masowej propagandy, dzięki którym to cechom jej dysponenci i manipulatorzy mogą skutecznie sterować zbiorową świadomością. Cały paradoks opisanej sytuacji polega na uczynieniu przez sztukę z owych szumów właśnie przedmiotu swego zainteresowania, ci nawet tworzeniu na ich kanwie oryginalnych i istotnych dla niej wartości…
ALFRED LIGOCKI – Katowice — krytyk i teoretyk sztuki
Fotografia jako twórca i niszczyciel stereotypu. Współtworzenie przez fotografię tzw. „świata w obrazku”, który obok in-formacji wizualnych jednocześnie alienuje człowieka przez tworzenie lub umacnianie stereotypu. Prawda i fałsz w fotografii i jej zdolności mitotwór-cze. Zjawisko rozbijania stereotypu przez fotografię artystyczną.
JULIUSZ GARZTECKI – Warszawa — czł. ZPAF — dziennikarz
Tęsknoty i klęski Karla Pawka. Teorie „fotografii życia” K. Pawka
JÓZEF SKRZYPCZAK – Poznań — Instytut Nowych Technik Kształcenia Uniwersytet im. A. Mickiewicza w Poznaniu
Fotografia w procesach edukacyjnych Wprowadzane obecnie do praktyki strategie kształcenia zwracają się coraz bardziej ku takiemu przekazowi treści, w którym bardzo istotne role pełnią wzrokowe środki dydaktyczne. Jakie miejsce wyznacza wśród tych środków dydaktyka fotografii. Jaka to zdaniem dydaktyków powinna być fotografia, ja-kie pełnić funkcje; jaka jest procedura oceny przydatności fotografii w dydaktyce; czy jest tam miejsce dla fotografii artystycznej.
Mecenat kulturalny Zakładów Włókien Chemicznych „Chemitex-Stilon” w Gorzowie Wlkp. ma długą i bogatą tradycję. Niezależnie od dbałości, z jaką odnoszą się do własnych placówek i działających w ich ramach zespołów, Zakłady w niezwykle znamienny sposób uczestniczą w rozwoju życia artystycznego Gorzowa. Z jednej strony same utrzymują ważne dla regionu instytucje twór-cze, jak Muzeum Zakładowe czy redakcję „Stilonu Gorzowskiego”, które swą działalnością wy-chodzą daleko poza obręb spraw własnego przedsiębiorstwa, organicznie związane są z życiem całego miasta i współtworzą jego nowe wartości. Z drugiej zaś strony, „Stilon” patronuje niemal wszystkim imprezom organizowanym przez miejscowe towarzystwa kulturalne. Nie ma bodaj takiej gorzowskiej inicjatywy artystycznej czy naukowej, której by nie wspomagał w większym czy mniejszym stopniu. Wiele jest natomiast takich przedsięwzięć, które bez pomocy „Stilonu” nigdy nie doszłyby do skutku. 1 choć przedsiębiorstwo z jednakową wyrozumiałością podchodzi do po-trzeb każdego środowiska artystycznego, sympatią szczególną — jak się zdaje — darzy plastyków i fotografików. Od dawna organizuje plenery fotograficzne, udostępnia swe obiekty, obiekty-wami artystów z całej Polski utrwala własną hi storię, pracę, ludzi. Od dwóch lat współuczestniczy w Konfrontacjach Fotograficznych, dzięki czemu impreza wzbogaciła się o nowe elementy. Niby to nic wielkiego — mecenasować kulturze. Niby to naturalna powinność każdego przedsiębiorstwa, które — działając w mieście, gdzie żyje, pracuje, bawi się i wypoczywa załoga za-kładu — ma wobec tego miasta oczywiste zobowiązania. A jednak wśród gorzowskich potentatów przemysłowych nie znajdziemy drugiego przedsiębiorstwa, które tak szczerze i tak rozumnie, jak „Stilon”, realizuje hasło „Sojuszu sztuki ze światem pracy”.
GORZOWSKIE KONFRONTACJE FOTOGRAFICZNE zostały zaliczone zostały do imprez wiodących Federacji Amatorskich Stowarzyszeń Fotograficznych w Polsce i są organizowane każdego roku w maju – pod patronatem FASFP
Część teoretyczna X Konfrontacji Fotograficznych – 79:
Sympozjum i wystawa „Prezentacje autorskie” odbywają się pod patronatem Komisji Artystycznej Zarządu Gównego Związku Polskich Artystów Fotografików
Konsultacje ds. Sympozjum i wystawy: „Prezentacje autorskie” mgr Stefan Wojnecki – ZPAF – AFIAP Kierownik Zakładu Fotografii PWSSP w Poznaniu
Konfrontacje Fotograficzne są finansowane ze środków Gorzowskiego Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego w Gorzowie Wlkp
Organizator X Konfrontacji Fotograficznych – 79:
Gorzowskie Towarzystwo Fotograficznego Gorzowska Delegatura ZPAF
Zakłady Włókien Chemicznych „Chemitex-Stilon”