KONFRONTACJE 2020

XL Jubileuszowe Konfrontacje Fotograficzne w Gorzowie Wielkopolskim 2020.

Tegoroczna edycja konkursu w Gorzowie przypadła na dość ciekawe czasy. Ta jubileuszowa edycja, jednego z najstarszych i mających ogromna tradycje konkursów fotograficznych, przypadła na czasy pandemii oraz sporych i nagłych zmian w życiu społecznym. Co nie zmienia faktu, ze fundamentalne założenia imprezy w Gorzowie pozostają niezmienne od 51 lat. Wyklucza się z konkursu prace pojedyncze , a akceptuje jedynie zestawy fotografii, będące przemyślana koncepcja twórcza, która z założenia jest możliwa wyłącznie przy wypowiedzi wielozdjęciowej. Dobra, pojedyncza fotografie przy dzisiejszych możliwościach technicznych, może wykonać każdy, szczególnie, ze absolutna większość z nas posiada pod ręką całkiem dobrej jakości aparat fotograficzny, wbudowany w smartfona. Owa dostępność i powszechność fotografii okazuje się pewna pułapka dla współczesnych, szczególnie młodych fotografów. Jakość techniczna nadsyłanych zdjęć jest coraz gorsza. Prace, przygotowywane są często bez dbałości o ich prezentacje, drukowane na zwykłym papierze przy ewidentnym ignorowaniu podstawowych parametrów technicznych. Niestety, tendencje ta zauważam nie tylko na Konfrontacjach Gorzowskich. Czasy, kiedy 99% fotografii oglądamy przelotnie i wyłącznie na niewielkich ekranach naszych urządzeń mobilnych powodują, ze zanika potrzeba obcowania i tworzenia wysokiej jakości prac fotograficznych, co paradoksalnie jest dziś znacznie łatwiejsze do osiągnięcia niż dekady temu. Jako laureat Konfrontacji sprzed wielu lat widzę, że masa prac „produkowana” w czasach cyfrowych odstaje jakościowo od tego, do czego przywykliśmy lata temu, pracując w ciemni czy zlecając wykonanie zdjęć prawdziwym laboratoriom fotograficznym. Tegoroczne Konfrontacje w Gorzowie zaskoczyły jednak pozytywnie różnorodną koncepcyjną prezentowanych fotografii. Tradycyjnie, dla Gorzowa wiele prac utrzymanych było w formule eksperymentu i przetworzeń z licznymi odniesieniami do fotografii inscenizowanej. Nie brakowało także popularnych, szczególnie w fotograficznym internecie, zdjęć ulicznych oraz mających charakter stricte reporterski i dokumentalny, jednak nie pozbawionych celnej refleksji autorów, w odniesieniu do otaczającej nas rzeczywistości.
Pierwsza nagrodę otrzymał Mateusz Kowalczyk z Dębna, za cykl prac pt. „Odcięty od świata”. Jurorzy docenili wielowątkowość oraz liczne, aktualne odniesienia w pracy Mateusza. Pozornie proste w formie autoportrety, zostały wykonane w pomieszczeniu, zmienionym w camera obscura. W sposób bardzo umiejętny i świadomy autor kontrolował zarówno światło jak i kadr. Same prace, stanowiące jeden, spójny i przemyślany zestaw. Przypominały mi one cykl zdjęć Marka Noniewicza „Warianty Obecności” z końca lat 90’tych. Noniewicz jednak posługiwał się fotografia czarno-biała i w większym stopniu przetwarzał obraz fotograficzny.
Druga nagroda przypadła Pawiowi Kosickiemu z Poznania, za cykl zdjęć pt. „Kupuj!”. Autor prac sprawnie posługuje się konwencja „street photo”, jaka obecnie przy miniaturyzacji i automatyzacji aparatów fotograficznych jest bardzo popularna, szczególnie na lnstagramie. Fotografie Kosickiego nawiązują do Breżniewowskiej idei „momentu decydującego” w fotografii reporterskiej. Jury szczególnie urzekło krytyczno-ironiczne podejście do rzeczywistości nowoczesnej, amerykańskiej ulicy z jej agresywna, wielkoformatowa reklama, przytłaczająca ikonografia znanych marek oraz popularnych produktów.
Fotografia „krzyczącego” Donalda Trumpa ze stosu gazet stanowi niejako kwintesencje zamysłu autora, tych ciekawych zdjęć reportażowych.
Trzecia nagroda trafiła do Waldemara Van Deurse z Rzeszowa za cykl pt. „My Wonderland”. Wielkoformatowe prace utrzymane są w nowoczesnej konwencji fotografii inscenizowanej. Łącza one fotografie bezpośrednią z przetworzeniami, z pogranicza cyfrowych obrazów fotopodobnych. „My Wonderland” w swoim charakterze stanowił wyjątek na tegorocznych Konfrontacjach Gorzowskich. Przykuwały one uwagę nie tylko formatem, ale także odmienna od innych technika. Sprawne i świadome łączenie fotografii z nierealnością, wykreowana w komputerze wytworzyło bardzo estetyczny i nieco oniryczny nastrój. W cyklu tym czuć, że autor doskonale kontroluje pełen proces tworzenia tych prac oraz ma wyraźną, przemyślaną koncepcje efektu finalnego.
Wyróżnienie otrzymał Adam Fleks z Gdańska. To autor jedynych, tradycyjnie wykonanych fotografii w tegorocznym konkursie fotograficznym w Gorzowie. Cykl sepiowanych montaży ze starego miasta w Gdańsku, nawiązywał klimatem do starych fotografii Atgeta. Bez wątpienia, zdjęcia te wykonane były ze spora biegłością autora w klasycznych technikach światłoczułych.
Dyplomy honorowe Rady Artystycznej ZPAF przyznano Monice Łuczak z Gorzowa Wielkopolskiego oraz Marcinowi Gibie z Rybnika.
Cykl Moniki pt. „Zloty wiek” był prawdopodobnie najbardziej spontanicznym zestawem fotografii z wszystkich, wybranych do wystawy końcowej, tegorocznych Konfrontacji. Fotografie, w zestawie robiły wrażenie pozornie rożnych, jednak całość stanowiła intrygująca spójność i była powodem długiej dyskusji wśród członków jury.
Marcin Giba zestawem zdjęć z serii „Człowiek na Ziemi” umiejętnie posłużył się nowoczesnymi technologiami, wykonując za pomaca drona abstrakcyjne obrazy przestrzeni miejskich. Marcin, nie tylko dopracował swoje fotografie od strony samych kadrów, ale także z dużą starannością wykonał odbitki fotograficzne, świetnie prezentujące się na tle reszty nadesłanych prac konkursowych.
Konkluzja z tegorocznych Konfrontacji jest podobna jak w latach ubiegłych – umiejętność edycji własnych prac oraz ich finalne wykonanie stanowi największy problem przy budowaniu zestawów konkursowych.
Trudność ta, stanowi zarazem największa wartość Gorzowskiej imprezy oraz jest aktualnym wyzwaniem dla autorów przyszłych edycji. Cieszy nas fakt, że pomimo zawirowań związanych z pandemia w 2020 roku na konkurs i wystawę przysłano wiele wartościowych prac.
Jerzy Wierzbicki

Ogólnopolska Wystawa Fotografii „Konfrontacje 2020”

Informujemy uprzejmie, że na Ogólnopolską Wystawę Fotografii „Konfrontacje 2020″ nadesłano 75 zestawów 280 zdjęć 35 autorów.
Jury na posiedzeniu 25 lipca 2020r. w składzie:
Zdzisław Pacholski – ZPAF Koszalin – przewodniczący
dr Sławomir Tobis – ZPAF Poznań – członek
dr hab. Maciej Szymanowicz – historyk sztuki – UAM Poznań
dr Jerzy Wierzbicki – fotograf – Poznań
Ryszard Dąbrowski – fotograf – Berlin
Marian Łazarski – ZPAF – Gorzów Wlkp. – sekretarz
Po obejrzeniu nadesłanych zestawów zdjęć zakwalifikowało do wystawy 31 zestawów składających się z 100 zdjęć 25 autorów.
Spośród zakwalifikowanych zestawów zdjęć przyznało nagrody, wyróżnienie i dyplomy Rady ZPAF zgodnie z regulaminem, następującym autorom:

I nagrodę – Mateuszowi Kowalczykowi z Dębna za zestaw 3 zdjęć – ,,Odcięty od świata”
II nagrodę – Pawłowi Kosickiemu z Poznania za zestaw 3 zdjęć – ,,Kupuj!”
IlI nagroda – Waldemarowi Van Deurse z Rzeszowa za zestaw 3 zdjęć – ,,My Wonderland”
Wyróżnienie – Adamowi Fleksowi z Gdańska za 2 zestawy zdjęć – ,,Widok Motławy”- 3 zdj., ,,Kształt idealny” – 3 zdj.
Dyplom Honorowy Rady Artystycznej ZPAF:
Monice Łuczak z Gorzowa Wlkp. za 2 zestawy zdjęć „Złoty wiek” – 3 zdj., ,,Żywodrut” – 3 zdj.
Marcin Giba z Rybnika – za zestaw 3 zdjęć „Człowiek na ziemi”
Ze względu na sytuacją pandemiczną w kraju. Wernisaż wystawy i przewidziane imprezy towarzyszące odbędą się w terminie w którym będzie można je zorganizować, o czym poinformujemy osobnym komunikatem.

Spis autorów konkursu „Konfrontacje 2020″

Marcin Bawiec—Tarnów – „Miasto sztuki i nauki”- 4zdj.
Magdalena Chudzik — Rzeszów -„Fale” — 4 zdj.
Marek Czeremski – Jezów Sudecki – „Toksyczne dzieciństwo”- 3 zdj.
Sławomir Cwichula – Legnica -„Prowokacja” -3 zdj.
Magdalena Dobrowolska – Lódź -„Pasja,oddanie,dyscyplina” – 3 zdj.
Adam Fleks – Gdansk -„Widoki Moltawy” -3 zdj., „Kształt idealny”- 3zdj. wyróżnienie
Marcin Giba – Rybnik -„Człowiek na ziemi” — 3zdj. Dyplom Honorowy RA ZPAF
Natalia Joanna Godek – Frysztak – „Babunia” — 3 zdj.
Mirosław Grobelski – Murowana Goślina -„Pocztówki z cisza w tle”-3 zdj.
Waldemar Grzelak – Jelenia Góra – „Opowiesc w skali minor” — 3 zdj.
Marek Hasso-Agopsowicz – Olsztyn -„Archiformy21″- 3 zdj.,,,Z ulic Meksyku”- 4 zdj., „Przemijanie” -3 zdj.,,,W skalach Petry”-3 zdj
Adrian Hylka – Bierzów – Kobyla Góra Wielkopolska – „Kształtowanie”- 3 zdj.
Anna Maria Jakubowska – Gdańsk -„Nadnidzkie mgły”-3 zdj.
Jolanta i Franciszek Kluczyńscy – Lódź -„Dom”- 6 — zdj.
Paweł Kosicki – Poznań -„Kupuj!”-3 zdj. II nagroda, ,,Kochać!”-3 zdj.
Dominika Koszowska – Katowice – „Ostatni zbieracze ziól z Podlasia”- 4zdj.
Agnieszka Kot – Branice – „Nie-ta-lalka”- 3 zdj.
Mateusz Kowalczyk – Dębno – „Odcięty od świata”- 3 zdj. I nagroda
Monika Łuczak – Gorzów Wikp. – „Złoty wiek”-3 zdj., ,,Zywodrut”-3 zdj. – Dyplom Honorowy RA ZPAF
Przemysław Marszal — Warszawa – „Istota EMANACJE” — 3 zdj.
Maria Różańska — Wejherowo – „Stan równowagi”- 3 zdj.
Karol Szafran – Zakrzów – „Studium materii: 3 stany” — 3 zdj.
Wojciech Traczewski — Olsztyn – „Bajkowy świat na Warmii”-3 zdj.
Waldemar van Deurse – Rzeszów -„My Wanderland”- 3 zdj. III nagroda
Jerzy Zając – Podgórzyn – „Tryptyk żałobny” – 3 zdj.

Mateusz Kowalczyk - „Odciety od swiata"- I nagroda
Paweł Kościcki - "Kupuj" - II nagroda
Waldemar van Deurse "My Wanderland" - III nagroda
Adam Fleks - "Widok Motławy" - wyróżnienie
Adam Fleks - "Kształt idealny" - wyróżnienie
Monika Łuczak - "Żywodrut" - Dyplom Honorowy Rady Artystycznej ZPAF
Monika Łuczak - "Złoty wiek" - Dyplom Honorowy Rady Artystycznej ZPAF
Marcin Giba - "Człowiek na ziemi" - Dypolom Honorowy Rady Artystycznej ZPAF
Marek Hasso-Agopsowicz - "Z ulic Meksyku"
Marek Hasso-Agopsowicz - "Archormy 21"
Marek Hasso-Agopsowicz - "W skałach Perty"
Dominika Koszewska - "Ostatni zbieracze ziół z Podlasia"
Marcin Bawiec - "Miasto sztuki i nauki"
Jolanta i Franciszek Kulczyńscy - "Dom"
Marek Hasso-Agopsowicz - "Przemijanie"
Jerzy Zając - "Tryptyk żałobny"
Maria Różańska - "Stan równowagi"
Przemysław Marszał - "Istota EMANACJE"
Magdalena Chudzik - "Fale"
Agnieszka Kot - "Nie-ta-lalka"
Marek Czeremski - "Toksyczne dzieciństwo"
Anna Jakubowska - "Nadnidzkie mgły"
Wojciech Tarczewski - "Bajkowy Świat na Warmii"
Adrian Hyłka - "Kształtowanie"
Magdalena Dobrowolska - "Pasja, oddanie, dyscyplina"
Paweł Kosicki - "Kochać"
Joanna Natalia Godek - "Babunia"
Sławomir Cwichuła - "Prowokacja"
Karol Szafran - "Studium marerii: 3 stany"
Waldemar Grzelak "Opowieść w skali minor"
Mirosław Grobelski - "Pocztówki z ciszą w tle"

Fragment opracowania na temat Konfrontacji Fotograficznych z 1987 roku (Gorzowski Ośrodek Badań i Ekspertyz Naukowych)

MARIAN ŁAZARSKI
GORZOWSKIE KONFRONTACJE FOTOGRAFICZNE

ZARYS HISTORYCZNY
Konfrontacje Fotograficzne, impreza organizowana przez Gorzowskie Towarzystwo Fotograficzne, której celem jest konfrontowanie postaw i trendów w fotografii artystycznej wśród amatorów i profesjonalistów, jest także miejscem rozważań teoretycznych na temat fotografii i innych pokrewnych dziedzin sztuki.
„Z perspektywy kilkunastu lat istnienia Konfrontacji wrócić należy do jej początków utworzenia, krótko do ich genezy. Pomimo niedługiego w zasadzie czasu organizowania spotkań bo przez 17 lat, już dzisiaj niewiele zostało dokumentów pozwalających jednoznacznie określić jej początki. Z dokumentów archiwum Gorzowskiego Towarzystwa Fotograficznego, a także rozmów z byłym prezesem Towarzystwa Józefem Czerniewiczem (jednym z inicjatorów) ustalono: – wiosną 1967 r. Prezydium Federacji Stowarzyszeń Fotograficznych w Polsce zainicjowało na zasadzie eksperymentu współpracę między Towarzystwem i Klubami Fotograficznymi w ramach jednego regionu. Terytorium działalności stowarzyszeń zrzeszonych w Federacji podzielono na 4 regiony obejmujące ówczesne województwa:
– region północno-zachodni – szczecińskie, koszalińskie, zielonogórskie, poznańskie
– region południowo-zachodni – katowickie, krakowskie, opolskie, wrocławskie
– region północno-wschodni – gdańskie, olsztyńskie. białostockie, bydgoskie, warszawskie
– region południowo-wschodni – rzeszowskie, kieleckie, łódzkie, lubelskie.
Na terenie regionu północno-zachodniego działało w latach 1967-68 17 Towarzystw Fotograficznych. Pierwszy Zjazd tego regionu odbył się w Szczecinie (10-11 czerwca 1967r.), drugi Zjazd w Poznaniu (2-3 grudnia 1967 r.), trzeci Zjazd odbył się w Koszalinie (8-9 grudnia 1968 r). Od czwartego Zjazdu wprowadzono stałą imprezę towarzyszącą Zjazdom okręgowym w postaci wystawy fotograficznej będącej przeglądem dorobku należących do Federacji. Towarzystw regionu północno-zachodniego.
W Gorzowie Wlkp. od 1967 r. zaczęto organizować „Gorzowskie Konfrontacje Kulturalne” w następujących dziedzinach: teatr, muzyka i plastyka. W roku 1968 Gorzowskie Towarzystwo Fotograficzne było organizatorem kolejnego Zjazdu Towarzystw Fotograficznych regionu północno-zachodniego, jak było już to wspomniane. Na zebraniu w dniu 16 maja 1966 r. Komisja Kultury przy Miejskiej Radzie Narodowej postawiła wniosek o zatwierdzenie Zjazdu jako imprezy corocznej; przez Sesję MRN. Zarząd GTF zaproponował organizowania w roku dwóch wystaw:
– jednej będącej zbiorczą wystawą organizowaną w styczniu ,drugą tematyczną organizowaną na Zjazd w maju. W ten sposób do organizowanych Gorzowskich Konfrontacji Kulturalnych, działacze GTF włączyli fotografię.”

Andrzej Saj

Gorzowskie Konfrontacje Fotograficzne w latach 1969-2020

Na krajowej scenie fotografii artystycznej Gorzowskie Konfrontacje Fotograficzne — zainicjowane w 1969 r. przez Gorzowskie Towarzystwo Fotograficzne — odegrały swą ważną, integrującą różne twórcze środowiska rolę; czego efekty okazały się już być na tyle znamienne i opiniotwórcze, które jednak dopiero z dystansu czasowego mogły być istotnie docenione. Bowiem mija właśnie pół wieku od początku tej inicjatywy, której dzieje były zresztą dość skomplikowane, bo złożoną i pełną zwrotów była historia przemian politycznych, a w tym kulturowych, jaka dokonała się w Polsce w tym okresie, tj. od lat 1969 do 2020 r.
Gorzowskie Konfrontacje zresztą nie od razu stały się ogólnokrajową płaszczyzną faktycznych konfrontacji postaw twórczych i różnych opinii, w tym teoretycznych dyskusji na temat ówczesnych, aktualnych, tendencji w fotografii i towarzyszącej jej teorii oraz krytyce , a także gdy już zaczęły służyć promocjom młodej w tym zakresie twórczości (konkursy). Początki były więc o wiele skromniejsze, bo ograniczone do konfrontacji tylko amatorskich stowarzyszeń fotograficznych, i to najpierw towarzystw z Ziem Zachodnich i Północnych Polski (uczestnictwo siedmiu towarzystw), by już od trzecich Konfrontacji z 1972 r. poszerzyć uczestnictwo do 15 towarzystw z całego kraju, a wystawy wzbogacać nadto o fotografię z niemieckiego Foto — Clubu (NRD) i o fotografię studencką. Należy pamiętać, że inauguracja Konfrontacji przyszła po trudnym okresie (lata powojenne, liczone do znamiennego w społeczne perturbacje roku 1968), gdy fotografia pozostawała, z jednej strony, pod wpływami jeszcze przedwojennej fotografii ojczyźnianej (koncepcja J. Bułhaka) i wynikającej stąd stylistyki utrzymanej w tradycjach piktorializmu (czy raczej neopiktorialnych kontynuacji), a z drugiej —pod silną presją politycznie warunkowanego socrealizmu, sławiącego w ramach dokumentu (i reportażu) życie i pracę robotników, czy partyjno — państwowe imprezy propagandowe. Chociaż także — co jest znamienne —w skromnym wymiarze pojawiły się już wówczas propozycje twórczości o nastawieniu awangardowym, nawiązujące jeszcze do przedwojennych tradycji modernistycznych, a sytuujące się w trudnych dla tej opcji latach 60. Ta tendencja pełnię rozkwitu osiągnie dopiero w latach 70. (konceptualizm i fotomedializm).
Gorzowskie Konfrontacje obejmują w zasadzie 5 kolejnych dekad polskiej fotografii , które cechuje pewna odrębność i które zasłużyły na własną i osobną interpretację w teorii i historii sztuki oraz fotografii. Są to, więc kolejno: lata 70. — zdominowane przez konceptualizm i jego destrukcyjną rolę dla pozostającego pod presją neoawangardy, schyłkowego modernizmu; z kolei lata 80. — charakterystyczne postmodernistyczną euforią przywracania sztuce wartości emocjonalnych i ekspresyjnych, ale także „zapętlenia” się sztuki w wielomedialne realizacje oraz presję nowych mediów, a także ekspansją instalacji, performance itp.; wreszcie lata 90. — prezentujące swoistość sztuki postmodernistycznej, choć także ujawniające pewne tendencje kryzysowe. Ponadto lata te sprzyjały penetracji zarówno zróżnicowanych obszarów intuicyjnie, jak i realistycznie, traktowanej twórczości, ale był to takie okres „odrodzenia” fotografii tradycyjnej, sięgającej do swoich źródłowych wartości (tzw. fotografia „czysta”), równocześnie zaś rosło znaczenie nowych treści. Wreszcie lata 10. I 20. XXI wieku, traktowane en block , jako wydłużony okres, w którym dominacja techniki cyfrowej i nowych mediów wyznacza i określa specyfikę tej twórczości, niejednorodnej i nawiązującej zarówno do tradycji fotografii , jak i poszukującej nowych znaczeń sztuki.
Powyższy podział historii polskiej fotografii na dekady nie ma jednak wyraźnego odzwierciedlenia w terminach Gorzowskich Konfrontacji Fotograficznych. Te 50 lat należałoby raczej podzielić na znacznie krótsze okresy, trwające średnio od 4 do 5 lat (poza ostatnim etapem). Zatem wyróżnić można 7 okresów: I okres — lata 1969-74, II okres — lata 1975-80, III okres – lata 1981-85 (bez 1982 r.), IV okres- lata 1986-89, V okres- lata 1990-80, VI okres — lata 1996-2000, oraz VII okres- już dłuższy – bo obejmujący lata 2002 — 2019. Zatem pewne fakty istotne dla całej fotografii polskiej zdarzyły się w tych poszczególnych okresach, jeśli oczywiście przyjmiemy założenia, że Gorzowskie Konfrontacje należały kiedyś do najważniejszych wydarzeń polskiej sceny fotografii i dość długo stanowiły swoisty barometr krajowej kondycji twórczości fotograficznej. Historię tę można zatem ująć w ramach krótkiej charakterystyki poszczególnych okresów, wyodrębnionych w czasie trwania Konfrontacji Fotograficznych.

Okres I, obejmuje lata 1969-1974.
Jest to czas swoistego rozruchu Konfrontacji, ranga spotkań była wówczas zawężona do prezentacji towarzystw fotograficznych z Ziem Zachodnich i Północnych, ale stopniowo uczestnictwo było rozszerzane na cały kraj (1972 r.). W okresie tym nawiązano także współpracę z Foto-Clubem z NRD. Ważnym wydarzeniem był sukces w ramach Konfrontacji Fotograficznych z 1974 r. Poznańskiego Towarzystwa Fotograficznego, co zaowocowało późniejszą, silną z tym ośrodkiem współpracą, szczególnie na gruncie teorii fotografii.

Okres II, lata 1975-80
Jest to czas pozostający pod znakiem fotomedializmu. Fotografia usiłuje bada własne medialne możliwości — co reprezentowane było głównie przez krąg poznańskich fotografów ze Stefanem Wojneckim na czele, pojawił się wtedy również warszawski ośrodek z liderem Zbigniewem Dłubakiem i realizującymi swoje paranaukowe dociekania „ Seminarium Warszawskim”, czy gdańskim z Leszkiem Brogowskim na czele. Odnotować w tym okresie należy także śląskie przykłady fotografii poszukującej w wydaniu Jerzego Lewczyńskiego. W roku 1975 swoje fotomedialne „Penetracje” pokazuje Leszek Szurkowski, od którego pracy rozpoczął się ekspansywny nurt fotomedialnych penetracji w środowisku wrocławskim, choć był on raczej wtórny wobec medialnych dokonań warszawskiej grupy Dłubaka i kręgów wrocławskiego „Permafo” (Andrzej Lachowicz i Natalia L.L.). Pewną swoistość (nacisk na zagadnienia teoretyczne) wniósł do tej tendencji ruch „foto-medium-art..”, głównie tu reprezentowany przez ośrodek wrocławski (galerię „Foto — Medium Art..”) . Okres ten skutkował także serią interesujących i odnoszących się do sensów awangardowej fotografii sympozjów teoretycznych, których uczestnikami byli wówczas ważniejsi rodzimi teoretycy, krytycy sztuki i fotografii. Lata te, to okres, w którym Konfrontacje Fotograficzne awansowały do roli krajowego „centrum” poszukującej, eksperymentalnej twórczości. W tym czasie ugruntowała się ranga gorzowskiego wydarzenia jako miejsca rzeczywistych konfrontacji różnych postaw, stylistyk i przekonań teorio-krytycznych w polskiej fotografii artystycznej. Okres ten znamionuje zwyczaj organizowanych w ramach Konfrontacji sympozjów teoretyczno-krytycznych, co roku poświęconych wybranej problematyce; od rozważań na tematy socjologiczne w fotografii (1975 r.), o formalnych zagadnieniach fotomedializmu (1976 r.), poznawczych aspektach w sztukach wizualnych (1977 r. ), problemach języka fotografii (1978), roli przestrzeni społecznej w fotografii (1979 r.), czy identyfikacji postaw twórczych i krytycznych w wydaniu polskich galerii i środowisk fotograficznych w początkach lat 80. (1980 r.). Intensyfikujący się wówczas politycznie czas nadchodzących wydarzeń otwierał nową perspektywę również w twórczości artystycznej – co musiało znaleźć odbicie już na kolejnym etapie Konfrontacji. Tu należy dodać, że w sympozjach i dyskusjach uczestniczyło wówczas liczne grono artystów, teoretyków i krytyków fotografii z kraju, a także goście zagraniczni (np. V. Birgus czy M. Judge) obecni tu byli m.in. : M. Bacciarelli, L. Brogowski, J. Busza, J. Garztecki, A. Ligocki, S. Magala, K. Obuchowwski, J. Olek, A. Saj, A. Sobota, B. Stachow, J. Skrzypczak, W. Strykowski, G. Sztabiński.

Okres III, lata 1981-1985.
Rok 1981 oznaczał szersze „otwarcie się” Konfrontacji na nowe środowiska, w tym zagraniczne; w wystawach biorą udział artyści z RFN, USA, Czech i Szwecji. Na Konfrontacje wkracza polityka , w roku 1981 prezentowane są dokumenty fotograficzne upamiętniające tragiczne wydarzenia historii Polski z lat 1956, 1968, 1970, 1976 i 1980 — udostępnione przez galerię GN z Gdańska. Podczas sympozjum w 1981 r. uczestnicy zastanawiali się nad „moralną odpowiedzialnością sztuki” (głos zabierali A. Lachowicz, A. Ligocki, S. Wojnecki, L. Brogowski, J. Olek, U. Czartoryska, Z. Moniuszko, S. Magala, J. Bogucki, A. Sobota, J. Garztecki, J. Busza i J. Lewczyński). Euforię „otwarcia się” demokratycznego kończy stan wojenny, zawieszający od końca 1981 r. wszelką działalność nie służącą totalitarnym zasadom narzuconym przez ówczesnych manipulatorów życia społecznego, Rok 1982- to zrozumiała przerwa w Konfrontacjach. Ich powrót w 1983 roku służył w zasadzie temu co zapowiadało hasło towarzyszącego sympozjum: „Fotografia-stan obecny — perspektywy”. Rozliczający się z ówczesną sytuacją głosy artystów i teoretyków oznaczały wejście już w kolejny etap funkcjonowania Konfrontacji, etap po kryzysie 1982 roku. W dyskusji obok „stałych” jej uczestników pojawiają się nowe nazwiska, m.in. G. Bojanowski, A. Brzeziński, A. B. Górecki, W. Leszczyński, B. Kosińska, H. Kuś, Z. Słomski, M. Wrzecionkowski. W kolejnych latach (1984-85) aktywność Konfrontacji sprowadza się głównie do organizacji konkursu prac fotograficznych dla młodych (debiutujących) autorów, a także prezentacji autorskich zaproszonych do Gorzowa uznanych twórców z kraju i zagranicznych. W 1984 r. taką prezentację fotografii czeskiej przedstawił V. Birgus i J. Pokorny z Pragi. Zorganizowane w 1984 r. sympozjum na temat tzw. „fotografii rozszerzonej” gromadzi znów stałe grono referentów, z nowych nazwisk należy tu wymienić Alicję Kępińską, Jerzego Lewczyńskiego, Józefa Robakowskiego i Wojciecha Bruszewskiego. W 1985 r. prezentację autorską zdominowała fotografia w wydaniu uznanych twórców: J. Robakowskiego, B. Schlabs, Z. Rydet, i St. Wojnecki. Całość wzbogacały wystawy fotografii czeskiej (V. Kolar) oraz studentów ostrawskiej FAMU (V. Birgus), ponadto wystawy twórców z NRD i Węgier. Sympozjum określał temat: „Fotografia polska 1985 i co dalej”..

Okres IV, lata 1986-89.
W tym okresie dochodzi do swoistej „rehabilitacji” fotografii tradycyjnej; pokazywane są prace takich mistrzów fotografii jak Edward Hartwig (1986 r.) czy Roman Burzyński i Zofia Nasierowska (1987 r.) oraz fotografia Pawła Pierścińskiego „Krajobrazy” (1988 r.). a także pokazy fotografii prasowej (np. tygodnika „świat” i Word Press Photo) czy fotografii socjologicznej (1987 r.). Tematyka sympozjalna oscyluje wokół problemów fotografii polskiej na tle fotografii światowej (1988 r.). W 1988 r. obok autorskiej fotografii Jerzego Lewczyńskiego podniesiony zostaje w sympozjalnym wymiarze problem archiwów twórczości fotografów, za czym Lewczyński będzie wielokrotnie optował będąc świadomym kruchości i zwykle „tragicznych” losów spuścizny pozostawionej przez odchodzących artystów. W tym okresie pojawiają się także realizacje —nawiązujące do tradycji — tj. fotografii elementarnej i jej późniejsze rozwinięcia w koncepcjach tzw. fotografii „czystej”.

Okres V, lata 190-1995.
To czas kształtowany już przez twórców nowej generacji — fotografów nie obciążonych ani doświadczeniami lat awangardy modernistycznej, ani też nie poddających się bezwzględnie dowolności postmodernizmu. Ujawnia tu się wiele nowych nazwisk, w większości kontynuujących różne „tradycje” fotografii, w tym fotografię kontaktową, wykonaną za pomocą starych kamer, a także fotografię inscenizowaną i reportażową. Wystawiają się również wywodzący się z fotomedializmu „weterani” tzw. fotografii „czystej” (m.in. A. Lesisz, J. Leśniak. J. Nowacki, – 1990 r. ,E. Andrzejewska – 1994 r.). Rozszerzają się kontakty zagraniczne; pojawiają się wystawy fotografii z Wielkiej Brytanii, Austrii, Niemiec, USA, Szwajcarii i wielokrotnie z Belgii. W tematyce sympozjalnej dominuje problematyka podsumowań; „20 lat Konfrontacji Fotograficznych „(1990 r.), „Nowa generacja fotografii polskiej” (1991 r.), „Konfrontacje bez sankcji”, czy „Gorzowskie KF — miejsce w fotografii polskiej (1995 r.).

Okres VI, lat 1996-2000.
Jest to etap, w którym obok tzw. fotografii „czystej” pojawia się coraz więcej różnych zastosowań fotograficznych. Znajduje to odzwierciedlenie w temacie seminarium „Fotografia — reklama-sztuka” (1996 r.) i prezentacjach „Pracowni Fotografii Reklamowej” Grzegorza Przyborka z Łodzi. Prezentuje się w tym okresie wiele fotografii komercyjnych, często płytkiej, bez ambicji artystycznych. Rysuje się wyraźny rozłam między presją rynku konsumpcyjnego a wymogami sceny artystycznej. Wejście w nowe stulecie stawia przed fotografią nowe zadania: w tym obok jakby naturalnych funkcji użytkowych trzeba zwrócić uwagę na potrzeby pielęgnacji i wspomagania twórczości w fotografii tradycyjnej. Nadchodzące zmiany w technice fotograficznej (aparaty cyfrowe) sytuują tę twórczość w nowej perspektywie. Oddają to tematy sympozjonalnych dyskusji: „Fotografia a przemiany lat 90-tych” (1997 r.), „Fotografia polska u progu XXI wieku (1998 r.), czy „Obiektywność fotografii w dobie przetworzeń cyfrowych” (1999 r.). Rok 2000 wyróżnia wystawa fotografii Henri Cartier Bressona oraz seminarium sumujące „30 lat Konfrontacji Fotograficznych” z udziałem krajowych jurorów, artystów, teoretyków i historyków sztuki. Ale też rok 2000 stanowi pewną cezurę w cykliczności organizowanych zdarzeń KF, bowiem nasilają się ogólne trudności finansowe związane z ich przygotowaniem, co ostatecznie zmusza organizatorów do zmiany terminów i Konfrontacje zaczynają swój dwuletni cykl spotkań.

Okres VII – lata 2002-2018.
Konfrontacje w cyklu dwuletnim, w 2002 r. obok już tradycyjnego konkursu wzbogaca wystawa „Kieleckiej Szkoły Krajobrazu” z udziałem P. Pierścińskiego, wystawa „Sceny przydrożne —cd.” M.S. Andrzejewskiego, a także prezentacje prac M. Szymanowicza, J. Zjeżdżałki i W. Śliwczyńskiego, zaś seminarium (prowadzone przez ( E. Łubowicz i A. Saja) dotyczy „Obrazowania fotograficznego—wczoraj i dziś”. W 2004 r. obok wystawy dzieł Roberta Doineau z Paryża pokazano także prace D. Adamskiego i A. Janczewskiego. W towarzyszącym wystawie seminarium rozważano temat : „Fotomontaż , narzędzia, świadomej kreacji obrazu”. Konfrontacje z 2006 r. , poza tradycyjnym ogólnopolskim konkursem fotograficznym skupiły się na prezentacji podsumowującej dotychczasowe przedsięwzięcia z lat 90. Wystawa „Fotografia lat 90. w Konfrontacjach (z udziałem: T. Michałowskiego, A. Pankiewicza, L. Polcyna, L. Wesołowskiego, S. Wosia i P. żaka) została wsparta seminarium nt. (nowych) „trendów we współczesnej fotografii artystycznej”. Coraz skromniejsze w zamiarach (ograniczenia finansowe) Konfrontacje z 2008 r., wierne tradycji konkursów fotograficznych, skupiły się na problematyce dokumentu (w ramach sympozjum i wystaw autorskich) oraz organizacji towarzyszącej KF wystawie pt.”Intymność” (udział m.in. :A. Kędziora, A. Kula, P. Piekarski, P. żyliński). W Konfrontacjach z 2010 roku dominuje fotografia i tematyka „Społeczeństwa sieci” (na przykładzie twórczości Stefana Wojneckiego). Również część sympozjalna skupia się na problemie „Sieć w fotografii — fotografia w sieci” (z udziałem m.in. M. Michałowskiej z UAM w Poznaniu). Zarówno Konfrontacje z 2012 r. jak i z 2014 r. były zawężone do wystawa pokonkursowych, jedynie wzbogaconych wystawami zbiorów kolekcji fotografii, w 2012 r. — z archiwum Gorzowskiego Towarzystwa Fotograficznego, zaś w 2014 r. — w ramach prezentacji problemów artystycznej książki fotograficznej (temat sympozjum).
W 2016 r. poza wystawą regulaminową, swoją twórczość prezentuje W. Śliwczyński z Wrześni, zaś sympozjum zajmuje się tematem „Tradycyjne techniki fotografii cyfrowej”. Również skromny zakres prezentują Konfrontacje z 2018 r. wzbogacone jedynie o wystawę „buntownicy i marzyciele” — Ośrodka Myśli i Działań Fotograficznych „CIEMNICA” i Świetlisty Kolektyw Fotograficzny.
Rok 2020, to znów cezura wyznaczająca nowe (ale jednak ?) perspektywy (lub ich brak? ) dla Konfrontacji Fotograficznych w Gorzowie. Wlkp. Czas pandemii nie sprzyja inicjatywom publicznym, te naturalne ograniczenia, ale jednocześnie czas na podsumowanie półwiecza działalności „konfrontacyjnej”, skłaniają do jakby „zamknięcia” dotychczasowego wieloetapowego okresu aktywności środowiska organizatorów, a równocześnie „otwarcia” na czas przyszły. Jaki ?
To się dopiero okaże.