KONFRONTACJE 1976

Program tegorocznych VII Konfrontacji Fotograficznych pozwala stwierdzić rzecz ważną dla środowiska gorzowskiego, a chyba nie tylko dla niego. Mianowicie w przykładnej zgodzie prezentują się amatorzy fotografowie i artyści — członkowie ZPAF. Poszczególne wystawy i prezentacje dzielą co prawda miejsca ekspozycji, łączy jednak pełna powaga stosunku do uprawianej dyscypliny i ambicja ukazania prawie wszystkich jej funkcji i rodzajów. Gorzowian szczególnie zapewne ucieszy wystawa trojga „naszych” — członków GTF, którzy wraz z kolegą z Zielonej Góry pod osąd Wysokiej Komisji i Opinii Miejscowej przedstawiają swoje prace dyplomowe jako kandydaci na członków Związku Polskich Artystów Fotografików. Wystawa ta stanowi specjalne potwierdzenie wstępnego zdania o przykładnej zgodzie. Bynajmniej nie zaprzeczę samemu sobie, jeśli teraz stwierdzę, że ta zgoda nie powinna i nie będzie oznaczać sielanki i wzajemnej adoracji. Po pierwsze dlatego, że każda wystawa zawiera ładunek większej lub mniejszej prowokacji do dyskusji o fotografii i nie tylko o niej samej, po drugie dlatego, że prace kandydackie do ZPAF mają, bo muszą (regulamin) mieć walor maksymalnie osobistej wypowiedzi i być wyrazem stosunku do fotografii, po trzecie dlatego, że… wieloletnia historia fotografii w Gorzowie uczy, iż na wystawach nie ma sielanki i adoracji.

GTF jako organizator i autor formuły ogólnopolskiej wystawy towarzystw i klubów fotograficznych pod patronatem Federacji tę właśnie wystawę specjalnie hołubi. I słusznie, bo rzecz pomyślana jest oryginalnie. Przypomnijmy — towarzystwa i kluby zapraszane są do konfrontacje nie poprzez poszczególne prace poszczególnych autorów, ale, jak wymaga regulamin, poprzez zestaw 10 prac co najmniej trzech autorów. Zestaw, a więc efekt spotkania tej grupy ludzi, efekt wspólnie przedyskutowanej wypowiedzi fotograficznej na wybrany przez nich samych temat. Liczba biorących w imprezie udział towarzystw i klubów ustabilizowała się od kilku lat około 15-16. Sądzę, że jest to liczba optymalna, -z tym wszakże zastrzeżeniem, że nie wszystkie zestawy można uznać za istotne, a przynajmniej ciekawe propozycje, choć z drugiej strony, nie ma także zdecydowanie złych. Zestawy nagrodzone wyróżniają się dość zdecydowanie, wszystkie zaś warte są obejrzenia i mogą być podstawą do dyskusji, nawet gdyby miała ona przebieg jednoznacznie krytyczny. W sumie — formuła Konfrontacji sprawdza się i ma wszelkie szanse powodzenia także w przyszłości.

Otwarcie wystaw, dyskusje i jednorazowe prezentacje fotograficzne zgrupowane zostały w dwóch dniach. Prawdziwe mocne uderzenie. Dobrze to i źle zarazem. Dobrze, bo przez tak krótki czas łatwiej utrzymać wysoką temperaturę dyskusji, a źle, ponieważ tak duże zgęszczenie wrażeń może spowodować przesyt, co byłoby szkodliwie paradoksalnym zjawiskiem, bo przecież Gorzów bynajmniej nie cierpi na nadmiar ciekawych imprez. Nie ma w tym jednak winy organizatorów, bo po pierwsze muszą się zmieścić w kalendarzu całych Gorzowskich Konfrontacji, a po drugie goście i autorzy nie bardzo mają gdzie się w Gorzowie zatrzymać na dłużej.

Tegoroczne Konfrontacje Fotograficzne mają szanse stać się początkiem nowego etapu w swoim rozwoju, którego kierunki winny być chyba następujące: coraz szersze prezentowanie fotografii w jej własnym rozwoju, a więc coraz większy udział ZPAF w Konfrontacjach, stały rozwój ogólnopolskiej imprezy amatorskiej i staranne obmyślanie części teoretycznej — sympozjalnej.

JERZY SIKORA