KONFRONTACJE 1980

POSTAWY 80” — tak brzmi hasło tegorocznych spotkań i najbardziej lapidarny wykładnik nowej ich koncepcji. Organizatorom, którym po raz drugi patronuje Komisja Artystyczna Zarządu Głównego ZPAF, idzie o to, by konfrontacje stały się „…forum prezentacji aktualnych postaw artystycznych i kierunków fotografii na podstawie prezentacji twórców — członków ZPAF i amatorów tematyki sympozjum i wystąpień dyskusyjnych krytyków i teoretyków, naukowców i twórców”, aby stanowiły możliwie wszechstronny, reprezentatywny przegląd tego, jak i czym Trudni się dzisiejsza sztuka malowania światłem. Mają więc być niejako panoramą polskiej fotografii artystycznej osadzonej w różnych nurtach, szkołach czy grupach wiązanej rozmaitymi ideologiami, stosującej inne kąty widzenia rzeczywistości roku osiemdziesiątego; pejzażem rozległym, sięgającym od fotografii rejestrującej przez portret czasów, ludzi, zdarzeń opatrzony socjo- i psychologicznymi konotacjami, aż do najbardziej wyszukanych sposobów spostrzegania zewnętrznego świata czy własnego wnętrza. Ekspozycjom — a będzie ich w tym roku, jak zwykle, kilka, bo i prezentacja 8 Galerii z Gdańska, Kielc, Lublina, Łodzi, Poznania, Warszawy oraz Wrocławia, i wystawy indywidualne zaproszonych polskich fotografików, i (jako impreza pozakonkursowa, ale stwarzająca możliwości porównania, czym żyje fotografia zagraniczne) tradycyjne już pokazy autorów z Czechosłowacji, Litwy i NRD — towarzyszy sympozjum. Oprócz referatów programowych wprowadzających w aktualną sytuację sztuki, a zwłaszcza fotografiki — refleksji tyleż niezbędnej, że z nieopisanego chaosu współczesnego coraz trudniej wyłonić to, co rzeczywiście godne jest kontynuacji — będzie wiele czasu na dyskusję tych tendencji artystycznych, jakie zaprezentowane zostaną na wystawach oraz ich zasadności.

Przez dziesięć lat gorzowskie Konfrontacje Fotograficzne pozostawały wierne pierwotnym założeniom. Idea sprawdzania w pracy zespołowej możliwości twórczych fotografików — przypomnijmy, że do głównej ekspozycji Konfrontacyjnej dopuszczano zestawy, komponujących się we wspólną, jednolitą wypowiedź artystyczną, prac przynajmniej trzech autorów — zyskała sporą popularność. Powiększająca się z roku na rok liczba zgłoszeń, temperatura dysput na sympozjach, stale rosnące grono admiratorów imprezy — wszystko to nie dawało powodów do przypuszczeń, że koncepcja zestarzała się. Brak też było syndromów uwiądu. Mogąc nadal eksploatować pomysł, organizatorzy poniechali go w porze kwitnienia. Porzucili, jak się zdaje, bezpowrotnie.

Niełatwo rezygnuje się z tego, co należy już do tradycji i co sprawdzone. Tym trudniej, gdy czyni się to na rzecz nowego, niewiadomego. Zmiana niesie w sobie ryzyko. Ale gorzowscy fotograficy i działacze znani są z upodobań do zmian i ryzyka. Zawsze do konfrontacyjnej idei wnosili coś nowego, stale coś dodawali, z czegoś mniej frapującego rezygnowali. Dzięki temu każde kolejne majowe spotkanie było żywe, niepowtarzalne, reagujące na metamorfozy dziejące się w polskiej sztuce i w świadomości samych artystów. Więc porzucenie dawnej konwencji nie jest zbyt wielkim zaskoczeniem. Ale nie zwalnia od wątpliwości: czy zamysł się powiedzie, czy zyska popularność dostateczną, by do Gorzowa w roku przyszłym ściągnąć artystów równie znanych, krytyków równie wybitnych, jak ci, którzy promują XI Konfrontacje Fotograficzne opatrzone nową formułą. Nie ulega wątpliwości, że polskiej fotografii, i nie tylko jej, bardzo potrzebna jest systematyczna konfrontacja dorobku artystycznego i wymiana myśli: takie — czynione na gorąco — przypatrywanie się temu, co nurtuje sztukę, jak się ona z upływem lat zmienia i czy zdąża w kierunkach godnych akceptacji czy raczej ku niebezpiecznym manowcom. Konieczne jest także ciągłe zastanawianie się nad jej przystawalnością do rzeczywistości, odpowiedzialnością wobec przeobrażeń świadomości, odpowiedzialnością wobec ludzi. Zestawienie obok siebie rozmaitych wizji artystycznych kłębiących się w fotografii zwykło osadzać tę refleksję głębiej, przydawać jej bardziej realistycznego kolorytu, więc gorzowskie konfrontacje będą zapewne — to łatwo prorokować — pouczające i dla tych, którzy tworzą dzieła, i dla wypowiadających o dziełach opinie. Organizatorzy przyjęli założenie równoprawnego traktowania każdego nurtu poszukiwań, nawet jeśli płynie on odrębnym korytem niż kanony obowiązujące dziś w foto-grafice. Swoboda wypowiedzi artystycznej jest niezbywalnym przywilejem autora i wa-runkiem rozwoju sztuki. Tolerancja zaś, to obowiązek oglądającego: wszak nikt nie ma monopolu na nieomylność, ani prawa do jednoznacznych i arbitralnych rozstrzygnięć, co dobre dla sztuki a co szkodliwe. Ma jednak prawo do własnego sądu, co uważa za piękne bądź mu się nie podoba, do wyboru wartości bliskich mu i cennych. A wybór ten bywa coraz trudniejszy, mniej chyba niż niegdyś trafny. Pod tym względem jesteśmy dziś w sytuacji szczególnej. „Znaleźliśmy się — pisze Władysław Tatarkiewicz —na nierównym terenie, nie wiemy, co nas czeka. Nasuwa się porównanie: Rzeka, która trafiła na nierówności terenu i głazy, tworzy wiry, potem zmienia koryto. Ale zdarza się też, że wraca do dawnego kierunku i płynie dalej równo i prosto”. Słusznie więc się chyba stało, że konfrontacje w Gorzowie przyjęły zasadę tolerancji, gdyż bez niej niemożliwe jest uzyskanie pełnego obrazu fotograficznych zmagań z ideą piękna. Lecz jednocześnie trudno ukryć niebezpieczeństwa, jakie wyłania się zawsze wtedy, kiedy mowa o tolerancji; tę bowiem nader często utożsamiamy z artystyczną anarchią. Spotykamy przecież wiele nadużyć i gwałtów czynionych w imię rzekomego torowania szlaku pozornie nowej estetyce, mnóstwo ekstrawagancji, których nie uzasadnia-ją żadne — ani artystyczne, ani estetyczne, ani społeczne — względy. Dla ledwie poczętej koncepcji obecnych konfrontacji, jest to zagrożenie duże. Kto wie, czy organizatorzy byliby w stanie podjąć takie ryzyko, gdyby nie wyborne grono rozsianych po całym kraju przyjaciół gorzowskich Konfrontacji Fotograficznych?

Bogdan J. Kunicki

WSZELKIE ZDJĘCIA WYDRUKOWANE W KATALOGU NIE POSIADAJĄ PODPISU AUTORA

OGÓLNOPOLSKA WYSTAWA FOTOGRAFII – „KONFRONTACJE ‘80”

 

pod patronatem Federacji Amatorskich Stowarzyszeń Fotograficznych w Polsce

Otwarcie wystawy: 8 maja 1980r. – o godz. 10:00

Galeria GTF – ul. Chrobrego 4 od 8 do 31 maja 1980r.

 

Jury Ogólnopolskiej Wystawy Fotograficznej „Konfrontacje – 80”

 

Maria Wołyńska – ZPAF – przewodnicząca

Stefan Wojnecki – ZPAF – AFIAP

Jarosław Stanisławski – ZPAF – AFIAP

Waldemar Kućko – ZPAF – GTF

Jerzy Gąsiorek – BWA

Jerzy Szalbierz – ZPAF – GTF
Mieczysław Rzeszewski – ZPAP

Józef Czerniewicz – GTF – sekretarz Jury

 

Na posiedzeniu w dniu 11 kwietnia 1980r. ustaliło:

Nie przyznawać głównej nagrody dokonując podziału kwoty na dwie równorzędne nagrody po 6000 złotych, które przyznano:

Tyskiemu Klubowi Fotograficznemu „Kron” – ZDK Tychy

Klubowi Fotograficznemu „Monokl” – Pałac Kultury w Poznaniu

 

Jednocześnie Jury przyznało dwa dodatkowe wyróżnienia po 1500 zł dla:

Klubu Fotograficznego „Niezależni” – Jastrzębie Zdrój

Lubuskiego Towarzystwa Fotograficznego – Zielona Góra

Indeks stowarzyszeń i autorów zestawów prac zakwalifikowanych na wystawę ogólnopolską „KONFRONTACJE – 80”

1. Gorzów Wlkp. – Gorzowskie Towarzystwo Fotograficzne, zestaw: „XXX”, autorzy: Lech Dominik, Stanisław Jaworski, Tadeusz Kowalczyk, Roman Kupiec, Lucjan Lebiedź, Andrzej Niczewski, Janina Trojan

2. Jastrzębie Zdrój – Klub Fotograficzny „Niezależni”, zestaw: „Motto: Mówisz, że czas odchodzi… Złudzenie! Czas zostaje, to my odchodzimy”, autorzy: Henryk Adamczyk, Bolesław Dymiński, Witold Englert, Andrzej Janik, Juliusz Kleeberg, Krzysztof Książek, Zofia Lubczyńska, Stefan Paćkowski, Edward Skonieczny, Stanisław Sputo, Andrzej Wita

3. Jastrzębie Zdrój – Ognisko Pracy Pozaszkolnej Szkoły nr 7, Koło Fotograficzne „Kamera”, zestaw: „Salon męsko-damski”, autorzy: Andrzej Ćwierz, Marian Kołodziej, Ryszard Korba, Andrzej Kowalczyk, Grzegorz Skiba, Sławomir Zieliński

4. Katowice – Katowickie Towarzystwo Fotograficzne, zestaw: „XXX”, autorzy: Zbigniew Sawicz, Marek Piechowiak, Adam Wizental

5. Poznań – Klub Fotograficzny „Monokl” – Pałac Kultury w Poznaniu, zestaw „XXX”, autorzy: program i realizacja – Janusz Nowacki, komisarz – Mariusz Stachowiak, Jerzy Biniek, Ryszard Galowski, Jerzy Olbrych, Ryszard Warsiński

6. Rzeszów– Rzeszowskie Towarzystwo Fotograficzne, zestaw „Da capo al. Fine: czyli homo ludens”, autorzy: Jacek Stankiewicz, Janusz Witiwicz, Jerzy Wygoda

7. Tychy – Tyski Klub Fotograficzny „Kron”, Zestaw: „XXX”, Autorzy: Michał Cała, Tadeusz Kluba, Krzysztof Pilecki, Henryk Rączkowski, Mieczysław Wielomski

8. Warszawa – Klub „6×6” – Pałac Młodzieży, Zestaw: „XXX”, Autorzy: Andrzej Dąbrowski, Jarosław Denysenko, Jerzy Fedak, Mariusz Hermanowicz, Janusz Lirski, Zbigniew M. Markiewicz

9. Wrocław – Osiedlowy Klub Fotograficzny :Foto U Poliela: grupa ARA, Zestaw „Dzieci”, Autorzy: Jolanta Józefiak, Ryszard Kopeć, Jacek Malinowski

10. Zielona Góra – Lubuskie Towarzystwo Fotograficzne, Zestaw: „Przebudzenie”, Autor: Bronisław Bugiel

11. Zielona Góra – Grupa Fotograficzna „Nadodrze”, Zestaw „XXX”, Autorzy: Andrzej Dorosz, Jarosław Krzemieniowski, Anna Łuniewicz, Eugeniusz Weigt.

W wystawie „Konfrontacje – 80” 11 Stowarzyszeń i Grup prezentuje 267 zdjęć – 56 autorów

Czy można wyobrazić sobie współczesne życie artystyczne bez istnienia galerii? Teoretycznie – na pewno tak. W praktyce jednak byłoby ono niemożliwe. Oczywiście przy założeniu, że nie chodzi tylko o galerie jako instytucje ściśle określonej funkcji i strukturze działania, a o galerie jako pole spotkań artystów i odbiorców za pośrednictwem sztuki. Tak rozumiane, wykraczają poza stereotyp wnętrza wystawowego, przybierając rozmaite postacie – ulicy, witryny sklepowej, produkcyjnej hali, poczekalni dworcowej, prywatnego mieszkania, pracowni, okazjonalnego druku. W tym ujęciu jest zatem galeria strefa kontaktu w ruchu. Strefą pojawiającą się zarówno w miejscach tradycyjnie jej przynależnych, jak i w miejscach nowych, często niespodziewanych. Słowem, zaistnieć ona może we wszystkich miejscach otwartych na przyjęcie sztuki, będącej prowadzeniem człowieka do człowieka poprzez myśli i idee.

Analizując sposoby i metody działania ruchu artystycznego w epoce nieustannych przewartościowań dokonujących się w obrębie sztuki, odkrywa się ze zdziwieniem niezwykły paradoks, któremu na imię „Galeria”. Galeria, czyli forma z jednej strony skostniała i do cna przeżyta, której awangarda wytyka akademicką preweniencję, podważając zasadność jej egzystencji i kontestując celebrowany przez nią rytuał ekspozycyjno-wernisażowy, z drugiej – forma niezastąpiona, stale się odradzająca, otwarta. Miejsce spotkań i konfrontacji, którego status za każdym razem wyznacza stan w jakim aktualnie znajduje się sztuka. Stąd stale krzyżuje się w miejscu tym nowatorstwo ze zrutynizowaniem. O ile rzecz jasna jest to galeria żywa, galeria – medium, czynnie uczestnicząca w dokonujących się przemianach, a tym samym podejmująca – wraz ze współpracującymi z nią twórcami – artystyczne ryzyko. Zarazem jednak musi liczyć się z tym, że jej struktura „będzie zawsze rozsadzana przez nowe zjawiska sztuki”, na co kilka lat temu zwrócił uwagę Wiesław Borowski szef „Foksalu”. Ale też tylko taka ma rację bytu i szansę na aktywne uczestnictwo i intelektualne partnerstwo tych, ku którym jej inwencja twórcza i siła sprawcza jest skierowana.

Wielka erupcja małych galerii nastąpiła w drugiej połowie naszego stulecia. A już szczególnie płodne w pomnażaniu ich stanu były lata siedemdziesiąte. Wszystkie większe metropolie europejskie i amerykańskie, będące zarazem centrami kultury i ośrodkami uniwersyteckimi gęsto usiane są „mini-magazynami”, ofiarującymi potencjalnemu konsumentowi współczesną sztukę. W Paryżu np. jest ich ponad czterysta. Niewiele mniej w Londynie. W samym tylko centrum Berlina Zachodniego funkcjonuje około sto, a więc tyle, ile mają łącznie cztery duże miasta polskie. Stąd też trudno czasem z tej olbrzymiej masy placówek przeciętnych, komercyjnych z reguły, wyłowić galerie naprawdę wartościowe. A znane i cenione są w pierwszym rzędzie te, które kierują się konkretnym programem w swojej działalności a ich pozycję wyznacza wysoki poziom prezentacji i trafny dobór artystycznych wartości. Na ogół są to galerie autorskie, których formy pracy aktualizują przemiany dokonujące się w sztuce, prowadzone zazwyczaj przez krytyków bądź artystów.

Zawsze zresztą sztuka, pojęta jako nowatorstwo formalne i ideowe, czyli awangardowa, decydowała o prestiżu prezentującej ją galerii. I to decydowała w sposób zasadniczy. Nota bene stosunek awangardy do galerii przeszedł na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat znamienną metamorfozę. Zaczęło się od negacji, skończyło na aprobacie. Rzecz jasna dawna kontestacja – galerii jako konserwatywnej instytucji, a więc kontestacja, która w Polsce swoje apogeum osiągnęła w czasie rewolty konceptualnej, tzn na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, stanowiła sprzeciw przeciwko rutynie i oportunizmowi, zasiedziałym w akademickich salonach, jakimi ówczesne galerie w większości przypadków były. Nie podważała natomiast zasadności funkcjonowania galerii jako idei.

Reakcją na zmonopolizowanie galeryjnego rynku przez artystyczny establishment było tworzenie przez artystów-clochardów o światopoglądzie neo-dadaistycznym rozmaitych „anty-galerii”, takich jak: „TAK/NIE” Anastazego Wiśniewskiego, „biuro Poezji” Andrzeja Partuma, „Pracownia Działań, Dokumentacji i Upowszechniania” Zofii Kulik i Przemysława Kwieka czy „Adres” Ewy Partum – galerii nieformalnych i całkowicie prywatnych, galerii stałego miejsca, aktywizujących się, w zależności od potrzeby, w każdym środowisku i zastanych warunkach.

Równocześnie awangarda preferuje racjonalistyczno-analityczny stosunek do sztuki, zbuntowana przeciwko zinstycjanalizowaniu oficjalnych „miejsc do wystawiania”, kurczowo trzymających się raz przyjętych estetycznych schematów, zaczęła tworzyć własne galerie. Galerie pulsujące rytmem zachodzących w sztuce przemian oraz przeobrażające szereg artystycznych sensów. Nie powielały one tym samym zastanych wzorów, a tworzyły struktury nowe galerie-laboratoria, galerie-pracownie, galerie-seminaria, najczęściej określane wspólną nazwą galerii niezależnych. A więc takich, które sprzeciwiają się formule „museum templum”, wypracowały nowy model – „museum forum”. W ten oto sposób świątynie historii sztuki” zostały zastąpione swoiście pojętymi placówkami badawczymi – „biurami projektów pre-sztuki”.

Laboratorium sztuki aktualnej aktualnej była zarówno Galeria „Pod Moną Lisą” Jerzego Ludwikowskiego, jak i anonimowana przez Gerarda Kwiatkowskiego Galeria „Ei”, Warsztart Formy Filmowej i „Permafo”. A są nadal: „Akumulatory 2” Jarosława Kozłowskiego, „Labirynt” Andrzeja Mroczka, „Remont” opracowany przez Henryka Gajewskiego oraz sterowany przeze mnie „Foto-Medium-Art.”. Nie mówiąc już o zasłużonym „Foksalu”, czy niemniej renomowanej, lecz nie istniejącej już, „Współczesnej”. Te, a i wiele innych jeszcze, takich jak: „Repassage”, Sztuki Aktualnej, Sztuki Nowoczesnej, Mała, gn, Wymiary, „Pracownia-Dziekanka”, „Arcus”, „Mospan” czy Maximal Ort, prowokuje nowe sytuacje artystyczne, aranżując całe ciągi dyskusyjnych spotkań i doświadczeń twórczych. Przy czym formy pracy przybierają rozmaitą postać. Raz są to warsztaty i seminaria o charakterze samokształceniowym. Kiedy indziej sympozja, konferencje, kolokwia i formy, przyjmujące na siebie rolę imprez podsumowująco-prognozujących. Najistotniejszą wartością tego rodzaju konfrontacji, inicjowanych najczęściej przez galerie właśnie, jest ujawnienie indywidualnych poglądów i polaryzacja postaw oraz kreacja niekonwencjonalnych sytuacji intelektualnych.

Dla sztuki formującej się w „epoce post-artystycznej”, by użyć określenia Jerzego Lewczyńskiego, dla generacji, która w dojrzałość twórczą weszła z końcem lat siedemdziesiątych, generacji określanej przeze mnie „post-awangardą”, ma to znaczenie szczególne. Wszak sztuka obecna przeniosła akcent ze sfery strukturalnej na pojęciową. Rezygnując z seryjnej produkcji artystowskich gadgetów wyszła poza dzieło-obiekt, dzieło zmaterializowane, by skoncentrować się na teoriopraktyce i podnieść do rangi dzieła samą ideę. Jej kolejne oferty dialogowe mają na celu rozbudzenie intelektu odbiorcy, zmobilizowanie go do twórczej współpracy, sprowokowanie samozwrotnej komunikacji intermentalnej w miejsce biernej konsumpcji stereotypowych przedmiotów estetycznych, służących wrażeniowej kontemplacji.

Rewolucyjnej odnowy w dotychczasowych sposobach myślenia o sztuce, i formach jej uprawiania, dokonał konceptualizm. Postulował on zmianę punktu widzenia na wszystkie niemal, istotne dla sztuki, zagadnienia. I na przedmiot jej zainteresowania, i na media, i na sposób odziaływania. Na przeobrażenia te nie mogły być obojętne galerie, jeżeli chciały nadal uchodzić za nowoczesne. Wiele z nich narodziło się zresztą wraz z pojawieniem się sztuki pojęciowej. Dylematy awangardy były więc także i ich dylematami, a oryginalne postulaty artystów odbijały się echem w wypracowanych przez nie suwerennych programach.

Konfrontacjom tych programów ma służyć gorzowskie spotkanie siedmiu zaproszonych przez organizatorów autorskich grup i galerii: „Akumulatorów 2”, „Foto-Medium-Art.”, gn-u, „Labiryntu”, Małej, Seminarium Warszawskiego i Wymiany.

Jerzy Olek

AKUMULATORY 2
Poznań
Kierownik Galerii: Jarosław Kozłowski

Galeria Akumulatory 2 (SZSP) w poznaniu powstała siedem lat temu z inicjatywy Jarosława Kozłowskiego, artysty plastyka, oraz Andrzeja Jura, J. Piotrowskiego i T. Mateuszczaka, studentów historii sztuki.
Od początku swego istnienia Akumulatory 2 stanowić miały żywe forum dla prezentacji różnorodnych form artykulacji sztuki i postaw współczesnych artystów, unikając tego wszystkiego, co typowe i charakterystyczne dla sformalizowanych Instytucji Artystycznych.
Galeria usytuowana jest w klubie SZSP, który patronuje jej działalności, jakkolwiek nie jest ona bezpośrednio związana z działalnością organizacji studenckiej. Przestrzeń, w której odbywają się prezentacje i odczyty jest każdorazowo „wypożyczana” – nie należy do wyłącznej dyspozycji galerii, a w okresie międzywystawowym wykorzystywana bywa do rozmaitych celów związanych z aktywnością klubu studentów UAM w Poznaniu. Galeria nie posiada żadnego biura czy zaplecza – wszystkie te funkcje pełni mieszkanie prywatne kierownika galerii. Każdej wystawie, odczytowi bądź zdarzeniu, które ma miejsce w Akumulatorach towarzyszą druki autorskie w postaci afisza i pocztówki-zaproszenia.
Wszystkie wystawy trwają nie dłużej niż cztery dni, co – w opinii prowadzących galerię – jest wystarczającym czasem dla publiczności rzeczywiście zainteresowanej działalnością galerii. Stanowią głównie studenci, artyści i krytycy bądź historycy sztuki.
Akumulatory 2 są całkowicie niekomercjalną i niezależną galerią i realizują wyłącznie swój własny program. W najkrótszym ujęciu da się on streścić w ten sposób: nie mamy żadnych preferencji dla jakichkolwiek stylów lub „izmów”, lecz staramy się pokazać w możliwie najszerszym zakresie to, co dokonuje się w sztuce aktualnej w Europie, Ameryce i Azji.
Do dnia dzisiejszego galeria zorganizowała około 75 wystaw indywidualnych oraz ponad 20 odczytów o sztuce i teorii sztuki. Miedzy innymi w Galerii Akumulatory 2 prezentowani byli następujący artyści i teoretycy sztuki: Angelo de Aquino, Andrzej Bereziński, Victor Burgin, Włodzimierz Borowski, Henri Chopin, Calfriedrich Claus, Michael Craig-Martin, Andrzej Dłużniewski, Joel Fisher, Ken Friedman, Tom J. Gramse, Peter Mandrup Hansen, John Hillard, Douglas Huebler, Tatsuo Ikeda, Jeff Instone, Alicja Kępińska, Jerzy Kułucki, Akira Komoto, Robin Klassnik, Andrzej Kostałowski, Laszlo Lakner, Richard Lang, Barry McCallion, Yutaka Matsuzawa, Ian MCKevver, Joan Mathews, Tomasz Osiński, Rener Ruthenbeck, Jerzy Rosołowski, Tashinori Saito, Peter Stembera, Endre Tot, Janos Urban, Juri Valoch, Krzysztof Wodiczko.
W roku 1977 galeria zrealizowała czterodniowy Fluxus Festival (George Maciunas, Yako Ono, George Brecht, Ben Vautier, Jo Janes, Dick Higgins, Robert Watts, Nam-June Paik, Paul Sharits, A-yo), w 1978 natomiast inną zbiorowa manifestację zatytułowaną „Prywatne poglądy”, a także – również w 1977r. – serię siedmiu indywidualnych wystaw współczesnych artystów japońskich – „From the East”. W bieżącym zaś roku prezentowane są aspekty aktualnej sztuki brytyjskiej.

WROCŁAWSKA GALERIA FOTOGRAFII „FOTO – MEDIUM – ART”
Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu
50-140 Wrocław, pl. Nankiera 8

Zaproponowany przez Jerzego Olka termin „Foto-Medium-Art.” określa ten obszar sztuki awangardowej, w ramach którego wypowiedzi artykułowane są za pośrednictwem foto-mediów-fotografii, filmu i video. Foto-medialny nurt ukształtował się w sztuce polskiej w latach siedemdziesiątych. Jako dojrzały ruch już określił się na ogólnopolskich sympozjach, zorganizowanych w Katowicach („Stany graniczne fotografii”) i Wrocławiu („Fotografia – medium sztuki”) w 1977 r. W tym też czasie zaczęła się ścisła współpraca Jerzego Olka z Ireneuszem Kulikiem i Ryszardem Tabaką, a rok później z Alkiem Figurą. W październiku 1978 r. wspólną wystawą „Media” inaugurują oni działalność wrocławskiej galerii „Foto-Medium-Art.”, którą odtąd kierują wspólnie. Wtedy też powstaje Seminarium Foto-Medium-Art., w ramach którego Alek Figura, Ireneusz Kulik, Jerzy Olek i Ryszard Tabaka, prowadzą systematyczną pracę samokształceniową, formułują swój ideowy program pn. „Sztuka jako medium sztuki”. Odwołując się do tradycji konstruktywizmu, unizmu, minimal-artu i konceptualizmu, punkt ciężkości w swych opracowaniach teoretycznych i praktyce artystycznej kładą na zagadnienia komunikacji – niezbywalny warunek funkcjonowania sztuki. Komunikacji rozumianej na równi instrumentalnie i autotematycznie.
Galerię „Foto-Medium-Art” Ośrodka Kultury i Sztuki we Wrocławiu prowadzi Jerzy Olek wraz z Alkiem Figurą, Ireneuszem Kulikiem i Ryszardem Tabaką.
W skład Konsultacyjnej Rady Artystycznej wchodzą: Zbigniew Dłubak, Kazimierz Helebrandt i Jerzy Lewczyński.
Galeria „Foto-Medium-Art” (prowadzona przez Jerzego Olka wraz z Alkiem Figurą, Ireneuszem Kulikiem i Ryszardem Tabaką) jest galerią sztuki nowoczesnej, opowiadającą się za fotografią – dokumentem swojej epoki (czyli fotografia, która występuje zarówno w postaci zapisu faktu społeczno-politycznego, jak i artefaktu), a specjalizującą się w prezentowaniu twórczości tych artystów, którzy z fotografii uczynili główne – ale nie jedyne – medium swoich wypowiedzi artystycznych. Stąd też najczęściej we wrocławskiej galerii pokazywana jest fotografia, a wraz z nią film i video. Nie znaczy to, by w jej salach nie pojawiało się malarstwo, grafika i rysunek. Niemniej i w ich wypadku fotografia ogrywała zasadniczą rolę – bądź stanowiąc dla nich punkt wyjścia, bądź też występując jako przedmiot gotowy lub zgoła tworzywo, doskonale nadające się do cytowania i przetwarzania.
W Galerii „Foto-Medium-Art” odbywają się również rozmaite akcje i działania. Przede wszystkim jednak jest ona otwartym forum ustawicznej konfrontacji ideowo-artystycznych poglądów i twórczej wymiany myśli eksponujących w niej swoje prace artystów, zaproszonych krytyków, teoretyków i naukowców oraz publiczności. Przy czym na jej program istotny wpływ ma zarówno sama idea fotografii pojmowanej jako medium współczesnej sztuki, za którą opowiadają się wszyscy uczestnicy Seminarium Foto-Medium-Art., jak i indywidualna praktyka artystyczna każdego z nich.

GALERIA GN – Gdańsk

Galerię prowadzi Leszek Brogowski wraz z Marcelim Bacciarellim. Pawłem Borowskim, Wojciechem Leszczyńskim i Witoldem Węgrzynem

Wielu artystów i wielu naukowców nurtują podobne problemy związane z poznaniem rzeczywistości, granicami tego poznania, metodami itp. Pytania stawiane przez te grupy są oczywiście inaczej formułowane, inaczej też wyglądają odpowiedzi, niemniej można znaleźć podobieństwa w tych dwu ujawniających się świadomościach. Dlatego właśnie używam określenia: artyści z postawą naukową. (Marceli Bacciarelli)

Człowiek aktywnie, choć nieświadomie nadaje strukturę swemu światu wizualnemu. W historycznym i historycznie uwarunkowanym procesie narastania świadomości wzrokowej poczesne miejsce zajmuje zagadnienie światła, jako jedynego ze składników widzenia. (Paweł Borkowski)

Słowo „fotografia” używane jest w wielu różnych odcieniach znaczeniowych. Etymologia słowa każe nam przede wszystkim oznaczać technikę wytwarzania obrazów, wykorzystującą promieniowanie elektromagnetyczne w zakresie widzianym jako nośnik energii kształtującej obraz. Zastosowanie tej techniki nie przesądza jeszcze o sposobie jej wykorzystania ani o funkcji jaką przyjdzie jej spełnić. Z usługi fotografii korzysta antropologia, astronomia, biologia, diagnostyka, dokumentalistyka, fizyka, informacja, kryminalistyka, medycyna, nauki społeczne , parapsychologia, propaganda, reklama. Bywa też przedmiotem zainteresowania artysty jako tworzywo sztuki. (Leszek Brogowski)

Być może tu na Ziemi, wiele obrazów traktowanych przez nas jako abstrakcyjna mozaika, zawiera nowe, zaskakujące dla nas oblicze świata, którego jeszcze dotychczas nie potrafiliśmy dostrzec. (Wojciech Leszczyński)

GALERIA LDK „LABIRYNT”

Lublin – Andrzej Mroczek

– Galeria Labirynt jest galerią Lubelskiego Domu Kultury w Lublinie.

– Galeria Labirynt prowadzi działalność wystawienniczą, rozumianą jako wszelkiego typu prezentacje tendencji artystycznych, lub reprezentujących je artystów, poprzez wystawy, projekcje, performance, spotkania autorskie, referaty, oraz działalność wystawienniczą i dokumentację.

– Galeria Labirynt nie jest związana z jedną określoną tendencją artystyczną.

– Galeria Labirynt prezentuje różne tendencje sztuki współczesnej, a jedynym determinatorem jest jej działanie w sferze mentalnej.

– Galeria Labirynt interesuje się mechanicznymi środkami przekazu (fotografia, film, video), jako medium najbardziej reprezentatywnym dla sztuki współczesnej, traktując je jednak jako środki przekazu artystycznego, a nie obiekt sztuki sam w sobie.

– Realizowany obecnie program Galerii Labirynt zapoczątkowany został w 1974 roku, a więc w czasie gdy Galerię objął niżej podpisany (Andrzej Mroczek)

GALERIA WYMIANY (EXCHANGE GALLERY)

Łódź – Małgorzata i Józef Robakowscy

Galeria Wymiany” – dokonuje wymiany myśli artystycznej w prezentacjach autorskich oraz we wszelkiego rodzaju archiwalnych zapisach werbalno-wizualnych (druki, szkice, książki, wydawnictwa własne, projekty, afisze, rysynki, dokumentacje, filmy, fotografie, rejestracje video itp.). Nawiązując kontakt z „GALERIĄ WYMIANY” masz możliwość wymiany materiałów artystycznych oraz dotarcie do biblioteki i archiwum, w którym zabezpieczone ma prace między innymi: Jerzy Opałka, Józef Robakowski itp.

MAŁA GALERIA PSP-ZPAF

Warszawa

Mała Galeria rozpoczęła działalność w 1977 roku pod patronatem dwóch instytucji: Pracowni Sztuk Plastycznych i Związku Polskich Artystów Fotografików. Galerię prowadzą trzy osoby: Barbara Graboń – kierownik galerii, Andrzej Jórczak – odpowiedzialny za program artystyczny oraz Marek Grygiel – zajmujący się archiwum informacji i dokumentacji.

Praca Małej Galerii sprowadza się do czterech podstawowych kierunków:

    1. Działalność wystawiennicza polegająca na organizowaniu trzytygodniowych stałych ekspozycji oraz okazjonalnych pokazów video, performance itp.

    2. Działalność wydawnicza: katalogi towarzyszące wystawom, mające charakter niezależnych publikacji, opracowania dokumentacyjno-informacyjne

    3. działalność seminaryjna mająca charakter spotkań i dyskusji z artystami i teoretykami sztuki współczesnej

    4. działalność archiwalni-dokumentacyjna. Mała Galeria prowadzi Biuro Informacji o Sztuce, w którego skład wchodzi archiwum autorskie zawierające dokumentację działalności poszczególnych artystów, archiwum galerii – dokumentujące działalność wybranych galerii, archiwum materiałów zagranicznych oraz wybór tekstów o sztuce. Poza tym galeria planuje wydanie publikacji zbierających w całość posiadany materiał.

Fotografię pojmuje sic często jako technikę służącą rejestracji rzeczy i zdarzeń. Tak pomyślana jest tylko i wyłącznie odbiciem świata i obojętnie jak jej użyjemy, odbiciem pozostanie. Jednakie jako wytworzona sztucznie przez człowieka, fotografia zawsze znajduje się w związku z pytaniem o intencje którymi kierowano się przy jej produkcji. Jeżeli intencją jest sztuko, to fotografia przestaje być świadectwem zjawisk i faktów — jednym słowem świata — a staje się świadectwem idei. Jednym z celów działalności Małej Galerii jest prezentowanie twórczości tych artyst6w, którzy poszukują nowych idei sztuki. Jest to oczywiście pójście na ryzyko, że wśród wystaw będą takie, które nie znajdą powszechnego uznania, ale jak w każdych poszukiwaniach, takie ryzyko jest konieczne. Nie jest naszą intencją oby wystawy miały konieczne charakter domkniętych ekspozycji czy skończonych dzieł sztuki. Wręcz przeciwnie.

Działalność Małej Galerii ma z założenia charakter roboczy i dyskusyjny. Jest to ścisłe związane z szybko zmieniającą sic sytuacją w sztuce i świadomością potrzeby ujawniania tej sytuacji na bieżąco.

Mało Galeria nie jest w ścisłym znaczeniu galerią fotograficzną. Dalecy jesteśmy od tradycyjnych podziałów sztuki na poszczególne dyscypliny, jak malarstwo, grafika, fotografia itd. Dlatego też, jeżeli wymaga tego koncepcja autorska, używane są inne media: zapis video, obraz graficzny, tekst. 

SEMINARIUM WARSZAWSKIE

Seminarium Warszawskie powstało z inicjatywy jego członków i nie jest patronowane ani finansowane przez żadną instytucję. W skład jego wchodzą osoby związane studiami lub pracą z Państwową Wyższą Szkołą Sztuk Plastycznych w Łodzi: Zbigniew Dłubak, Jarosław Kudaj, Ma-riusz Łukowski i Mirosław Woźnica.

Do współpracy skłoniły nas podobne zainteresowania i chęć prowadzenia wspólnie pracy samokształceniowej. Forma pracy jaka ukształtowała się w Seminarium Warszawskim wydaje się być właściwym sposobem działania, przekonani jesteśmy bowiem, że podstawowym zadaniem obecnie jest wytworzenie nowej świadomości i opracowanie nowego modelu sztuki. Tworzenie nowej świadomości uważamy za istotny element naszej praktyki artystycznej. Dotychczasowe wyniki naszej pracy wskazują na to, że w obecnej sytuacji sensowne jest tylko działanie w sztuce, które ma charakter analityczny. Uważamy, że jedynym zadaniem realizacyjnym artysty jest ustosunkowywanie się do własnej sytuacji tak w historycznym rozwoju sztuki jak i w bieżących wydarzeniach artystycznych.

Jako Seminarium Warszawskie spotykamy się systematycznie co dwa tygodnie od października 1976 roku w pracowni Zbigniewa Dłubaka w Warszawie. Dwóch z nas dojeżdża z łodzi. W spotkaniach biorą udział również zaproszeni przez nas goście. W czasie zajęć omawiamy bieżące lektury oraz referaty przygotowane przez uczestników. Dyskutowane są wybrane zagadnienia związane z aktualną sytuacją w sztuce. Ponieważ seminarium nie ma charakteru grupy artystycznej, mniej interesuje nas to, co łączy nasze poglądy, a kładziemy nacisk na polemikę i podkreślanie różnic ideologicznych. Metody naszej pracy dostosowujemy do aktualnych potrzeb. Poza spotkaniami seminaryjnymi bierzemy udział w działaniach organizowanych przez różne środowiska artystyczne. Występujemy albo indywidualnie albo zbiorowo, jako Seminarium Warszawskie, zawsze jednak każdy z nas jest wyrazicielem własnych poglądów. Przykładem tego są wystąpienia Zbigniewa Dłubaka i Mirosława Woźnicy w Świnoujściu w lutym 1977 r. na imprezie Konfrontacje CDN. Wypowiedzi te rozszerzyły i postawiły w innym świetle referowaną przez J. Świdzińskiego teorię sztuki kontekstualnej. Dłubak rozpatrywał sztukę jako destrukcyjny element umysłu ludzkiego, Woźnica zaś analizował relacje biosocjologiczne występujące w aktywności mentalnej człowieka. Inne przykłady, to referat Z. Dłubaka oraz udział Z. Dłubaka i M. Łukawskiego w wystawie towarzyszącej imprezie StanyGraniczne Fotografii w Katowicach i referat Z. Dłubaka we Wrocławiu na imprezie Foto-Medium-Art.

W maju 1977 r. wzięliśmy udział w konferencji w Kazimierzu nad Wisłą, zorganizowanej przez Galerię Arcus z Lublina. Było to spotkanie zwolenników kontekstualnego poglądu na sztukę. Obrady dotyczyły przygotowania międzynarodowego spotkania na temat sztuki jako działania w kontekście rzeczywistości. Dokonano również próby określenia tradycji, na które maże powołać się kontekstuaizm. Tej sprawy m.in. dotyczył referat Z. Dłubaka „Przyczynek do sporu o społeczną rolę sztuki”. M. Woźnica wygłosił referat „Układ względnie izolowany” oraz dokonał analizy porównawczej teorii sztuki konceptualnej i sztuki kontekstualnej. W czerwcu 1977 r. z naszej inicjatywy od-było się spotkanie, w którym prócz członków Seminarium Warszawskiego udział wzięli: Jan Świdziński i kierownicy Galerii Remont z Warszawy Henryk Gajewski i Andrzej Jórczak, Galerii Sztuki Najnowszej z Wrocławia Romuald Kutera i Lech Mrożek oraz Galerii Arcus z Lublina Andrzej Owczarek. Treścią tego spotkania było omówienie problemów ruchu kontekstualnego w Polsce oraz problemów wynikających z przygotowań do międzynarodowej konferencji „Sztuka jako działanie w kontekście rzeczywistości”. Na spotkaniu tym wspólnie opracowaliśmy również treść końcowego oświadczenia konferencji sztuki kontekstualnej, która odbyła się w Kazimierzu nad Wisłą w maju 1977.

Udział nasz w międzynarodowej konferencji „Sztuka jako działanie w kontekście rzeczywistości”, która odbyta się w lipcu 1977 w Galerii Remont w Warszawie, polegał na wygłoszeniu przez Z. Dłubaka referatu „Przyczynek do sporu o społeczną rolę sztuki 1946-1950″, podaniu informacji o Seminarium Warszawskim i o naszym programie procy oraz na udziale w dyskusjach. Konferencja ta była międzynarodową konfrontacją poglądów na społeczne funkcje sztuki. Uczestnikami jej byli artyści z wielu krajów Europy i Ameryki, stworzyło to więc dogodną okazję do zapoznania ich z pewnymi wątkami intelektualnymi polskiej awangardy i z obecnym stanem naszych dyskusji o społecznej roli sztuki.

Z dalszych działań Seminarium Warszawskiego i jego członków wymienić należy referat M. Wożni, po powrocie z Paryża, dotyczący książki H. Fischera „Theorie de l’art sociologio’ue”, wygłoszony na jednym z posiedzeń; wydanie w serii Art Text, Gal. Remont, książki Z. Dłubaka „Wybrane teksty o sztuce 1948-1977″; udział uczestników Seminarium w akcji „Spotkania zapisane” w Galerii Remont, w czasie których rozwinięto dyskusję z J. Świdzińskim na temat jego tekstów i wypowiedzi; udział w spotkaniu z autorami książek z serii Art Text w Galerii Remont —J. Świdzińskim a później Z. Dłubakiem; referat Z. Dłubaka „Trzy modele sztuki”, wygłoszony w Muzeum Sztuki w Łodzi i wreszcie pokaz prac Z. Dłubaka „Desymbolizacje” w Małej Galerii PSP—ZPAF w Warszawie. Oczywiście poza tymi działaniami odbywały się zwykłe posiedzenia Seminarium, na których ostatnio zajmowaliśmy się przede wszystkim problemem praktyki artystycznej i stosunkiem teorii do praktyki. 

Zbigniew Dłubak, ur. 1921 r., zam. Warszawa, samouk. Prezes ZG ZPAF.

Mariusz Łukawski, ur. w 1950 r., zam. Łódź, absolwent Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych. Jarosław Kudaj, ur. w 1949 r., zam. Warszawie, duplom PWSSP w Łodzi 

Mirosław Woźnica, ur. w1948 r. zam. Łódź, studia w PWSSP w Łodz

GALERIA FOTOGRAFII ZPAF w KIELCACH

Środowisko fotograficzne w Kielcach pracując nieprzerwanie od 1955 r. (data zorganizowania Świętokrzyskiego Towarzystwa Fotograficznego) opracowało i upowszechniło nowe propozycje fotografowania krajobrazu. Działania zespołu fotografików zyskały w kraju miano KIELECKIEJ SZKOŁY KRAJOBRAZU. Zdobycze estetyczne wpłynęły na rozwój indywidualny autorów z kręgu Szkoły, co doprowadziło do zorganizowana w 1975 r. — Delegatury a w 1978 r. Okręgu Świętokrzyskiego Związku Polskich Artystów Fotografików. Dużą rolę w konsolidację środowiska wniosła działalność GALERII FOTOGRAFII ZPAF.
Pracę Galerii zainaugurowała II Doroczna Wystawa Członków Delegatury ZPAF w Kielcach i Ogólnopolskie Seminarium Fotograficzne „Krajobraz” — w dniu 17 września 1977r. Odtąd wystawy zmieniane są średnio co miesiąc. Sam lokal Galerii jest pomieszczeniem wygospodarowanym z kilku pokoi w starym domu położonym w centrum miasta na ul. Rew. Październikowej 8/6 w Kielcach. Jednakże nie mury wyznaczają działalność Galerii, której program pracy dostosowano do warunków środowiska. Do wszystkich wystaw prezentowanych w Galerii Fotografii sporządzono afisze drukowane na jednym z dwóch stałych plakatów. Wszystkie wystawy mają pełną dokumentację (zaproszenia, plakat, katalog). Praca Kieleckiej Galerii możliwa jest w takim wymiarze wyłącznie dzięki porozumieniu Okręgu Świętokrzyskiego z Biurem Wystaw Artystycznych w Kielcach. Program merytoryczny Galerii jest również dostosowany do uwarunkowań młodego środowiska. Główne założenia tego programu to: preferowanie autorów mieszkających na terenie pracy Okręgu Świętokrzyskiego (województwa: radomskie, kieleckie, tarnobrzeskie) popieranie debiutów autorów młodych — pokazywanie największych osiągnięć fotografii krajowej (prezentacje autorskie lub grupowe) pokazywanie wartościowej fotografii zagranicznej — zbiorowe i indywidualne manifestacje Członków Okręgu Świętokrzyskiego — przybliżenie widzowi kieleckiemu dokonań ru:hu awangardowego w Polsce propagowanie kieleckiej fotografii na terenie kroju i poza jego granicami. Z obszernego programu wynikają główne założenia ideowe Galerii. Najważniejsze to sprawa wszechstronności. Galeria położona w małej miejscowości wojewódzkiej nie może ustalić profilu działania lecz musi spełnić wiele funkcji społeczno-wychowawczych, a niejednokrotnie musi także reagować na ważne rocznice społeczno-polityczne. Eklektyczny program działań Galerii w takim przypadku służy szerokiej propagandzie spraw fotografii na terenie województwa.
Główny kierunek preferowany w pracy Galerii Fotografii to dokumentalna fotografia socjologiczna. Wielu autorów (w tym także debiuty) podejmuje tę tematykę, i uzyskuje dobre wyniki. W ten sposób główny kierunek pracy Okręgu Świętokrzyskiego wpływa na stymulowanie postaw i za-interesowań ruchu fotoamatorskiego na terenie działania Okręgu. Przykładem wystaw stymulowanych są autorskie prezentacje Kolegów A. Borysa i J. Mąkowskiego. Galeria Fotografii ZPAF stała się w krótkim czasie tradycją kulturalną miasta. Przez ponad rok była to jedyna Galena Sztuki w Kielcach. Wernisaże wystaw są wydarzeniem w środowisku kulturalnym miasta i grupują sporą ilość stałych uczestników. Pracę Galerii dokumentuje Gospodarz siedziby ZPAF w Kielcach, obecnej prezentacji towarzyszy kronika Galerii opracowana przez Kolegę Jana Spałwana.

Paweł Pierściński Prezes Okręgu Świętokrzyskiego ZPAF

Kielce, 11.IV.1980r.

PREZENTACJE AUTORSKIE ZPAF

Zofia Rydet -”TRWANIE”, Mieszka w Gliwicach, członek ZPAF, tytuł AFIAP, honorowy członek Gliwickiego Towarzystwa Fotograficznego, odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi. Udział w przeszło 200 wystawach krajowych i zagranicznych m.in. w Paryżu, Mediolanie, Nowym Jorku, Tokio, Meksyku, Kassel, Koloni, Genewie, Turynie. Liczne nagrody i medale, trzy wystawy autorskie, wydane albumy „Mały człowiek” (1961), „Świat wyobraźni” (1980)

Jadwiga Przybylak – „ZDJĘCIE” – zestaw i dwie plansze z cyklu „INNA KSIĄŻKA DLA DZIECKA” Członek ZPAF, mieszka w Warszawie, uprawia fotografię reportażową, kreacyjną, reklamową, techniczną. Fotoreportaże z Afryki Zachodniej i Północnej oraz z Kanady.

Kazimierz Czapiński – „DOKUMENT?” (30min w pracowni Gustawa Zemły) Urodzony w 1928r., mieszka w Warszawie, wykształcenie filozoficzne, fotografuje od 1947r., w ZPAF od 1969r. Udział w wystawach krajowych i zagranicznych, wystawy indywidualne.

Paweł Pierściński – Urodzony w 1938r. W Kielcach, do tego miasta powrócił po ukończeniu Wydz. Inż. Bud. Politechniki Warszawskiej i tu rozwinął działalność fotograficzną. Od 1955r. Uczestniczy w ruchu amatorskim, od 1964r. członek ZPAF, twórca i organizator Świętokrzyskiego Okręgu ZPAF. Zajmuje się ponadto teorią, krytyką i publicystyką fotograficzną. Głównym tematem zainteresowań jest krajobraz i krajoznawstwo a ponadto fotografika kreacyjna, fotomontaż.

Janusz Bąkowski – Mieszka w Warszawie, członek ZPAF, uprawia fotografię reportażową, publicystyczną, socjologiczną i kreacyjną. Zainteresowania: portret, krajobraz, architektura, przemysł. Reportaże z Ameryki Północnej i Południowej, portrety reportażowe aktorów, reżyserów, literatów.

Witold Krymarys – „NA PERYFERIACH KADRY” Urodzony w 1948 roku. Fotografuje od 1969 roku, członek ZPAF od 1974 roku, mieszka w Łodzi. Studia i dyplom na Wydz. Elektrycznym Politechniki Łódzkiej.

Maria Wołyńska – Członek ZPAF – mieszka w Poznaniu. Wystawy indywidualne: „Artyści poznańscy” (1967), „Fotografia Barwna” (1968), „Kobiety Poznania” (1969), „Skowronki” (1970), „Ludzie nauki Wielkopolski” (1974). Udział i nagrody w kilkudziesięciu wystawach krajowych i zagranicznych. inicjator i współorganizator wystawy „Sygnały” (1971), komisarz i organizator wystawy „Polska Fotografia Reklamowa” (1978).

Ryszard Bobek – „BOBEK LAND” Urodzony w 1950 r., członek Grupy Roboczej od 1975 r., członek ZPAF od 1978 r. Udział w wystawach: Meksyk (1975), Paryż (1977) „Urszula Czartoryska przedstawia”, Zagrzeb (1978) „Photography as art, art as photography”, Kasel, Chalon, Londyn (1976), udział w sześciu wystawach grupy roboczej.

Jacek Szmuc – „EKWIWALENTY” Urodzony w 1945 r., członek Grupy Roboczej od 1975 r. (założyciel), członek ZPAF ad 1970 r. Udział w wystawach: „Fotografowie poszukujący”, Galeria MPiK Kraków (1972), wystawy ZPAF Meksyk (1975), Paryż (1977), wystawy Grupy Roboczej. Udział w wielu innych wystawach w kraju i za granicą.

Stefan Zbadyński – „MARTWA NATURA” Urodzony w 1945 r., cztonek Grupy Roboczej od 1975 r., cztonek ZPAF od 1977 r. Udziat w wystawach: „Urszula Czartoryska przed-stawia” Zagrzeb (1978), w wystawach Grupy Roboczej.

Waldemar Kućko – „CO UJRZAŁEM ZA WIADUKTEM…” Uradzony w 1932 r. Członek i działacz GTF od 1956 r. Członek ZPAF od 1972 r. Mieszka i pracuje w Gorzowie. Za działalność twórczą i społeczną odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, odznakami regionalnymi i resortowymi. Uprawia reportaż i dokument socjologiczny.

Jerzy Szalbierz — „REPORTAŻ Z GŁÓWNEJ ULICY” Urodzony w. 1947 r. w Gorzowie Wlkp. gdzie mieszka i pracuje do Od 1974 r. członek Gorzowskiego Towarzystwa Fotograficznego, od 1977 r. członek ZPAF. Brat udział w wielu wystawach, kilko wystaw autorskich.

Władysława Nowogórska – „SPOJRZENIE W PRZESZŁOŚĆ” Członek GTF od 1962 roku. Udział w wielu wystawach krajowych i zagranicznych, liczne nagrody. Kilka wystaw autorskich. Członek ZPAF, mieszka i pracuje w Gorzowie Wlkp.

„FOTOGRAFIA LITEWSKA”

Wystawa prac członków Związku Fotografii Artystycznej Litewskiej SRR
Muzeum Zakładowe ZWCh „Chemitex-Stilon” ul. Pomorska 63
Wystawa czynna do 31 maja 1980 r.

Autorzy:
VACLOVAS STRAUKAS — AFIAP — zam. w Kłajpedzie. Urodzony 8 listopada 1923 r. w rodzinie robotniczej. Studiował literaturę i filologię litewską w Wileńskim Instytucie Pedagogicznym. Po studiach przez 15 lat pracował jako nauczyciel języka litewskiego i jakiś czas jako aktor Teatru Dramatycznego w Kłajpedzie. Fotografią zainteresował się w 1965 roku. W 1971 roku zostaje członkiem Związku Fotografii Artystycznej Litewskiej SRR i w tymże roku prezentuje w Wilnie swoją pierwszą dużą wystawę fotograficzną p.n. „Motywy nadmorskie”. W 1976 roku prezentuje swoją drugą wystawę — „Młoda Kłajpeda”. Wystawy te były eksponowane w Moskwie, Tallinie, Ałma-Acie oraz w Bułgarii i NRD. W 1976 r. otrzymuje tytuł AFIAP. Swoje prace eksponuje na wielu wystawach krajowych i zagranicznych otrzymując medale i nagrody m.in. na wystawach w Polsce, Jugosławii, Monako i Australii. W Gorzowie prezentował swoje prace w czasie IX Konfrontacji w maju 1978 roku.

VIRGILIJUS SONTA — urodzony w 1952 roku, zamieszkały w Kownie, fotografuje od roku 1973, aktualnie pracuje jako foto korespondent w Litewskim Oddziale Agencji Informacyjnej TASS-ELTA. Brał udział w wystawach fotograficznych w kraju i za granicą, uczestnik Pleneru Krajów Nadbałtyckich w Słupsku w 1976 roku. W Gorzowie prezentował swoje prace w czasie VIII Konfrontacji w maju 1977 roku.

WYSTAWA FOTOGRAFICZNA OKRĘGU FRANKFURT n/Odrą NRD
w Klubie Międzynarodowej Prasy i Książki — ul. Sikorskiego
Otwarcie wystawy: dnia 8 maja 1980 r. — czynna do 31 maja 1980 r.
Autorzy prac:
Bruno DENK – Frankfurt n/O.
Gunter DIESSEL – Ahrensfelde
Klaus-Dieter ERDMANN -Shwedt
Dieter FRANKE – Furstenwalde
Bernd OIESA – Shwedt
Eckhard GRIESHAMMER – Schoneiche
Thomas GRIESHAMMER – Schoneiche
Michael HEINRICH – Shwedt
Heinz HIRNDORF – Shwedt
Heinz KOHLER – Frankfurt n/O.
Defie LIEBELT – Frankfurt n/O.
Peter MATTHES – Eberswalde
Jurgen RAHNE – Schoneiche
Jowanka RAHNE – Schoneiche
Max RAU – Frankfurt n/O.
Gunter RINNHOFER – Eberswalde
Godwin SCHUBERT – Altreetz
Gundolf SENKEL – Eisenhuttenstadt
Helmut WENDA – Frankfurt n/O.
Werner WEISS Frankfurt n/O.
K. – Heinz WENDLAND – Shwedt
Torsten WOITHE – Frankfurt n/O

Drodzy Przyjaciele!
Fotograficy Okręgu Frankfurt n/O. — członkowie Związu Kultury NRD z przyjemnością eksponują swoje prace na kolejnych XI Gorzowskich Konfrontacjach Fotograficznych.
Wystawione prace są fragmentem 9 Okręgowej Wystawy Fotograficznej pod nazwą „Człowiek i środowisko”.
Wystawa ta, organizowana co dwa lata, jest prezentacją osiągnięć, a jednocześnie stwarza fotografikom możliwość porozumienia na płaszczyźnie treści fotografii, techniki i zagadnień pracy organizatorskiej.
Fotograficy Okręgu Frankfurt wysoko cenią pracę swoich kolegów z województwa gorzowskiego. Wymiana wystaw, dyskusje dotyczące formy i treści — wzbogacają nasze doświadczenia i przyczyniają się do zacieśnień więzów przyjaźni.
Chcielibyśmy serdecznie podziękować GTF i ZPAF za dobrą współpracę oraz życzyć wszystkim fotografiko wielu sukcesów!

Werner Maire

„FOTOGRAFIA CZECHOSŁOWACKA”

Prezentacja wyboru prac studentów katedry fotografii Wydziału Filmu i Telewizji FAMU w Pradze
Muzeum Zakładowe „Chemitex-Stilon” – ul. Pomorska

Fotografia Czechosłowacka na tegorocznych Konfrontacjach jest prezentowana przez dokumentalną fotografię studentów katedry fotografii Wydziału Filmu i Telewizji FAMU w Pradze. Jest to wybór kilku tematów obowiązkowych z zakresy fotografii socjalno-dokumentalnej, będących próbą fotograficznego opracowania literatury faktu.

Wybór prac i opracowanie ekspozycji: Vladimir Birgus – Praha i inż. Ondrej Kovan – Praha

SYMPOZJUM: „POSTAWY — 80″
w dnach od 8 do 11 maja 1980 r. włącznie
Muzeum Zakładowe ZWCh „Chemitex-Stilon” — ul. Pomorska 63

PROGRAM SYMPOZJUM:

8 maja 1980 — referaty programowe:
Zbigniew Dłubak
– Współczesna refleksja teoretyczna towarzysząca fotografii
Dr Sławomir Jan Magala – UAM Poznań – Między szpaltą a ścianą, działalność wygranych galerii, archiwum
Vladimir Birgus – FAMU Praha – Studium fotografii na filmowo-telewizyjnym Wydziale FAMU w Pradze (program i realizacja)
Michael Judge – USA – Kolor we współczesnej fotografii amerykańskiej

9 maja 1980 — „DZIEŃ TWÓRCÓW”
Wystąpienia kierowników Galerii Fotografii: założenia programowe, wyniki działalności, wnioski. Wprowadzenie do wystąpień: Jerzy Olek
Wystąpienia autorów — uczestników „Prezentacji autorskich

10 maja 1980 — „DZIEŃ KRYTYKÓW”
Wystąpią: Marceli Bacciarelli — „Fakty” — Bydgoszcz
Leszek Brogowski — ZPAF — Galer:a gn Gdańsk
Jerzy Busza — „Magazyn FOTO” — Warszawa
Juliusz Garstecki — ZPAF — „Perspektywy’ — Warszawa
Andrzej Haegenbarth — „Sztuka” Poznań
Kazimierz Helebrandt ZPAF — PWSSP Wrocław
Bogdan J. Kunick — dr soc. „Ziemia Gorzowska” – Gorzów
Jerzy Lewczyński — ZPAF, przew. Komisji Artystycznej ZPAF
Alfred Ligocki — krytyk — Katowice
Sławomir Magala — dr filoz. adiunkt UAM — PAN — Poznań
Włodzimierz Nowaczyk — historyk sztuki — Poznań
Jerzy Olek — kw. „Fotografia” — PWSSP Wrocław
Andrzej Saj — dr nauk społ. adiunkt PW — „Sigma” — Wrocław
Stefan Wojnecki — ZPAF, PWSSP Poznań

11 maja 1980 – „DZIEŃ KOMISJI ARTYSTYCZNEJ – ZPAF”
Wystąpienie zaproszonych gości zagranicznych. Podsumowanie Komisji Artystycznej ZPAF. Dyskusja plenerowa – wnioski – propozycje programowe.
Prowadzenie obrad sympozjum – Stefan Wojnecki – Konsultant programowy Konfrontacji.