24 Doroczna Wystawa GTF – 1979

W tym roku po raz pierwszy Jury dorocznej wystawy członków GTF składało się z samych gorzowian. Członkowie GTF będący już profesjonalnymi fotografikami z legitymacjami Związku Polskich Artystów Fotografików oceniali, wraz z Kolegami uprawiającymi inne dyscypliny plastyczne, prace swoich kolegów. Technicznym powodem takie-go wydarzenia jest nasza ukochana zima (czytaj — klęska żywiołowa), która nie pozwoliła na przyjazd jurorów z Poznania. Myślę jednak, że nie to jest głównym powodem. GTF może się cieszyć. że samo uchowało sobie Wysokie Jury. Nie przesądzajmy sprawy, ale niezgorszy był to doping dla ocenianych: — A może i ja… za parę lat…?! Trudne było zadanie tegorocznego Jury. Przysłuchując się jego obradom, zgadzałem się z ogólną oceną przedstawionych prac. Są one różnorodne pod względem charakteru, różne prezentują „podejścia” do fotografii. Nie ma w GTF-ie prac robionych pod jakiś gorzowski wzorzec. To oczywiście dobrze. Każde działanie ma prawo do miana twórczego dopiero wtedy, gdy jest działaniem na indywidualny rachunek, gdy wystawia się pod publiczny osąd pracę zrobioną na własną wiarę, miarę i odpowiedzialność. Tak jest na tej wystawie. Trud Jury polegał nie tylko na wybraniu najlepszych prac dla ich uhonorowania, ale także (jak zawsze) na wypowiedzeniu zdania — poprzez rozdział nagród — co w fotografii uważa się za cenniejsze. Pierwsza nagroda przyznana portretowi mającemu wszelkie znamiona nawiązywania do najlepszej tradycji fotograficznego portretu zdaje się wskazywać, że — mówiąc w uproszczeniu — warsztat i odczucie modela jest wg Jury podstawą zrobienia dobrego portretu i każdego dobrego zdjęcia, w którym musi jednak być jeszcze to „coś”, czego Jury nie nazywa po imieniu, a co jest chyba właśnie indywidualnością autora. Nie znaczy to bynajmniej, że n:e ceni ono innego, mniej tradycyjnego traktowania fotografii. Dowodzi tego druga nagroda. Mając prawo — przy zachowaniu sumy nagród — podzielić je inaczej niż mówi regulamin, Jury skorzystało z tego prawa po to, by zaznaczyć, że zwykła arytmetyka (jedna pierwsza, dwie drugie i trzy trzecie nagrody) zaciemniłaby ocenę poziomu wystawy oraz po to, by pokazać, że na główne nagrody zasługuje mniej prac, niż przewiduje regulamin, za to były one bardziej wyrównane względem siebie. Wszystkim — obecnym i przyszłym — członkom Gorzowskiego Towarzystwa Foto-graficznego chcę serdecznie życzyć, aby jubileuszowy, dwudziesty piąty rok jego działalności przyniósł jubileuszową liczbę sukcesów indywidualnych i zbiorowych, a przyszłoroczna wystawa sprawiła Jury prawdziwy ambarras de richesse.
JERZY SIKORA